«Στο διάστημα κανείς δεν μπορεί να ακούσει τις κραυγές σου». Αυτό το εμβληματικό σλόγκαν έχει μείνει χαραγμένο στις καρδιές διαφορετικών γενιών και για τέσσερις δεκαετίες, η σειρά ταινιών «Alien» έχει ανεβάσει ψηλά τον πήχη των θρίλερ επιστημονικής φαντασίας.

Είναι, όμως, έτσι και με την τελευταία ταινία, «Alien: Romulus»; 45 χρόνια μετά το πρώτο «Alien» του Ρίντλεϊ Σκοτ, η τελευταία ταινία της πετυχημένης σειράς franchise, έρχεται – όχι ακριβώς – για να μας υπενθυμίσει πώς είναι να τρομάζεις, αλλά γιατί δίκαια θεωρείται πως έβαλε τις βάσεις για να αναπτυχθεί τα επόμενα χρόνια ένα νέο είδος περιπέτειας, αυτής της διαστημικής. Και οι εξωγήινοι να παίρνουν τις πιο απεχθείς μορφές κάθε φορά, με την έλευσή τους στη Γη να είναι εξίσου τρομαχτική με εκείνη του αντίχριστου στα θρησκευτικά θρίλερ.

Ωστόσο, τα δύο πρώτα «Alien» ήταν αριστουργήματα, με πρωτοποριακά ειδικά εφέ, ανεβάζοντας τον πήχη τόσο ψηλά που ακόμα και οι δικές τους συνέχειες αδυνατούσαν να περάσουν. Το καταφέρνει το «Alien: Romulus»; Κάνει μία πολύ τίμια προσπάθεια και με σεβασμό ειδικά στο αρχικό «Alien» που δεν γίνεται να μην την αναγνωρίσεις, παρά τις όποιες ενστάσεις ενδεχομένως έχεις.

Το σίγουρο είναι πως η ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της μοιάζει με φόρο τιμής στη σειρά franchise, με ευθείες αναφορές στο αρχικό Alien του 1979. Και αυτό είναι σίγουρα συγκινητικό, ειδικά για τις μεγαλύτερες ηλικίες, καθώς μοιάζει με ριμέικ που προσπαθεί να σου καλύψει κάποια κενά και να συνεχίσει κομμάτια της ιστορίας από εκεί που έμεινε, όπως ότι ο Xenomorph από την αρχική ταινία του Σκοτ φαινομενικά επέζησε αφού εκτοξεύτηκε στο διάστημα από την Ρίπλεϊ (Σιγκούρνεϊ Γουίβερ) και βρέθηκε από την εταιρεία Weyland-Yutani που πειραματίστηκε πάνω του με ολέθριες συνέπειες.

Η σύνοψη

Η υπόθεση του «Alien: Romulus» έχει ως εξής: εξερευνώντας τα βάθη ενός εγκαταλειμμένου διαστημικού σταθμού, μια ομάδα νεαρών αποικιστών του διαστήματος έρχεται αντιμέτωπη με την πιο τρομακτική μορφή ζωής στο σύμπαν.

Πώς είδαμε την ταινία

Τη σκηνοθεσία της τελευταίας ταινίας ανέλαβε ο ταλαντούχος Φέντε Άλβαρεζ, ο οποίος είναι σίγουρα ο μεγαλύτερος φαν των Alien, ενώ ο Ρίντλεϊ Σκοτ έχει αναλάβει χρέη παραγωγού. Το στόρι τοποθετείται χρονικά, 20 χρόνια μετά την πρώτη αναμέτρηση της Ρίπλεϊ με το εξωγήινο τέρας. Κι αυτή είναι η «παγίδα» μέσα στην οποία έπεσε ο Άλβαρεζ, αφού στην προσπάθειά του να ξαναζωντανέψει την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του πρωτότυπου, με μπόλικες δόσεις τρόμου (και λεπτομέρειες που θα σε κάνουν να αφήσεις κάτω αυτό που τρως) και με μία επίδειξη (εκπληκτικών) εφέ, φαίνεται να επικεντρώθηκε σε αυτήν, με αποτέλεσμα η ταινία του να μην προσφέρει κάτι νέο και συνεπώς να μην αφήσει το δικό της αποτύπωμα.

Ακόμα και η ιδέα να «αναστήσουν» μέσω της τεχνολογίας τον νεκρό Ίαν Χολμ, ως Ρουκ που είναι μια άλλη εκδοχή του ανδροειδούς Ας που υποδυόταν ο ηθοποιός (έφυγε από τη ζωή το 2020) στο αρχικό φιλμ, είναι εντελώς cringe, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στα social media. Θα μπορούσαν αυτό το κομμάτι, να το αποφύγουν.

Πρωταγωνιστές εδώ είναι μία παρέα πέντε επαναστατημένων νεαρών κι ενός ανδροειδούς που αποφασίζουν να φύγουν από τον πλανήτη τους, όταν συνειδητοποιούν ότι είναι εγκλωβισμένοι σε αυτόν και θα έχουν την τύχη των γονιών τους. Εδώ, η ταινία επιχειρεί να περάσει πολιτικά μηνύματα, εναρμονισμένα με την εποχή, αλλά είναι αρκετά επιδερμικά για περαιτέρω ανάλυση από το κοινό.

Βασική πρωταγωνίστρια είναι η Κάιλι Σπάνι (την γνωρίσαμε καλύτερα μέσα από την ταινία Πρισίλα), η οποία δεν αγγίζει καν την Γουίβερ, αλλά δε νομίζω πως υπήρχε και αυτή η πρόθεση. Κάνει φιλότιμες προσπάθειες, αλλά όλο το γύρω-γύρω της ταινίας είναι τόσο δυνατό που «καταπίνει» την ερμηνεία της. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές, πάλι, είναι τόσο αδιάφοροι και ίδιοι μεταξύ τους που φεύγοντας από την αίθουσα, δεν τους θυμάσαι καν. Εξάλλου, όπως λένε, «όταν πρωταγωνιστείς με παιδί ή σκύλο, είναι βέβαιο ότι θα σου κλέψουν τη δόξα». Εδώ, να προσθέσουμε και με… alien!

Αξίζει να τη δεις

Ναι, εννοείται. Οι μεγαλύτερες ηλικίες για να θυμηθούν τα παλιά και οι νεότερες για να μυηθούν στον συναρπαστικό αυτό κόσμο του σκοτεινού διαστήματος. Επίσης, όλα τα λεφτά στην ταινία είναι τα εφέ και ο ήχος που μόνο σε μία αίθουσα θα το καταλάβεις, στην τηλεόραση θα χαθεί κάθε μαγεία! Και στην τελική, δεν γίνεται να παίζει στους κινηματογράφους ταινία «Alien» και να μη σπεύσεις να τη δεις!