ΘΕΑΤΡΟ #θεατρικές παραστάσεις #θέατρο Άλμα #Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος ετοιμάζεται να σπάσει τα όρια της σκηνής με το Festen

Ανεβάζει στο θέατρο Άλμα την ταινία που σόκαρε το κοινό, όταν πρωτοβγήκε το 1998

Ακούστε το άρθρο

28·06·2024 09:00

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, έχοντας στο σκηνοθετικό παλμαρέ του θεατρικές επιτυχίες, όπως η «Μηχανή του Τούρινγκ», η «Φιλουμένα Μαρτουράνο», το «Όλοι εμείς πουλιά», φέρνει τη νέα σεζόν το «Festen» του Τόμας Βίντερμπεργκ που, όταν είχε πρωτοβγεί το 1998, είχε σοκάρει το κοινό. Κι αυτό διότι η πιο εμβληματική ταινία του κινήματος «ΔOΓΜΑ 95» θίγει με σοκαριστικό τρόπο τα ζητήματα της σεξουαλικής κακοποίησης, της αιμομιξίας και της παιδοφιλίας.

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μάς προσκαλεί στους χώρους του Θεάτρου Άλμα, για να δώσουμε όλοι μαζί ζωή στη συνταρακτική ιστορία αυτής της «γιορτής», σε μια θεατρική απόδοση που θα προσπαθήσει να σπάσει τα όρια της σκηνής, αλλά και τα όρια μεταξύ θεατή και ηθοποιού, δημιουργώντας μία πραγματική «συνάντηση», στην οποία όλοι θα λάβουμε μέρος.

Το «Festen» είναι η ιστορία μιας οικογενειακής γιορτής, παρουσία όλης της οικογένειας, καθώς και πλήθους φίλων, για τα 60ά γενέθλια του πατέρα. Όλοι τον αγαπούν και τον σέβονται. Ή μήπως όχι;
Κατά την διάρκεια της γιορτής, ο μεγαλύτερος γιος, Κρίστιαν, αποκαλύπτει το μυστικό που κρύβει από την παιδική του ηλικία και που πιθανότατα υπήρξε και ο λόγος αυτοκτονίας της δίδυμης αδελφής του.

Η ταινία που τάραξε τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος εξομολογείται γιατί επέλεξε να ανεβάσει το «Festen» και πόσο τον τάραξε η ταινία, την οποία είδε στον κινηματογράφο, έναν χρόνο μετά την ενηλικίωσή του.

«Το 1998, έναν χρόνο μετά την ενηλικίωσή μου, είδα στον κινηματογράφο το “Festen”. Την πρώτη ουσιαστική και καθοριστική ταινία του καλλιτεχνικού κινήματος “Δόγμα” σε σκηνοθεσία του Τόμας Βίντεμπεργκ. Σοκαρισμένος παρακολούθησα την καινούργια αυτή αφήγηση, καθώς ο σκηνοθέτης, με τον τρόπο που επέλεξε να κινηματογραφήσει, θέλησε να μας εμπλέξει τόσο πολύ στην ιστορία ώστε να μη νιώθουμε πως παρακολουθούμε μία ταινία, αλλά τα σχεδόν αμοντάριστα ντοκουμέντα μιας πραγματικής οικογενειακής ιστορίας. Ό,τι πιο κοντινό στο να ήμασταν αληθινά παρόντες στη γιορτή. Ένιωσα άβολα. Με τάραξε. Και το θέμα και ο καινούργιος τρόπος. Το τακτοποίησα κάπου μέσα μου και δεν επανήλθα. Για χρόνια. 26 χρόνια…», αναφέρει στο σκηνοθετικό του σημείωμα για την πρώτη του επαφή με τη σοκαριστική ταινία.

Μία παράσταση που καταργεί τα όρια μεταξύ θεατή και ηθοποιού

Και εξηγεί στη συνέχεια γιατί επέλεξε να την μεταφέρει στη θεατρική σκηνή, ένα εγχείρημα καθόλου εύκολο, αλλά σίγουρα συναρπαστικό, αφού οι θεατές πρόκειται να ζήσουν μία βιωματική εμπειρία και να γίνουν και εκείνοι μέλη της «γιορτής».

«Μέσα σε αυτά τα χρόνια, ασχολούμενος κυρίως με το θέατρο, μία βασική σκέψη εδραιώθηκε μέσα μου. Το θέατρο δεν είναι ένας χώρος που λέμε ιστορίες. Ο κινηματογράφος μπορεί να το κάνει καλύτερα από εμάς. Το θέατρο είναι ένας τόπος “κοινωνίας”. Όλοι μαζί, θεατές και ερμηνευτές, μαζευόμαστε στον ίδιο χώρο και μέσα από τη δημόσια μαρτυρία του τραύματος γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Και ίσως κάνουμε και ένα βήμα πιο κοντά σε αυτόν. Κάπως έτσι επανήλθε μέσα μου το “Festen”. Μετά από 26 χρόνια. Σκέφτηκα τον Κρίστιαν. Τον μεγάλο γιο της οικογένειας. Έχει ανάγκη από θεατές για να βρει τη δύναμη να πει αυτό που κρύβει από παιδί. Η ανάγκη του Κρίστιαν να μοιραστεί δημόσια, στα πλαίσια της γιορτής για τα γενέθλια του πατέρα του, το τραύμα του, να χρησιμοποιήσει τους καλεσμένους σαν μάρτυρες για να τα καταφέρει, μου θύμισε τη δική μας λειτουργία. Την θεατρική. Με τάραξε ξανά».

«Μου γέννησε την επιθυμία για τη δημιουργία μιας παράστασης που θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά στο γεγονός. Μία παράσταση που συνομιλεί με την κυρίαρχη ιδέα της ταινίας. Συνομιλεί και με τον τρόπο. Μία παράσταση που καταργεί τα όρια μεταξύ θεατή και ηθοποιού. Που μας εμπλέκει βιωματικά. Κανείς δεν παρακολουθεί κανέναν. Όλοι μαζί ζούμε την ιστορία απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Μία παράσταση με καλεσμένους στην γιορτή και όχι με θεατές. Μία παράσταση που μας κάνει τους μάρτυρες που χρειάζεται ο Κρίστιαν. Που χωρίς τη δική μας μαρτυρία δεν έχει νόημα να ειπωθεί η ιστορία. Το μόνο που θα χρειαστεί να αποφασίσει ο καλεσμένος μας πριν έρθει στη γιορτή, είναι αν θα αποτελέσει μέλος της οικογένειας ή στενός φίλος και θα καθίσει μαζί της στο τραπέζι, αν θα καθίσει δίπλα ή αν θα πάρει μέρος στη γιορτή από κάποια απόσταση. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να είναι έτοιμος να εμπλακεί προσωπικά», αναφέρει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος.

Σε αυτό το -συμπεριληπτικό για το κοινό- ανέβασμα του «Festen», το έργο της μετατροπής των χώρων του θεάτρου σε ένα ζωντανό, ρεαλιστικό σκηνικό κόσμο, αναλαμβάνει μια αξιόλογη ομάδα συντελεστών, με την Ηλένια Δουλαδίρη στον σχεδιασμό των σκηνικών και των κοστουμιών, την Ζωή Μολυβδά Φαμέλη στον σχεδιασμό των φωτισμών και τον Άκη Πολύζο στη δημιουργία των videos.

Συντελεστές

Σενάριο: Τόμας Βίντερμπεργκ
Θεατρική διασκευή: Μπο Χάνσεν & Μόργκενς Ρούκοφ
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Δραματουργική επεξεργασία & Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Σχεδιασμός φωτισμών: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη
Videos παράστασης: Άκης Πολύζος
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Διεύθυνση Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων: Όλγα Παυλάτου

Διανομή
Έλσι – Μητέρα: Ναταλία Τσαλίκη
Χέλγκε – Πατέρας: Γιώργος Ζιόβας
Κρίστιαν – Γιος: Προμηθέας Αλειφερόπουλος
Ελένε – Κόρη: Ιωάννα Κολλιοπούλου
Μίκαελ – Γιος: Αναστάσης Λαουλάκος
Πία: Ιωάννα Τζίκα
Τελετάρχης: Γιάννης Καπελέρης
Γκμπατοκάι: Μιχάλης Αφολαγιάν
Μέττε: Μαριάννα Πουρέγκα