Η Νέα Μάκρη -με ζωντανή ακόμη τη μνήμη των χαμένων πατρίδων- αγκάλιασε νοσταλγικά τη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου. Στο πρόσωπό της αναγνώρισαν κάτι από τους προγόνους, κάτι που φύτρωσε και αναπτύχθηκε στους ίδιους από τις Σμυρνιές γιαγιάδες και προγιαγιάδες.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η γιαγιά της συγγραφέως, που πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην Πόλη και στην Προποντίδα, η Λωξάντρα, ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη αγκαλιά και ανοιχτή καρδιά. Εκεί χώρεσαν και αναστήθηκαν παιδιά και παιδιά. Έγινε μάνα για τα μικρότερα αδέλφια της, για τα ανίψια της και για τα 4 παιδιά του άντρα της, του Δημήτριου. Αργότερα γέννησε και η ίδια δύο παιδιά και έγινε γιαγιά της Μαρίας, από την κόρη της Κλειώ.

Η Άννα Βαγενά διασκεύασε το έργο σ’ ένα μονόλογο απ’ όπου ξεχύνονται τα έθιμα, το πνεύμα της εποχής, κάποια ιστορικά γεγονότα και ακούγονται οι φωνές κάποιων φανταστικών χαρακτήρων που δομούν τη δραματουργία. Στα μάτια μας, ζωντανεύει η Κωνσταντινούπολη, τα Ταταύλα, το Πέρα, το Μακρυχώρι και όλη η Προποντίδα. Στ’ αυτιά μας φθάνει η φωνή του νερουλά, του νυχτοφύλακα, το νιαούρισμα της Καλυψώς.

Η σκηνή θαρρείς πως μοσχομυρίζει μπαχάρια και παστουρμά. Μα κυρίως η ψυχή μας πλημμυρίζει συγκίνηση, αυτήν που τόσο απλόχερα μας μετέδωσε η δυνατή ερμηνεία της πρωταγωνίστριας. Η Άννα Βαγενά διαθέτει το ένστικτο της παράδοσης και με πολύ χιούμορ αναπαράστησε την καλόκαρδη, δυναμική, ευσεβή, άδολη κι αξιαγάπητη Λωξάντρα.

Την παράσταση με το παραδοσιακό σκηνικό, έντυσαν μουσικά τραγούδια πολίτικα, επιλεγμένα από τον Λάμπρο Λιάβα. Μια ανακολουθία στη σειρά των τραγουδιών -είχε ένα ατύχημα ο φροντιστής του ήχου, να ‘ναι καλά ο άνθρωπος- αντιμετωπίστηκε με χιούμορ και κατανόηση απ’ όλους.

Γενικά ήταν μια ζεστή βραδιά, κάτι το πολύ καλοκαιρινό που μας δόθηκε από την ταλαντούχα Άννα Βαγενά.

Πληροφορίες παράστασης

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα