Υπάρχουν μερικά συγκροτήματα τα οποία οι οπαδοί τους όσα χρόνια κι αν περάσουν παραμένουν πιστοί και τα ακολουθούν σε κάθε περίσταση και περίπτωση με όποιες αλλαγές κι αν έχει υποστεί το σχήμα…Από έφηβοι, όπου για να τα ακούσουν σηκώνουν ανάστημα σε γονείς που θεωρούν πως το παιδί τους κάπου έχει μπλέξει ή πως παρακολουθώντας κάποια συναυλία στην καλύτερη περίπτωση θα γυρίσει αρτιμελής με μόνο κάποιο αυτοσχέδιο τατουάζ χαραγμένο στο σώμα του…μέχρι και παντρεμένοι αφότου έχουν συνοδέψει τα παιδιά τους σε κάποιο παιδικό πάρτι..
Σίγουρα κάποιοι αδυνατούν να κατανοήσουν πως γίνεται να ανεβαίνουν στις υψηλότερες θέσεις στις λίστες επιτυχιών, να γίνονται χρυσοί και να κερδίζουν Grammy, δίσκοι με τραγούδια όπως τα God Hate Us All αλλά και Reign in Blood ειδικά σε περιπτώσεις που δεν έχουν καταγεγραμμένα παρόμοια ακούσματα στην άγρια τους νιότη…
Παρόλα αυτά ή καλύτερα ειδικά για αυτά, σπάνια συναντάς ανθρώπους που απλά κάποια στιγμή «πήρε το αυτί τους» ή ακολούθησαν για λίγο ένα συγκρότημα όπως οι Slayer. Για αυτούς τους οπαδούς, οι Slayer ήταν είναι και θα είναι για πάντα καλύτεροι από ο,τιδήποτε και θα τους ακούν κι ακολουθούν με κάθε ευκαιρία!
Και πράγματι όπως αποδεικνύεται η αυθεντική βάση των οπαδών των Slayer, έχει παραμείνει πιστή από τη δεκαετία του ’80. Εκείνοι που σκάλιζαν το λογότυπο της μπάντας στα σχολικά θρανία δεν παρέλειψαν να το χαράξουν στο χέρι τις γενιές που ακολούθησαν αποτελώντας τους ημίγυμνους τύπους που ουρλιάζουν έξω από κάθε συναυλία και δεν τους κοστίζει τίποτα μια αναμονή τριών ωρών μέχρι να εμφανιστούν οι «θεοί Σφαγείς» επί σκηνής…
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι το fan club δεν ανανεώνεται μέσα στα χρόνια, γεγονός αναμενόμενο μιας και πρόκειται για ένα από τα λίγα συγκροτήματα που συνεχίζουν να βγάζουν νέα άλμπουμ και εξακολουθούν να κάνουν περιοδείες μετά από 35 χρόνια. Απλώς οι πρώτοι πιστοί παραμένουν ακόμα και μάλιστα με ενισχυμένη «πίστη».
Αυτοί οι λόγοι ήταν που οδήγησαν και την φωτογράφο Sanna Charles να ακολουθήσει τους οπαδούς πάνω από μια δεκαετία και να φωτογραφίζει τους «ακραίους» οπαδούς των Slayer σε κάθε Live με σκοπό να φτιάξει ένα φωτογραφικό άλμπουμ για την εξέλιξη τους μέσα στα χρόνια.
Ξεκίνησε από ένα φεστιβάλ το 2002 και σταμάτησε λίγο καιρό πριν. Ήταν ένα ακραίο οικονομικά για την ίδια εγχείρημα αλλά άξιζε τον κόπο ειδικά αφότου συγκέντρωσε τη δουλειά και εξέδωσε και βιβλίο μ’ αυτή με το τίτλο «God Listens to Slayer» (Ο Θεός ακούει Slayer), το οποίο κυκλοφόρησε από την Ditto Press, στις 17 Απριλίου.
Μέσα από το εγχείρημα της αναδεικνύει την ευγενική φύση των metalheads η οποία συνυπάρχει τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει η μουσική…
Όπως η ίδια διευκρινίζει σε συνέντευξή της, την πρώτη φορά που παρακολούθησε και τράβηξε φωτογραφίες των οπαδών ήταν στο Download Festival, το 2002. «Το σόου είχε πάει πίσω τρεις ώρες, η ζέστη ήταν αφόρητη και, εν τέλει, εμφανίστηκαν σε μία μικρή σκηνή, αντί για ένα υπαίθριο stage. Η σκηνή ήταν “χωμένη” και ο κόσμος περίμενε εκεί σταθερά, για τρεις ώρες. Αυτή η αναμονή “έχτισε” τον παλμό του πλήθους και όταν οι Slayer βγήκαν να παίξουν ήταν το κάτι άλλο. Οι υπόλοιποι φωτογράφοι έφυγαν μετά τα τρία πρώτα τραγούδια, αλλά εγώ παρέμεινα, επειδή ήμουν τόσο γοητευμένη από τον κόσμο.
Η αυθεντική έκφραση θυμού και επιθετικότητας, από τους οπαδούς των Slayer, ήταν τόσο ελεύθερη και αληθινή. Όλοι ήταν ο ένας πάνω στον άλλον, στοιβαγμένοι σαν γατάκια σε κατάστημα κατοικίδιων ζώων» Αυτή ήταν η αρχή για το κυνήγι της μπάντας της επόμενη δεκαετία και ένα δείγμα του αποτελέσματος της δουλειάς της Shana είναι το παρακάτω.
