«Anna Weiss» στο Θέατρο Παραμυθίας

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

02·02·2017 18:24

«Το Σύνδρομο Ψευδών Αναμνήσεων πολλές φορές παρουσιάζεται στο Σύνδρομο Γονικής Αλλοτρίωσης – Αποξένωσης. Μελέτες αποκαλύπτουν πως επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις και συνεντεύξεις σε παιδιά, μπορούν να οδηγήσουν σε ψευδείς αναμνήσεις και ψευδείς ισχυρισμούς».

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η Anna Weiss είναι υπνοθεραπεύτρια, υπεύθυνη για τις συνεδρίες και την κηδεμονία της 20χρονηςΛιν, που πάσχει από το Σύνδρομο Ψευδών Αναμνήσεων. Μέσω της ύπνωσης η θεραπεύτρια επαναφέρει στη μνήμη της νεαρής την σεξουαλική της κακοποίηση από τον πατέρα της.

Ενώ οι δυο γυναίκες ετοιμάζονται να εγκατασταθούν σε άλλη πόλη, η Λιν αποφασίζει να συναντήσει τον πατέρα της. Εκείνος την επισκέπτεται με την ελπίδα πως οι σχέσεις τους θα αποκατασταθούν. Όμως η Λιν τον αντιμετωπίζει σαν ένοχο, ενώ ο ίδιος υπερασπίζεται σθεναρά την αθωότητά του.

Μεταξύ των τριών προσώπων η κατάσταση γίνεται έκρυθμη και βασανιστική. Ποιος λέει την αλήθεια; Ποιος μπορεί να την επιβεβαιώσει ή να την καταρρίψει;

Ο Μάικ Κάλεν στηρίζει το έργο του πάνω στο Σύνδρομο των Ψευδών Αναμνήσεων και στην «τσακισμένη ταυτότητα» ενός παιδιού, του οποίου η μητέρα είναι έγκλειστη σε νοσοκομείο. Η θεατρική μορφή του έργου ανοιχτή σε ερμηνείες, αποδόθηκε ευσυνείδητα σκηνοθετικά από τον Ηλία Αλεξάνδρου, κρατώντας την εξέλιξη της δράσης και το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο.

Η Μαριάνα Παναγιωτονάκου ως Anna Weiss απέδωσε με δυνατή ερμηνεία ένα ρόλο εξαντλητικό. Ο ψυχικός κόσμος της ηρωίδας αναπτύχθηκε με εσωτερική ερμηνεία και τελείως εγκεφαλικά, πλην της τελευταίας σκηνής όπου συμβαίνει η ανατροπή. Με ύφος βλοσυρό, σφιγμένο, φθονερό και συχνά απροσδιόριστο φαίνεται να ελέγχει τη ζωή της Λιν.

Με αθέμιτους τρόπους μεθοδεύει, καθοδηγεί, υποτάσσει επηρεάζει και «εμφυτεύει μνήμες» στη σκέψη της. Κάτι που επισύρει ηθικές ευθύνες, γιατί η υπνοθεραπεύτρια προφανώς στην παιδική της ηλικία υπήρξε και η ίδια θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Απωθώντας λοιπόν η Anna Weiss τις προσωπικές της αναμνήσεις, συντελείται η μετάδοση ψευδών πεποιθήσεων στη Λιν, προξενώντας της συναισθηματική βία. Μήπως όμως η Anna Weiss είναι μνήμη άγραφη – λευκή και ξαναγράφεται από την αρχή, μέσα από τις αναμνήσεις της Λιν;

Ως Λιν η Φαίη Βάκρινου, βρήκε τον σωστό τόνο στην ερμηνεία της. Εξωτερικεύει την εσωτερική αγωνία, οργή, θυμό, άγχος για ό,τι της συμβαίνει λεκτικά και κινησιολογικά. Τραυματικές εμπειρίες, απωθητικές μνήμες και σκέψεις, επώδυνες και εξοντωτικές αναμνήσεις την ταράζουν με αβεβαιότητα. Τη μια συνεχίζει να επιμένει πως θυμάται, κακολογώντας τον πατέρα της με πρόσθετες λεπτομέρειες ή τον απαλλάσσει από κατηγορίες. Την άλλη αμφιταλαντευόμενη εγκλωβίζεται σε μια ιδιόρρυθμη σχέση εξάρτησης και νευρωσικής ταύτισης θα λεγα, με την Anna.

Ο Δημήτρης Νικολαΐδης ερμήνευσε με υποκριτική άνεση τον πατέρα. Ένα ρόλο που προξενεί στον θεατή αντιφατικά συναισθήματα, καθώς ταλαντεύεται ανάμεσα στην επιθυμία της αθώωσης αλλά και τις υποδειγματικής του τιμωρίας. Συγκλονιστικός όταν διεκδικεί τον χαμένο χρόνο και την αγάπη του παιδιού του, αποκρουστικός στη δυσπιστία και στην υπονόμευση της αθωότητάς του. Έξαλλος, επιθετικός, διεκδικητικός, κλονισμένος και περιφρονημένος κλιμακώνει την ένταση στην ατμόσφαιρα, όπου η εμπιστοσύνη έχει χαθεί. Η αξιοπρεπής παράσταση σεβόμενη την ενδότερη σκέψη του συγγραφέα, αφήνει ένα πνεύμα αμφιβολίας και αμφισβήτησης στον μηχανισμό της σκέψης.

Τα πολυάριθμα κιβώτια του σκηνικού με την ένδειξη fragile μάς παραπέμπουν στο εύθραυστο του ψυχικού κόσμου και της ακεραιότητας του νου. «Ίσως κάνω λάθος, ίσως τίποτα να μην έχει συμβεί», ομολογεί η Λιν. Ένα από τα αμέτρητα παιδιά που πέφτουν θύματα γονεϊκής σεξουαλικής κακοποίησης.