Δύο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας αναγκάζονται να συνυπάρξουν … Δύο γυναίκες που κουβαλάει η κάθε μια το δικό της παρελθόν… Δύο γυναίκες που αποφασίζουν να πάρουν τις ζωές τους πίσω…
Η Κατιάνα Μπαλανίκα συναντά επί σκηνής την Ιωάννα Ασημακοπούλου, σε μία από τις πιο βαθιά συγκινητικές παραστάσεις της φετινής θεατρικής σεζόν. Η βραβευμένη δραματική κομεντί του σημαντικού καταλανού συγγραφέα Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, «Δυο γυναίκες χορεύουν» σε σκηνοθεσία Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, είναι ένας ύμνος για τη ζωή και την αγάπη και έχει αποσπάσει παγκοσμίως διθυραμβικές κριτικές και διακρίσεις.
Με αφορμή την παράσταση, μιλήσαμε με την Ιωάννα Ασημακοπούλου για το αν είναι εύκολο να πάρεις τη ζωή σου πίσω, για το τι είναι ζωή και τι αγάπη. Μας μίλησε με συγκινητικά λόγια για τη συνεργασία της με την «υπέροχη Κατιάνα Μπαλανίκα», όπως μας τόνισε, αλλά και πώς είναι να σε σκηνοθετεί ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.
– Όσοι έχουν δει την παράσταση, σχολιάζουν πόσο συγκινητική είναι. Εσάς τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε αυτήν και τι στον ρόλο σας;
Η ανάγκη για επικοινωνία και επαφή. Η ένωση των δύο χαρακτήρων γίνεται μέσα από συγκεκριμένα βιώματά τους. Σταδιακά εξομολογούνται τα πιο βαθιά τους τραύματα, ενώνουν τις ρωγμές τους. Είναι μία ειλικρινής και βαθιά κατάθεση ψυχής, που και οι δύο την κάνουν ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους. Η γυναίκα που ερμηνεύω, έπειτα από ένα τραγικό γεγονός που άλλαξε τη ζωή της, δεν έχει καμία επαφή με τον εαυτό της. Δεν έχει και δεν θέλει να περιμένει κάτι.
Αυτό που με συγκινεί είναι ότι, μέσα από το προσωπικό της πένθος και τη δυσκολία της για σύνδεση, καταφέρνει να κάνει το μεγάλο άνοιγμα ψυχής σε μια άλλη γυναίκα. Ενώ πονά βαθιά, δίνει τον αγώνα της και μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό της. Κάνει μια επανορθωτική κίνηση, που όλοι οφείλουμε να κάνουμε στη ζωή μας και για την οποία ποτέ δεν είναι αργά.
– Πώς είναι η συνύπαρξη δύο γυναικών, διαφορετικών γενεών και εμπειριών;
Μπορεί οι γενιές και οι εμπειρίες μας να είναι διαφορετικές αλλά πολλά κομμάτια μας ενώνονται γιατί, ως γυναίκες, έχουμε διαχρονικά κοινά χαρακτηριστικά. Δεν είμαστε συνομήλικες αλλά αντιλαμβάνομαι ότι έχουμε τον ίδιο παρονομαστή σε ό,τι αφορά τη διεκδίκηση της ζωής μας, τα θέλω και τη θέση που είχε και έχει ακόμα και τώρα η γυναίκα στην κοινωνία μας, με όλες τις ματαιώσεις, τον αγώνα αλλά και τη δύναμη που αυτό συνεπάγεται. Τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά τελικά.
– Στην παράσταση και οι δύο ηρωίδες, θέλουν να πάρουν τη ζωή τους πίσω. Αναρωτιέμαι, είναι εύκολο αυτό στην πράξη; Είναι εύκολο να κάνεις αυτή την υπέρβαση;
Καθόλου εύκολο, θέλει μεγάλο αγώνα και ειλικρίνεια για να συνειδητοποιήσεις κατ’ αρχάς ότι είσαι στη μαύρη τρύπα και μετά να τολμήσεις να βγάλεις το κεφάλι έξω από αυτή. Ο δρόμος προς την διεκδίκηση της ζωής είναι δύσκολος, κακοτράχαλος, γεμάτος λάθη και ματαιώσεις. Όμως κάθε εμπόδιο που ξεπερνάμε είναι και μια νίκη που οφείλουμε να τη γιορτάζουμε. Σε αυτή τη διαδρομή συναντιόμαστε όλοι, εκεί ενώνουμε τα σπασμένα κομμάτια μας και έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε ένα.
– Εσείς έχετε βρεθεί στη φάση εκείνη που συνειδητοποιείς ότι δεν σου ταιριάζει αυτή η ζωή και να θέλεις να την αλλάξεις; Να πάρεις τον έλεγχο στα χέρια σου;
Συνέχεια βρίσκομαι σε αυτή τη διαδικασία, της αλλαγής στη ζωή μου. Προσπαθώ να διατηρήσω αυτά που με κάνουν χαρούμενη και να αλλάξω αυτά που με δυσκολεύουν. Ωστόσο, δεν έχω αυταπάτες, ότι δεν μπορώ να ελέγξω τα πάντα. Η ζωή είναι απρόβλεπτη και αυτό είναι και μέρος της γοητείας της. Θέλω να ισορροπώ, να ελέγχω όσα μπορώ και να αντιμετωπίζω τα υπόλοιπα. Είναι μια ισορροπία που την παλεύεις κάθε μέρα κι όταν το καταφέρνεις είναι υπέροχο.
– Πώς είναι να συνεργάζεστε με την Κατιάνα Μπαλανίκα; Να είστε οι δυο σας πάνω στη σκηνή;
Με την υπέροχη Κατιάνα Μπαλανίκα, κάθε παράσταση είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Είναι σπάνιος άνθρωπος, με μεγάλη ευαισθησία και αστείρευτο χιούμορ. Χαίρομαι πολύ για τη θεατρική μας συνάντηση γιατί έχει μεγάλη αγάπη και θέληση γι’ αυτό που κάνει πάνω στη σκηνή.
– Και πώς είναι να σας σκηνοθετεί ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, με τον οποίο είχατε συνεργαστεί και στη σειρά «Η Φαμίλια»; Νιώθετε περισσότερη ασφάλεια, όταν ο σκηνοθέτης είναι και ο ίδιος ηθοποιός;
Με τον Πυγμαλίωνα γίναμε πολύ φίλοι στη «φαμίλια» και από τότε θέλαμε να συνεργαστούμε και στο θέατρο. Είναι ένας καλλιτέχνης που δίνεται ολοκληρωτικά και με πάθος σε αυτό που κάνει. Την παράσταση μας την αγάπησε πολύ και έδωσε όλη του την ενέργεια. Το ενδιαφέρον του είναι τέτοιο που έρχεται σχεδόν σε κάθε μας παράσταση.
Σε ό,τι αφορά τη σκηνοθεσία γενικότερα, είναι πολύ σημαντικό ο σκηνοθέτης να εκτιμά και να σέβεται τους ηθοποιούς του. Να μην υπάρχει αυτό που λέμε θέση ισχύος αλλά συνύπαρξη και συνεργασία επί ίσοις όροις, σεβόμενοι ο ένας τα όρια και τη συνεισφορά του άλλου. Όταν ο σκηνοθέτης τυχαίνει να είναι και συνάδελφος, θεωρώ ότι αντιλαμβάνεται περισσότερο τα ζητήματα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός και αυτό είναι, σε πολλές περιπτώσεις όπως και στη δική μας, πολύ βοηθητικό.
– Έχετε ομοιότητες με την ηρωίδα που υποδύεστε στην παράσταση;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Κατά τη διάρκεια όμως των προβών έπρεπε να βρω μέσα μου όλα εκείνα τα στοιχεία μου που θα με έκαναν να λειτουργήσω και να αντιδράσω όπως ο χαρακτήρας. Να κατανοήσω και να αισθανθώ την ερημιά αυτής της γυναίκας. Κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή ανακαλύπτω ακόμα ένα στοιχείο για εκείνη που με φέρνει πιο κοντά της.
– Στην τηλεόραση σας έχουμε συνηθίσει κυρίως σε κωμικούς ρόλους, στο θέατρο πάλι σας έχουμε δει σε αρκετές δραματικές παραστάσεις και σε πιο εσωτερικές ερμηνείες. Νιώθετε με κάποιο από τα δύο είδη, περισσότερη ασφάλεια; Και αλήθεια, υπάρχει διαχωρισμός;
Για εμένα δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός. Ας μην ξεχνάμε ότι στην κωμωδία ενυπάρχει το δράμα και το αντίστροφο. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι, σε αυτή τη δουλειά, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια. Αν θέλαμε ένα σταθερό και ασφαλές πλαίσιο θα επιλέγαμε να κάνουμε κάτι άλλο στη ζωή μας.
– Τι είναι «ζωή» για την Ιωάννα Ασημακοπούλου;
Η ζωή είναι μία κλάμα, μία γέλιο. Πέφτω, ματώνω, σηκώνομαι και συνεχίζω.
– Και «αγάπη;»
Να αρκούμαι σε ό,τι έχει ο κάθε άνθρωπος που αγαπώ, χωρίς να θέλω να τον αλλάξω. Να με αγαπάω και να με αποδέχομαι όπως είμαι πρώτα εγώ, για να μπορέσω έτσι να αγαπήσω και τους άλλους γι’ αυτό που είναι.
– Οι ανθρώπινες σχέσεις πώς είναι σήμερα στην εποχή των social media;
Αν και είναι μέρος και της δικής μου ζωής τα social, θεωρώ ότι έχουμε απομακρυνθεί αρκετά. Είμαστε συγκεντρωμένοι για ώρες πάνω σε οθόνες, όπου οι εικόνες και οι πληροφορίες εναλλάσσονται, η μία μετά την άλλη, ανά δευτερόλεπτο. Δεν προλαβαίνουμε ούτε να σκεφτούμε, ούτε να νιώσουμε, ούτε να επεξεργαστούμε ή να αναλύσουμε και σίγουρα ούτε για να ηρεμήσουμε. Όλα γίνονται με τέτοια ταχύτητα που δεν έχουμε χρόνο ούτε για εμάς τους ίδιους, χάνουμε την επαφή με τον εαυτό μας, με τα θέλω μας και αλλοιώνεται η αντίληψη αλλά και η σχέση με τον κόσμο γύρω μας.
– Η μουσική μπορεί να «ρίξει» τα τείχη ανάμεσα στους ανθρώπους; Κι ένας χορός να μας φέρει πιο κοντά;
Νομίζω ότι ο Leonard Cohen τα είπε όλα …
….Dance me to your beauty with a burning violin
Dance me through the panic ’til I’m gathered safely in
Touch me with your naked hand or touch me with your glove
Dance me to the end of love…
– Φεύγοντας ο κόσμος από το θέατρο, τι θα θέλατε να πάρει μαζί του από την παράσταση;
Θα ήθελα να συνειδητοποιήσει τη σημασία που έχει η φιλία και η αγάπη στη ζωή μας, την ανάγκη για ένωση και μοίρασμα. Να σκεφτεί τα δικά του κομμάτια, να τα αγκαλιάσει και να προσπαθήσει να τα ενώσει.
*Κεντρική εικόνα/Photo credit: Αλίνα Λέφα
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Μία ηλεκτρισμένη σχέση μιας μοναχικής γυναίκας με τη νεαρή κοπέλα που την φροντίζει θα δημιουργήσει αποκαλύψεις και ανατροπές στις ζωές και των δυο, όταν κληθούν να ανακαλύψουν πόσο θάνατο έχει η ζωή και πόση ζωή έχει ο θάνατος και ενώ φαινομενικά τίποτα δεν τις ενώνει, είναι έτοιμες να «χορέψουν» στον δικό τους ρυθμό…
Συντελεστές
Μετάφραση: Els de Paros
Σκηνοθεσία: Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης
Η χορογραφία των γυναικών… που χορεύουν είναι του Φωκά Ευαγγελινού
Παίζουν: Κατιάνα Μπαλανίκα, Ιωάννα Ασημακοπούλου
Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη 20:30
Προπώληση: more.com
Θέατρο ΔΙΑΝΑ
Ιπποκράτους 7, Αθήνα
