Η παρακολούθηση των τίτλων τέλους στις ταινίες μοιάζει ως «αγγαρεία» για ένα σημαντικό μέρος του κοινού, με αποτέλεσμα να προσπερνά το συγκεκριμένο σημείο. Εντούτοις, τα πράγματα ήταν διαφορετικά στο παρελθόν, ειδικά στη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, όπου οι τίτλοι προβάλλονταν πάντα στην αρχή κι ας είχαν πιο περιεκτική μορφή.
Έτσι, πολλές πλατφόρμες streaming προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της αγοράς, δίνουν την δυνατότητα να παρακάμψει κάποιος τη στιγμή που προβάλλονται όλα τα άτομα, που δημιούργησαν το έργο, το οποίο μόλις παρακολούθησε.
Η αρθρογράφος των New York Times, Emma Kantor, συγκέντρωσε τους λόγους λοιπόν, για τους οποίους αξίζει η παρακολούθηση των τίτλων τέλους στις ταινίες και τονίζει ότι δεν πρόκειται για «χάσιμο χρόνου», παρόλο που ορισμένο το αντιμετωπίζουν με αυτό τον τρόπο.
Οι «τρεις θησαυροί» στους τίτλους τέλους
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο πρώτος και βασικός λόγος για να δει κάποιος τους τίτλους τέλους, είναι οι πληροφορίες που παρέχουν για την ταινία. Soundtrack, τοποθεσίες που έγιναν τα γυρίσματα, ονόματα ηθοποιών, κομπάρσων, σκηνογράφων και άλλων συντελεστών επίσης, είναι προσβάσιμα εκείνη την στιγμή.
Μάλιστα, οι New York Times αναφέρουν πως μπορεί πολλές από τις παραπάνω πληροφορίες να είναι διαθέσιμες σε διάφορες ιστοσελίδες -όπως το IMDb-, όμως έχει άλλη αίσθηση να μαθαίνεις μια λεπτομέρεια για κάτι που σου αρέσει εκείνη τη στιγμή και άλλη αν το αντιμετωπίσεις σαν μια κοινή πληροφορία.
Επιπλέον, ο δεύτερος λόγος είναι ότι ορισμένες εταιρείες ή σκηνοθέτες χρησιμοποιούν τους τίτλους τέλους για να προσθέσουν έξτρα σκηνές, που ενδέχεται να προμηνύουν μελλοντικές εξελίξεις ή να προσθέτουν παραπάνω στοιχεία. Ενδεικτικά, η Marvel χρησιμοποιεί μια τέτοια πρακτική στο franchise υπερηρώων που έχει δημιουργήσει, ενώ αντίστοιχες πρακτικές υπάρχουν στους «Πειρατές της Καραϊβικής» και το «Φαινόμενο της Πεταλούδας».
Επίσης, ο τρίτος και πιο σημαντικός λόγος για την Emma Kantor, είναι το γεγονός πως οι τίτλοι τέλους είναι η στιγμή που προβάλλονται στη μεγάλη οθόνη όλα τα ονόματα των συντελεστών. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ενθαρρύνω όποιον εκτιμά τις ταινίες και τους ανθρώπους που τις κάνουν, να μείνουν μετά την τελική σκηνή. Μια ματιά στους τίτλους είναι αρκετή για να αμφισβητήσει τον μύθο του ιδιοφυούς καλλιτέχνη που κάνει όλα τα πλάνα… Αυτοί οι αφανείς συνεργάτες είναι βασική πηγή της κινηματογραφικής μαγείας και αξίζουν τη στιγμή τους στο προσκήνιο».
