Μα whisky με σοκολάτα; θυμάμαι την ρώτησα απορημένος, με το βλέμμα μου καρφωμένο στην κομψή συσκευασία με εμφάνιση υφής ξύλου, που μου θύμιζε έντονα καπνισμένα δρύινα βαρέλια ωρίμανσης. Αντί άλλης απάντησης, την άνοιξε και εμφάνισε από μέσα της ένα μπουκάλι στους τόνους του μαύρου με χρυσή ετικέτα και χρυσό τον αιώνιο Περιπατητή, εμβληματικό κάθε Johnnie Walker.

Δοκίμασα. Και είχε –ως συνήθως- δίκιο. Το πλούσια καπνιστό απόσταγμα με τη βελούδινη αίσθηση στο στόμα και το σαγηνευτικό άρωμα των φρούτων και της κρεμώδους βανίλιας, ταίριαζε ιδανικά με την υπόκωφη, μυστηριακή γοητεία της μαύρης σοκολάτας –οι δυο-τρεις σταγόνες bitter orange επάνω της έμοιαζαν απλώς να υπογραμμίζουν το αξέχαστο της στιγμής.

Τύρφη, λουλούδια κι η ωριμότητα που χαρίζει ο σοφά ξοδεμένος χρόνος ξεχώριζαν στην κάθε του γουλιά. «Διπλά μαύρο» θυμάμαι, μου είπε, με έναν τόνο που έμοιαζε να εξηγεί τα πάντα –ή τουλάχιστον όσα χρειάζεται να εξηγηθούν.

Έχουν περάσει περίπου δύο χρόνια από τότε. Μα κάθε φορά που δοκιμάζω το Johnnie Walker Double Black, μόνος, στο τέλος μιας γεμάτης μέρας ή συζητώντας με φίλους διαλεχτούς δεν μπορώ να εμποδίσω το μυαλό μου να νιώθει για κάποια κλάσματα του δευτερολέπτου την ένταση εκείνης της στιγμής. Το φτερούγισμα της έμπνευσης και τη γοητεία της αποκάλυψης του καινούργιου. Κλείνεις τα μάτια σου για μια μόνο στιγμή, λένε, και η στιγμή έχει ήδη χαθεί. Ε, το Johnnie Walker Double Black σου προσφέρει την έμπνευση που μοιάζει απαραίτητη για να την επαναφέρεις στη ζωή. Σχεδόν.

Διάβασα πριν λίγες ημέρες ότι απέσπασε Διπλό Χρυσό βραβείο στο φετινό San Francisco World Spirits Competition –τον σπουδαιότερο διαγωνισμό του κόσμου των αποσταγμάτων- ανάμεσα σε περισσότερες από 1400 συμμετοχές. Μου φάνηκε απλά φυσικό –who can beat double;