Το αγαπημένο σνακ του κινηματογράφου που μισούσαν οι… αιθουσάρχες

Σήμερα είναι δύσκολο να φανταστείς πως θα δεις το τελευταίο blockbuster στο σινεμά χωρίς αυτά τα βουτυρώδη και αλατισμένα ποπ κορν στο χέρι.

Και πράγματι το ποπ κορν έγινε ανάρπαστο ήδη από τις πρώτες του στιγμές εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν πωλούνταν σε φεστιβάλ και παζάρια. Όταν μάλιστα το 1885 κατάφεραν να το φτιάξουν σε μια μηχανή που κινούνταν με τη βοήθεια του ατμού, το ποπ κορν το πουλούσαν πια οι μικροπωλητές σε κάθε γωνιά.

Εκτός από τις κινηματογραφικές αίθουσες φυσικά, που θα εμφανίζονταν σε λίγα μόλις χρόνια και θα το απεχθάνονταν όσο τίποτα! Κι αυτό γιατί οι πρώτες κινηματογραφικές αίθουσες αποζητούσαν να αποκτήσουν το ζηλευτό καθεστώς των θεάτρων για τον νέο τρόπο ψυχαγωγίας που ευαγγελίζονταν.

Όπως δεν θα έφερνες ποτέ ένα σακουλάκι ποπ κορν ή οποιοδήποτε άλλο φαγώσιμο σε μια θεατρική αίθουσα, με τον ίδιο τρόπο λαχταρούσαν οι κινηματογραφικοί αιθουσάρχες να προσφέρουν το νέο προϊόν τους στο κοινό. Στο κοινό των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων φυσικά.

Ειδικά στην περίοδο του βωβού με τους διάτιτλους (καρτέλες με την πλοκή) μεταξύ των σκηνών, μόνο όσοι γνώριζαν γράμματα μπορούσαν να καταλάβουν το φιλμ. Τις τάξεις των κινηματογραφόφιλων απάρτιζε το εγγράμματο κοινό της μεσοαστικής και μεγαλοαστικής τάξης.

Από το 1927 ωστόσο που ξεκίνησε ο ομιλών κινηματογράφος, όλοι μπορούσαν πια να δουν μια ταινία. Και το έκαναν τώρα μαζικά, καθώς είμαστε πλέον στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης και ο κινηματογράφος είναι μια φτηνή μορφή διασκέδασης για να ξεφεύγεις για λίγο από τη μουντάδα της καθημερινότητας.

Τότε ήταν που μπήκε το ποπ κορν στην κινηματογραφική αίθουσα. Οι περισσότερες αίθουσες δεν είχαν μάλιστα μηχανές στο κυλικείο τους, κι έτσι επέτρεψαν σε τρίτους μικροπωλητές να πωλούν το λαχταριστό και φτηνό προϊόν στο φουαγιέ. Ή και στο πεζοδρόμιο έξω από τον κινηματογράφο, διπλασιάζοντας έτσι την πελατεία (σινεφίλ και απλοί περαστικοί).

Οι αιθουσάρχες, βλέποντας την τρέλα του κόσμου με το ποπ κορν, έπαιρναν πια ένα μικρό ποσοστό από τις καλές πωλήσεις που σημείωναν οι μικροπωλητές στα φουαγιέ τους. Δεν θα τους έπαιρνε πολύ να αρχίσουν να πωλούν οι ίδιοι το σνακ στα κυλικεία τους, ρίχνοντας πολλές φορές ακόμα και την τιμή του εισιτηρίου, καθώς ήξεραν πως θα αντισταθμίσουν τη χασούρα από το ποπ κορν που ήταν στα χέρια όλων.

Την ιστορία του ποπ κορν αποκαλύπτει ο Andrew Smith στο βιβλίο του «Popped Culture: A Social History of Popcorn in America», λέγοντας πως πραγματικά αχτύπητο έγινε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι αίθουσες που το απαγορεύαν ακόμα στους χώρους τους εξαφανίστηκαν. Όχι μαγικά, αλλά αργά και σταδιακά, χάνοντας στα σημεία από το ποπ κορν…