Η νέα δουλειά της Sylvie Guillem στο Ηρώδειο

«Ήρθε ο καιρός να κάνω την τελευταία μου υπόκλιση»

08·06·2015 22:57

Η Sylvie Guillem προστατευόμενη του Νουρέγιεφ, μούσα του Κένεθ Μακ Μίλανμ και του Γουίλιαμ Φορσάϊθ, μ’ ένα σταθμό της παγκόσμιας περιοδείας της στο Ηρώδειο, αποχαιρέτησε το ελληνικό κοινό.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Το «Life in progress» η νέα δουλειά της εξαίρετης χορεύτριας, είναι ένας δημιουργικός «πομπός» που μεταδίδει τα ανήσυχα μηνύματά της στους θεατές. Κάτω από το φως της Σελήνης και του Παρθενώνα αποκωδικοποιεί με απαράμιλλη τεχνική την «techne», κομμάτι του Βρετανού Άκραμ Καν που αφορά στην σχέση της φύσης με την τεχνολογία, ενώ στην σκηνή υπάρχει και μια ομάδα μουσικών.

Η Sylvie Guillem εικονοποιεί με το σώμα της το ζωικό βασίλειο. Κυρίαρχη του νου, ακριβής και απίστευτα ταχύτατη μας μαγεύει με το δικό της σκηνικό όνειρο. Με την αξιόλογη Ιταλίδα χορεύτρια Εμμανουέλα Μοντανάρι ερμηνεύει την χορογραφία «Here & after» του Ράσελ Μάλιφαντ. Το «Life in progress» ολοκληρώνεται με το «Bye» του Σουηδού Mars Ek, ένα σόλο πάνω στην τελευταία σονάτα για πιάνο του Μπετόβεν. Επίσης παρουσιάστηκε το «Duo» του Ουίλιαμ Φορσάϊθ από δυο χορευτές.

Η Sylvie Guillem κέρδισε την παγκόσμια αναγνώριση με το ισχυρό της σώμα (ανεπανάληπτα τινάγματα ποδιών και ανοίγματα χεριών), το πείσμα και το ανήσυχό της πνεύμα. Ατίθαση, αντισυμβατική, πειθαρχημένη, μαχητική κι ευαίσθητη δεν έπαψε να εκφράζει με πάθος και περηφάνια ό,τι την εμπνέει. Συνηθίζει να λέει «ήμουν τυχερή, ο χορός ήρθε σε μένα, κι εγώ λάτρεψα τα πάντα γύρω από τον χορό».

Στα 11 της η Sylvie από την ενόργανη γυμναστική μεταπήδησε στο Paris Opera Ballet School. Το «άστρο» όμως της Γαλλίας καθώς ήταν πια αυτόφωτο και ανυπότακτο με όρεξη για πειραματισμούς, εγκατέλειψε την Opera Paris για το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου. Εκεί με σύγχρονους χορογράφους η «Δεσποινίς όχι» κάνει την καλλιτεχνική της επανάσταση, ξαφνιάζοντας και συναρπάζοντας παρορμητικά ωραία. Πιστεύοντας στο αδιαίρετο της χορευτικής τέχνης, η ταλαντούχα ερμηνεύτρια την επικοινωνεί με το κοινό της με προσωπική ακατάβλητη ευαισθησία.

Η υστεροφημία της θα έχει την γοητεία της αρτιότητας ενός τελείως προσωπικού κινησιολογικού ενστίκτου. Την αμίμητη κι ασυναγώνιστη ωραιότητά της δεν μπορείς να την αποδώσεις με λέξεις. Απλά την θαυμάζεις και αφήνεσαι να σε παρασύρει στη ροή των εξελίξεων.