ΘΕΑΤΡΟ #θεατρική παράσταση #φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου

Γιατί δεν πρέπει να χάσετε το Κρυπτόγαμα με τον Μάκη Παπαδημητρίου

Ο μονόλογος που έγραψε ο Μιχάλης Αλμπάτης για το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, κάνει απόψε το βράδυ πρεμιέρα

17·06·2024 08:00

Newsroom

Πρεμιέρα θα κάνει απόψε το βράδυ, στην Πειραιώς 260 ο θεατρικός μονόλογος Κρυπτόγαμα που έγραψε ο Μιχάλης Αλμπάτης για το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και πρωταγωνιστεί ο Μάκης Παπαδημητρίου. Πρόκειται για μία συγκλονιστική παράσταση σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη που μιλά για την αγριότητα της ελληνικής επαρχίας του ‘80 και για όλους εκείνους που έχουν υπομείνει τον τρόμο του περιθωρίου, του λάθους και της δημόσιας κατακραυγής.

Λίγα λόγια για την παράσταση

Αρχές της δεκαετίας του ’80 σε μια μικρή πόλη της Κρήτης. Ένας χασάπης που δεν ήθελε χασάπης να γενεί, ένα δαχτυλίδι μαγικό, ένα γλέντι αρραβώνων και μια δολοφονημένη τραβεστί.

Έχοντας προκαλέσει μεγάλη αίσθηση με το μυθιστόρημά του «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους» που κυκλοφόρησε το 2022, ο Μιχάλης Αλμπάτης γράφει για το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου έναν θεατρικό μονόλογο που διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία.

«Από τις λέξεις κρυπτόν και γαμείν, όπως εξηγεί ο συγγραφέας, ο τίτλος Κρυπτόγαμα αναφέρεται στην κρυφή γονιμοποίηση. Έτσι ονόμασε ο Σουηδός βοτανολόγος Κάρολος Λινναίος τα φύκη, τους μύκητες, τα βρυόφυτα και τα πτεριδόφυτα, καθώς η απουσία ανθέων, καρπών και σπερμάτων, καθιστούσε τον τρόπο αναπαραγωγής τους γριφώδη. Υπάρχουν όμως και ανθρώπινα πλάσματα που αναδίδουνε τον ίδιο γρίφο, με κατάταξη ασαφή ανάμεσα στα γένη, με ρόλο ομιχλώδη στη ροή της εξέλιξης.

Οργανισμοί που για να επιβιώσουν μιμούνται τους όμορούς τους, στους τρόπους, στην αμφίεση, στη γλώσσα, αναγκασμένοι να ανθίζουνε μονάχα στο σκοτάδι, γεμίζοντας τα πνευμόνια τους με νύχτα. Έτσι ζούνε, κρατώντας την ανάσα τους για χρόνια, μα αν ο αέρας τους σωθεί κι αναγκαστούν να αναδυθούνε βίαια στο φως, η ανάφλεξη είναι αναπόφευκτη…».

Στο Κρυπτόγαμα πρωταγωνιστούν «ένας χασάπης που δεν ήθελε χασάπης να γενεί, που σιχαίνεται τη μυρουδιά απ’ τα σπλάχνα και το αίμα, ένα δαχτυλίδι μαγικό, που μεταμορφώνει όποιον το φορεί σ’ ό,τι πιότερο ποθεί μα και φοβάται να ‘ναι, ένα γλέντι αρραβώνων και μια δολοφονημένη τραβεστί που είχε για ίνδαλμά της την Αλίκη Βουγιουκλάκη, δίνοντας παραστάσεις με τα τραγούδια της στους δρόμους και στα ταβερνεία, κάτω από κοροϊδίες και γιουχαΐσματα».

Η σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη ενώνει μια ομάδα παθιασμένων καλλιτεχνών, με στόχο την αποκάλυψη του εκρηκτικού μηχανισμού που βρίσκεται κάτω από τις λέξεις ενός τόσο ανθρώπινου κειμένου, και το άνοιγμα ενός ακόμα φωτεινού μονοπατιού αποδοχής του διαφορετικού. Εξάλλου, όπως σημειώνει η σκηνοθέτις, «η Φύση είναι πάντα πιο δυνατή και βρίσκει διέξοδο ακόμα και με πολύ επώδυνους τρόπους. Ας την αφουγκραστούμε!».

«Πώς δεν γεννιόμαστε όλοι ίδιοι, αλλά ίσοι;»

Όπως διαβάζουμε στο σκηνοθετικό σημείωμα της Νικαίτης Κοντούρης για το Κρυπτόγαμα: «Σε μια επαρχία της Κρήτης στις αρχές της δεκαετίας του ‘ 80, ένας μεσήλικας χασάπης, ένας άνθρωπος σαν τόσους άλλους που βρίσκονται ανάμεσά μας, καταφεύγει με σκυμμένο κεφάλι στο χασαπιό της οικογένειας του. Το βρίσκει διαλυμένο. Προσπαθεί να το συμμαζέψει, αλλά νιώθει να τον πνίγουν οι λέξεις που στην αρχή βγαίνουν δειλά από το στόμα του και στη συνέχεια παίρνουν τη σχήμα μιας βαθιάς εξομολόγησης σε μια ύστατη προσπάθεια να δει τη ζωή του πιο καθαρά. Ανακαλύπτουμε κι εμείς μαζί του μια ζωή μέσα σε αγωνία και ερωτηματικά για την βαθιά του επιθυμία να είναι ή να γίνει κάποιος άλλος από αυτό που φαίνονταν ή που ο καταπιεστικός και ομοφοβικός του περίγυρος του επέβαλε. Παρακολουθούμε τα στάδια της επανάστασης και ενηλικίωσης του ως προς τη διαδικασία συμφιλίωσης με τη γυναίκα μέσα του, και γινόμαστε μάρτυρες της τελικής του επιλογής.

Ο χασάπης μας, που δεν ήθελε χασάπης να γενεί, συναισθανόμενος την απειλή των υποκριτών και βίαιων ανθρώπων που τον περιτριγυρίζουν, αλλά και τον κίνδυνο μιας αμείλικτης και εξουθενωτικής ντροπής που θα κυνηγάει την οικογένεια του εσαεί, κάνει πράξη την κραυγή ‘’ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΠΑΩ». Κι αφήνει οικογένεια, συντοπίτες κι εμάς να αναλογιστούμε το πιο απλό, “πώς δεν γεννιόμαστε όλοι ίδιοι, αλλά ίσοι”».