Σε ψυχολογικό θρίλερ αγωνίας στράφηκε ο Καναδός σκηνοθέτης Ατόμ Εγκογιάν στην ταινία του «Αιχμάλωτοι», που προβλήθηκε σήμερα στο διαγωνιστικό τμήμα του 67ου κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Κανών.

Η ιστορία αναφέρεται στη μυστηριώδη εξαφάνιση ενός δεκάχρονου κοριτσιού και τις προσπάθειες του συγκλονισμένου από τον χαμό αυτόν πατέρα της (το κορίτσι εξαφανίστηκε όταν αυτός την άφησε για μερικά λεπτά στο αυτοκίνητό του για να αγοράσει μια τούρτα από ένα μαγαζί), για τα επόμενα οκτώ χρόνια, να την ανακαλύψει.

Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, στην ιστορία μπλέκονται και δύο αστυνομικοί– μια γυναίκα υπεύθυνη για τις εξαφανίσεις παιδιών μέσω ίντερνετ κι ένας αστυνομικός ντετέκτιβ που άδικα υποψιάζεται τον πατέρα για την εξαφάνιση του κοριτσιού. Η αντιμετώπιση, με τη χρήση του σασπένς, όπως και το θέμα του αθώου πατέρα που θεωρείται ύποπτος φέρνουν στο νου τον Χίτσκοκ, αν και η ταινία, με το θέμα των παρακολουθήσεων τόσο από τους απαγωγείς αλλά και από την αστυνομία, όπως και η χρήση του ίντερνετ θύμισε περισσότερο τη «Συνομιλία» του Κόπολα.

Ο Εγκογιάν, πάντως, έφτιαξε μια ταινία με σωστό ρυθμό, με ωραία χρήση των φυσικών χώρων (των χειμωνιάτικων τοπίων του Καναδά) και πολύ καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του (Ράιαν Ρέινολντς, Ροζάρια Ντόσον, Σκοτ Σπίντμαν, κ.ά).

Το νατουραλιστικό στιλ, κάτι ανάμεσα στον κινηματογράφο των αδερφών Νταρντέν κι εκείνο του Τζον Κασσαβέτη, χρησιμοποιούν στην ταινία τους «Party Girl» οι τρεις σκηνοθέτες της, Μαρί Αματσουκελί, Κλερ Μπέργκερ και Σαμουέλ Τεΐς, με την οποία έκανε έναρξη, χτες το βράδυ, το τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Πρωταγωνίστρια είναι η Ανζελίκ, μια 60ντάχρονη γυναίκα, που εργάζεται σε καμπαρέ και η οποία δέχεται την πρόταση ενός συνταξιούχου πελάτη της, πρώην εργάτη σε ανθρακωρυχείο, να τον παντρευτεί. Η ταινία την παρακολουθεί στις προσπάθειες να επανασυνδεθεί με τα παιδιά και τα εγγόνια της, αλλά και να στηρίξει τον σύζυγό της. Οι τρεις σκηνοθέτες έφτιαξαν μια συμπαθητική, πολύ ανθρώπινη ταινία, αποσπώντας μια εξαιρετική ερμηνεία από την Ανζελίκ Λίζενμπέργκερ, πρώην γυναίκας του καμπαρέ, ρόλο που, μέχρι σ’ ένα βαθμό, αποδίδει με δύναμη και ευαισθησία.