Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες: ηθοποιοί, τραγουδιστές που τους έχεις συνδέσει με κάποια περίοδο της ζωής σου και πάντα όταν τους βλέπεις, νιώθεις έντονα αυτή τη νοσταλγία. Για παράδειγμα, την τηλεοπτική παρέα του «Λόγω τιμής» την έχω συνδέσει με το ξεκίνημα της φοιτητικής μου ζωής και πάντα οι πρωταγωνιστές θα μου θυμίζουν γλυκά εκείνη την ξέγνοιαστη εποχή.
Ένα μέλος εκείνης της παρέας ήταν και ο Δημήτρης Αλεξανδρής, ο «Βασίλης» ή αλλιώς «ο ταξιτζής της καρδιάς μας». 28 χρόνια μετά, συνάντησα για πρώτη φορά, τον ηθοποιό στο Θέατρο 33, λίγο πριν τις πρόβες για την παράσταση «Ακρωτήρι» στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τη Μαρία Ναυπλιώτου, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου και ανεβαίνει στο «Ιλίσια». Παραδέχομαι πως είχα περιέργεια να δω πώς θα είναι από κοντά αυτή η συνάντηση, αφού αρκετές φορές η πραγματικότητα διαψεύδει την καλή εικόνα που έχεις σχηματίσει για έναν καλλιτέχνη.
Αλλά ο Δημήτρης Αλεξανδρής είναι αυτό ακριβώς που έχουμε στο μυαλό μας για εκείνον μέσα από τους ρόλους του (εξαιρείται ο «Ευθύμης» από τον Σασμό): ευγενικός, χαμογελαστός, προσιτός, ένας από εμάς… Ο ηθοποιός μίλησε στο Newsbeast για την παράσταση «Ακρωτήρι», για την απόφασή του να απέχει από την τηλεόραση ενώ ήταν στο πικ της καριέρας του, για την τηλεοπτική επιστροφή του, το θέατρο, αλλά και πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον ρόλο της Τέχνης.
– Πες μας λίγο για την παράσταση, το Ακρωτήρι
Το Ακρωτήρι είναι αφήγηση της Τζουλιάνα για το πώς βιώνει τη συνειδητοποίηση ότι μπαίνει στην άνοια. Ουσιαστικά είναι η αφήγηση του τελευταίου ενός χρόνου, όπου αρχίζει να συνειδητοποιεί τι της συμβαίνει. Και μέσα από την αφήγησή της πηγαίνουμε πίσω στον χρόνο και βλέπουμε κάποιες σκηνές από τη ζωή της, με τους δικούς της ανθρώπους: τον άντρα της και την κόρη της.
– Αρχικά, πιστεύει πως έχει καρκίνο;
Ναι, πιστεύει πως έχει καρκίνο. Μιλάμε για μία γυναίκα που είναι γιατρός η ίδια – είναι ένα ζευγάρι πετυχημένων γιατρών στη Βοστώνη, αν και αυτό δεν αναφέρεται ποτέ στην παράσταση. Κάνει, λοιπόν, μία πρόχειρη διάγνωση στον εαυτό της ότι αυτό που της συνέβη ως περιστατικό, μάλλον σχετίζεται με καρκίνο του εγκεφάλου.
– Και όταν παίρνει τη διάγνωση ότι πάσχει από άνοια, πώς αντιδρά;
Ας μην κάνουμε spoiler….
– Ναι, ας μην το μαρτυρήσουμε. Ωστόσο, όταν μαθαίνει ότι έχει άνοια, παρακολουθούμε όλη αυτή τη διαδικασία ενός ανθρώπου που μαθαίνει ότι έχει άνοια;
Ναι και πηγαίνουμε σε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο.
– Βλέπουμε και τα υπόλοιπα πρόσωπα της οικογένειας; Εσύ είσαι ο σύζυγος.
Ναι, είναι και αυτός γιατρός, ογκολόγος, γι΄ αυτό και πιστεύει πως με τον άντρα της θα το ξεπεράσουνε.
– Μέσω του συζύγου της βλέπουμε και όλο αυτό που περνάνε και οι φροντιστές; Γιατί είναι και αυτοί αθέατοι ήρωες.
Ναι, σίγουρα. Κοίταξε, δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα, επειδή υπάρχει και το αστυνομικό στοιχείο στο έργο. Έχει ένα μυστήριο… Σχετίζεται με τη ζωή της. Εμείς στην αρχή δεν καταλαβαίνουμε αν αυτά που λέει είναι αλήθεια ή όχι. Βλέπουμε – και είναι πολύ ωραία αυτό φτιαγμένο από τον συγγραφέα, Sharr White – την οπτική αυτής της γυναίκας: πώς βλέπει εκείνη τα πράγματα και για τον δικό της κόσμο αυτή έχει δίκιο. Και μετά καταλαβαίνουν οι θεατές τι συμβαίνει. Είναι ένα οικογενειακό δράμα που έχει στοιχεία μυστηρίου και θρίλερ που δεν καταλαβαίνουμε σε κάποια σημεία ποια είναι η πραγματικότητα.
– Εσένα σε γοητεύει ως είδος το μυστήριο;
Πιστεύω πως ως εργαλείο μίας αφήγησης έχει πολύ ενδιαφέρον.
– Θεατρικά είναι εύκολο να μεταφερθεί;
Θεατρικά, πιστεύω ότι μεταφέρεται ευφυέστατα από τον Οδυσσέα.
– Με τη Μαρία Ναυπλιώτου έχετε συνεργαστεί ξανά;
Στο θέατρο, όχι. Στην τηλεόραση, αλλά για πολύ λίγο. Το ίδιο και με τον Οδυσσέα. Θεατρικά είναι η πρώτη μας φορά.
– Και πώς είναι αυτή η θεατρική συνύπαρξη;
Νιώθω πολύ τυχερός, πολύ χαρούμενος, πολύ όμορφα που συνεργάζομαι με τη Μαρία και τον Οδυσσέα. Νιώθω πολύ δημιουργικά, χαίρομαι πάρα πολύ που μοιραζόμαστε αυτόν τον χρόνο μαζί.
– Είναι σημαντικό να υπάρχει αυτή η χημεία και το καλό κλίμα, ειδικά στο θέατρο που ο ηθοποιός είναι περισσότερο εκτεθειμένος απέναντι στο κοινό;
Είναι σημαντικό για μια συνεργασία γενικότερα να νιώθεις έτσι. Και νομίζω είμαι τυχερός.
– Τυχερός και θεατρικά και τηλεοπτικά όλα αυτά τα χρόνια;
Ναι, ναι.
– Τηλεοπτικά, όμως, δεν σε έχουμε δει πολύ.
Φέτος, δεν με βλέπετε, πέρυσι και πρόπερσι με είδατε πολύ.
– Όχι εννοώ τα προηγούμενα χρόνια, έκανες μια μεγάλη ανάπαυλα από την τηλεόραση. Σε μια περίοδο που ενώ ήσουν ένα από τα τηλεοπτικά είδωλα εκείνης της εποχής, στο πικ των επιτυχιών σου, και τότε που η τηλεόραση είχε και καλές αμοιβές, πώς παίρνεις την απόφαση να απέχεις;
Γενικότερα, σαν επαγγελματίας φοβάμαι την υπερέκθεση που δημιουργεί η τηλεόραση. Πέρα, όμως, από αυτό, υπάρχει και το συμπτωματικό. Τυχαίνει μια χρονιά να έχεις ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο, μία καλή συνεργασία και άλλη χρονιά να μη συμβαίνει αυτό. Άλλες φορές τύχαινε να κάνω μια ταινία και τα γυρίσματα να είναι εκτός και να μην ταιριάζει με το πρόγραμμα. Δεν ήταν πάντα, δηλαδή μια απόφαση δική μου αρνητική απέναντι σε καλά σενάρια.
– Η αλήθεια είναι ότι η τηλεόραση πέρασε και μία περίοδο «ανομβρίας». Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την επιστροφή της μυθοπλασίας.
Περάσαμε μια πολύ δύσκολη δεκαετία με την οικονομική κρίση. Και ειδικά, η τηλεόραση που είχε και άμεση σχέση με το κομμάτι της διαφήμισης.
– Στο θέατρο η οικονομική κρίση είχε τον ίδιο αντίκτυπο με την τηλεόραση;
Πέρασε σίγουρα και το θέατρο, κρίση. Και μην ξεχνάς πως πέρασε και την κρίση του κορονοϊού, με τα κλειστά θέατρα, πάνω που ξεκίνησε το πράγμα στην οικονομία να στρώνει. Το θέατρο και ο πολιτισμός δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι προτεραιότητα των ανθρώπων, δεν θα διαλέξουν, δηλαδή να πάνε μία φορά τον μήνα να δούνε μια παράσταση. Δεν το κρίνω, εννοείται. Οπότε, πάνω που άρχισε να μπαίνει σε μια διαδικασία και η οικονομία του θεάτρου, ήρθε ο κορονοϊός που τα διέλυσε όλα.
– Άλλαξε και τις συνήθειες του κοινού, όμως. Πηγαίνουν τώρα περισσότερο θέατρο….
Δεν θεωρώ ότι είναι τυχαίο που το θέατρο πηγαίνει πάρα πολύ καλά, επειδή έχει ομαλοποιηθεί όλο αυτό.
– Είναι και σαν ο κόσμος μετά τον εγκλεισμό, να άλλαξε τις προτεραιότητές του, τα θέλω του.
Ναι, εύχομαι να είναι έτσι…
– Πάντως, υπάρχουν και πάρα πολλές παραστάσεις.
Έχει πολλές παραστάσεις, αλλά αυτό πάντα δημιουργεί και μια ψευδαίσθηση ότι τα θέατρα λειτουργούν για πολύ καιρό, για όλο τον χειμώνα. Αλλά δεν είναι έτσι. Πάρα πολλές σκηνές λειτουργούν για δύο ημέρες, για τρεις μήνες, τέσσερις. Είναι λίγα τα θέατρα που κάνουν σεζόν, κανονικές μέρες. Παλιά στο θέατρο η σεζόν ξεκινούσε αρχές ή μέσα Οκτωβρίου και κρατούσε μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, με παραστάσεις διπλές. Τώρα πια τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ωστόσο, το θέατρο δεν είναι απλά ένα θέαμα. Είναι ένα θέαμα που παρακολουθείς μαζί με άλλους και μέσα σε αυτήν την παράξενη σχέση που έχουμε πια με τα social media, με το κινητό, με τις οθόνες, για εμένα είναι κάτι ελπιδοφόρο να βλέπω ανθρώπους που θέλουν να μοιραστούν μια ιδέα, ένα αίσθημα, μια εμπειρία μαζί με άλλους. Γιατί μόνο το θέατρο μπορεί να το κάνει αυτό. Μια ταινία πλέον μπορείς να την δεις στο κινητό σου, ούτε καν στην τηλεόραση σου. Μόνο το θέατρο δίνει αυτή την εμπειρία: μοιράζομαι μαζί με άλλους ένα θέμα, μια ιδέα.
– Εσύ είσαι της άποψης πως μια παράσταση πρέπει να περνάει στο κοινό κι ένα μήνυμα;
Πιστεύω ότι η Τέχνη δεν πρέπει να είναι διδακτική, συμβουλευτική. Πιστεύω ότι ένας συγγραφέας, ένας ζωγράφος, ένας ηθοποιός, ένας σκηνοθέτης δημιουργούν κάτι. Δεν είναι αυτοσκοπός το μήνυμα. Δεν είναι συμβουλευτική η Τέχνη, ούτε είναι εκεί για να κάνει ερωτήσεις, τις οποίες εσύ ως θεατής θα πρέπει να λύσεις ως ένας εξεταζόμενος. Ούτε είναι εκεί για να κουνάει το δάχτυλο. Υπάρχουν καλλιτέχνες που το πιστεύουν αυτό. Εγώ προσωπικά δεν το πιστεύω. Θεωρώ πως η Τέχνη είναι ένα παράθυρο σε μια άλλη ζωή, πηγαίνεις στο θέατρο, ανοίγει η αυλαία και ξαφνικά βλέπεις έναν άλλον κόσμο.
– Έβλεπα τη σκηνή πριν ξεκινήσει η συνέντευξη και σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι να είσαι πάνω σε αυτήν και να έχεις κάτω τους θεατές που περιμένουν από εσένα να τους μετατοπίσεις κατά κάποιον τρόπο από τον μικρόκοσμό τους.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά να ενωθούνε όλοι οι θεατές. Βέβαια, ο καθένας με τις δικές του εμπειρίες. Ξέρεις, πάρα πολλές φορές με έχει προβληματίσει αυτό και στο τέλος καταλήγω ότι καλό είναι – γι’ αυτό και δεν μιλάω πολύ την περίοδο που κάνω έναν ρόλο, πώς βλέπω εγώ τον ρόλο – ο θεατής να κάνει τις δικές του παρεμβολές σε αυτό που βλέπει. Μπορεί ο συγγραφέας να είχε εντελώς διαφορετική οπτική για τον λόγο που έγραψε αυτόν τον χαρακτήρα, αυτή την ιστορία. Και για αυτό, έχουμε κι εντελώς διαφορετική άποψη όταν διαβάζουμε κάτι, βλέπουμε ένα έργο, ακούμε ένα τραγούδι. Και όταν μπαίνει μετά η ερμηνεία του καλλιτέχνη, γιατί το έκανε αυτό ή τι σημαίνει γι’ αυτόν, νομίζω ότι κάτι χάνεται. Αυτό, λοιπόν, πιστεύω ότι είναι το θέατρο και γενικότερα η Τέχνη.
– Τηλεοπτικά θα σε δούμε σε μία νέα σειρά της ΕΡΤ.
Ναι, θα κάνω ένα γκεστ στη νέα σειρά της Μιρέλλας (Παπαποικονόμου) και του Λάμπη Ζαρουτιάδη, το «Απαραίτητο φως». Θα υποδύομαι έναν μπαμπά.
– Πάντως τώρα στην τηλεόραση, γίνονται καλές δουλειές.
Ναι, πράγματι γίνονται.
– Οπότε, χαίρεσαι που επέστρεψες;
Δεν είχα φύγει, δεν το έβλεπα έτσι. Τα τελευταία δύο χρόνια είμαι στην τηλεόραση, επέστρεψα με τον Σασμό, ο οποίος – όπως και πέρυσι το «Προξενιό της Ιουλίας» – έγιναν σε άλλες συνθήκες από αυτές που είχαμε συνηθίσει. Είναι πολύ διαφορετική σήμερα η τηλεόραση. Είναι άλλο να κάνεις οχτώ, δέκα, τριάντα επεισόδια και άλλο να κάνεις 120 και 150 επεισόδια. Είναι πολύ διαφορετικό, οπότε θα έλεγα ότι επέστρεψα για τα καλά.
– Με την επιστροφή σου στην τηλεόραση, είδες ξανά μια αλλαγή στη συμπεριφορά του κόσμου ή να είχε κάποιο αντίκτυπο στις θεατρικές σου δουλειές; Ένιωσες δηλαδή ότι έρχονται κάποιοι για να δούνε τον «Ευθύμη» από τον Σασμό;
Κάποιοι ναι, θα το κάνουν. Η τηλεόραση έχει τέτοιο μεγάλο άνοιγμα – κάθε επεισόδιο του Σασμού το έβλεπαν μέχρι 1,5 εκατομμύριο τηλεθεατές – και όταν μπαίνεις κάθε μέρα στο σπίτι του άλλου, σαφέστατα κάποιοι άνθρωποι θα επηρεαστούν. Εύχομαι ευχάριστα. Με ποια έννοια το λέω: μπορεί έναν ηθοποιό να τον βλέπεις κάθε μέρα και να μην σου κάνει αίσθηση να τον δεις και άλλο, κάπου αλλού. Σκέφτεσαι, αφού θα τον δω στην τηλεόραση, γιατί να μετακινηθώ να τον δω σε κάτι άλλο. Οπότε, είναι ευχάριστο να θέλει να σε δει και κάπου αλλού.
– Θεατρικά έχεις κάποιο απωθημένο;
Παλιότερα, είχα πιο πολλά. Μεγαλώνοντας προσπαθώ να αφήνομαι σε αυτό. Έτσι και αλλιώς, το 80% των απωθημένων μου δεν έγινε πραγματικότητα. Αλλά μου έχουν τύχει πράγματα που δεν τα περίμενα, ρόλοι που δεν είχα φανταστεί και πιο ωραίοι. Πολλές φορές πιστεύω πως μένοντας στοχοπροσηλωμένος σε κάτι, μπορεί να χάσεις πολλά μέρη της ζωής.
Πληροφορίες παράστασης
«Το Ακρωτήρι» παρακολουθεί την πορεία της Τζουλιάνας, μιας χαρισματικής και παθιασμένης νευρολόγου, από την κορυφή στην πτώση και από εκεί στην ελπίδα, και μιλά με μοναδικό τρόπο για την ενδιάμεση γκρίζα ζώνη, στην οποία κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με την απώλεια της συνείδησης. Η ίδια η Τζουλιάνα, πιστεύει πως για το ότι βλέπει και ακούει πράγματα ευθύνεται ο καρκίνος, όμως τα στοιχεία της ιατρικής της εξέτασης δεν συμφωνούν.
Περιγράφει τον σύζυγό της, ως άπιστο και χειριστικό, αλλά αυτός στέκεται δίπλα της γεμάτος φροντίδα και αγάπη. Οι συχνές τηλεφωνικές συζητήσεις με την αποξενωμένη από χρόνια κόρη της, έχουν πολλές αντιφάσεις. Κι όμως, «Το Ακρωτήρι» δεν είναι μόνο οικογενειακό δράμα. Το στοιχείο του μυστηρίου γίνεται διαρκώς εντονότερο, καθώς τα επεισόδια κατάρρευσης της Τζουλιάνα πληθαίνουν.
Μετάφραση: Νικηφόρος Βαλτινός
Απόδοση – Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Μουσική: Πάνος Γκίνης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Διανομή:
Τζουλιάνα: Μαρία Ναυπλιώτου
Ίαν: Δημήτρης Αλεξανδρής
Γυναίκα: Στεφανία Ζώρα
Άνδρας: Αυγουστίνος Κούμουλος
Πρεμιέρα: Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2024
Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη 19:00, Πέμπτη 20:00, Παρασκευή και Σάββατο 21:00, Κυριακή 18:00
Προπώληση: more.com
Θέατρο Ιλίσια
Παπαδιαμαντοπούλου 4
