Λένε πως μία υποψηφιότητα για βραβείο Όσκαρ δεν κάνει μία ταινία αριστούργημα. Και το αντίθετο, αν δεν είναι υποψήφια για το χρυσό αγαλματίδιο, δεν την κάνει αυτομάτως κακή ταινία. Στην πραγματικότητα, μέσα σε όλα τα χρόνια του θεσμού – φέτος, θα πραγματοποιηθεί η 92η Τελετή, στις 9 Φεβρουαρίου – υπήρξαν ταινίες πραγματικά αριστουργήματα ή ταινίες που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, αλλά η Ακαδημία τούς γύρισε την πλάτη. Και είτε δεν πήραν Όσκαρ είτε δεν ήταν καν υποψήφιες.
Η Λάμψη (1980)
Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως το κλασικό -πια- κινηματογραφικό αριστούργημα του Στάνλεϊ Κούμπρικ με τον Τζακ Νίκολσον δεν ήταν υποψήφιο σε καμία κατηγορία για βραβείο Όσκαρ; Κι, όμως, συνέβη και αυτό αφού η Ακαδημία αγνόησε εντελώς τη Λάμψη. Μάλιστα, η Λάμψη τη χρονιά προβολής της ήταν υποψήφια για βατόμουρο, αφού η αξία της αναγνωρίσθηκε αργότερα από το κοινό.
Ψυχώ (1960)
Είναι για πολλούς το απόλυτο θρίλερ, με ιδιοφυή σκηνοθεσία και εξαιρετικές ερμηνείες. Ωστόσο, δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο από τα τέσσερα Όσκαρ για τα οποία προτάθηκε. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ ήταν τέσσερις φορές υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθεσίας και δεν κέρδισε κανένα.
Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971)
Πρόκειται για μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες ταινίες του Στάνλεϊ Κιούμπρικ που δύσκολα ξεχνιέται από όσους την έχουν δει. Οι περισσότεροι κριτικοί το αποθέωσαν και προτάθηκε από την Αμερικανική Ακαδημία για 4 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και αυτό της Καλύτερης Ταινίας (η μία από τις δύο συνολικά ταινίες που προτάθηκαν για το βραβείο, έχοντας λάβει σήμα καταλληλότητας «Χ»). Ωστόσο, δεν κατάφερε να κερδίσει κάποιο από αυτά.
Ο Ταξιτζής (1976)
Η ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζει με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο έχει χαρακτηρισθεί ως μια από τις σπουδαιότερες του αμερικανικού κινηματογράφου κατακτώντας μια θέση στο φημισμένο National Film Registry (Εθνικό Αρχείο Ταινιών) των ΗΠΑ το 1994, αλλά και ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της 7ης τέχνης. Ήταν υποψήφια σε τέσσερις κατηγορίες (μεταξύ των οποίων για Όσκαρ καλύτερης ταινίας καθώς και α’ αντρικού, α’ γυναικείου για τις ερμηνείες των Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζόντι Φόστερ), αλλά εκείνη τη βραδιά έφυγε με άδεια χέρια.
Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994)
Για πολλούς είναι η καλύτερη δραματική ταινία όλων των εποχών, που στο τέλος ο θεατής αισθάνεται τι θα πει… λύτρωση. Με την ταινία του Frank Darabont και πρωταγωνιστές τους Tim Robbins και Morgan Freeman, συμβαίνει το εξής περίεργο: όταν κυκλοφόρησε είχε πάρει διθυραμβικές κριτικές, όμως, γνώρισε εισπρακτική αποτυχία. Ωστόσο, τη χρονιά εκείνη είχε 7 υποψηφιότητες για Όσκαρ, αλλά δεν κέρδισε κανένα βραβείο. Μάλιστα, στο IMDB η ταινία βρίσκεται στην πρώτη θέση του Top 250!
The Big Lebowski (1998)
Το αριστούργημα των αδελφών Κοέν έχει αγαπηθεί όσο λίγες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Γιατί πέρα από το φοβερό σενάριο και τις επικές ατάκες, είναι και οι κεντρικοί χαρακτήρες που την έκαναν να ξεχωρίσει. Ωστόσο, η Αμερικανική Ακαδημία φαίνεται πως δεν είχε την ίδια γνώμη, αφού δεν ήταν καν υποψήφια για Όσκαρ.
The Good, the Bad and the Ugly (1966)
Ο βασιλιάς των Σπαγγέτι γουέστερν με τον Κλιντ Ίστγουντ – και το εκπληκτικό και διαχρονικό soundtrack με την υπογραφή του Ένιο Μορικόνε – έχει αγαπηθεί όσο καμία ταινία από το σινεφίλ κοινό, ειδικά αυτού του είδους. Ωστόσο και εδώ η Ακαδημία γύρισε προκλητικά την πλάτη της, αφού «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος» δεν είχαν καμία υποψηφιότητα.
Once Upon a Time in America (1984)
Ακόμη ένα παράδειγμα εκπληκτικής ταινίας που έχει μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου, είναι το «Κάποτε στην Αμερική» του Sergio Leone, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ ντε Νίρο. Αλλά και αυτή δεν ήταν τη χρονιά προβολής της υποψήφια για Όσκαρ σε καμία κατηγορία.
