Ο Ζυλιέν Γκοσλέν ο νεότατος Γάλλος σκηνοθέτης που εντυπωσίασε το κοινό του Φεστιβάλ το 2016 με το «2666» του Μπολιάνιο και το 2017 με τα «Στοιχειώδη σωματίδια» του Ουελμπέκ, γοήτευσε και πάλι τους θεατές στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Το έργο «1993» του Aurellien Bellanger, «μια ωδή στην καινοτομία και στη χαρά», στρέφει το βλέμμα και την σκέψη σ΄ένα όργιο – κυριολεκτικό και μεταφορικό – διεθνών συγκρούσεων. Το 1993 είναι η χρονιά των τελευταίων εργασιών πριν το άνοιγμα του τούνελ κάτω από την Μάγχη.

Το οποίο ενώνει τη Μεγάλη Βρετανία με την Ευρώπη στο λιμάνι του Καλαί και λειτουργεί με κοινές συμφωνίες ελέγχου και διαχείρισης πληροφοριών. Ένα θαύμα της σύγχρονης μηχανικής, 75m στο πιο βαθύ σημείο κάτω από τη θάλασσα.

Το 1993 το CERN, το μεγαλύτερο στον κόσμο κέντρο πυρηνικών ερευνών, ανακοίνωσε ότι ο Παγκόσμιος Ιστός θα είναι ελεύθερος σε όλους. Ένας από τους πολλούς επιταχυντές σωματιδίων, που χρειάζονται για την πειραματική έρευνα στο πεδίο της φυσικής υψηλών ενεργειών, αναπτύσσεται στην υπόγεια κυκλική σήραγγα περιφέρειας 27 χιλιομέτρων.

Στα σύνορα Γαλλίας και Ελβετίας στα άδυτα του CERN, όπου εργάζονται επιστήμονες από όλον τον κόσμο ρίχνοντας φως στα μυστήρια του Σύμπαντος, προσδοκίες και διαψεύσεις για την μεγάλη «θεότητα των υπολογιστικών μηχανών και το εσχατολογικό σκηνικό ενός υπόγειου κρατήρα», προκαλούν ανησυχίες στην Ενωμένη -κατ΄όνομα μόνον- Ευρώπη. Η οποία ευελπιστούσε μετά την διάλυση της Σ.Ε το 1991 και την πτώση του τείχους του Βερολίνου, σε μια διαρκή ειρήνη με σύνθημα το «No limit».

Σύντομα όμως «Αυτά τα μαλθακά, ευημερούντα, αυτάρεσκα, ομφαλοσκοπούντα κράτη με την αδύναμη βούληση, που το ηρωικό τους έργο ήταν η δημιουργία μιας κοινής αγοράς» στράφηκε σ’ ένα πόλεμο εναντίον του εαυτού της.

Η Δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία και ο εθνικισμός, η πνευματική ατονία, η πρόκληση των θρησκειών, η προσφυγική κρίση και το πρόβλημα των μεταναστών προκάλεσαν έναν νέο πόλεμο. Η πολεμική ζώνη στη ζούγκλα του Καλαί, η ιδεολογική νύχτα και το επείγον της καταστολής κάθε βίας σε οικουμενική σφαίρα παρουσιάστηκε στο πρώτο μέρος από το Theatre Nasional de Strasbourg.

Οι ηθοποιοί – πολίτες της «Ενωμένης Ευρώπης» σαν χορός αρχαϊκός μιλούν για το τέλος της ιστορίας. Στο δεύτερο μέρος του θεάματος παρακολουθούμε ένα πάρτι σπουδαστών του προγράμματος Erasmus. Με πολύ κίνηση και δράση αλλά με περιορισμένο λόγο βλέπουμε τη νεολαία του σήμερα και τη ζωή στα campus. Μια νεότητα που δεν γνώρισε τη φρίκη του πολέμου και με τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τα ταξίδια του Erasmus βιώνουν τον συναισθηματισμό, τον πνευματικό αλλά και τον πραγματικό θάνατο.

Μια νεολαία που ζει σ’ έναν κόσμο χωρίς σπουδαίους πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες και δυστυχώς καταστρέφεται μπερδεμένη σε νεκρές τεχνολογίες, σ’ έναν εικονικό κόσμο χωρίς συναίσθημα. Δέκτης κάθε άχρηστης πληροφορίας που παγιδεύει την οξύνοια του πνεύματος και την κριτική ικανότητα, βυθίζοντάς την στο σκοτάδι του θανάτου. Sex χωρίς έρωτα και αγάπη, ναρκωτικά, θρησκευτικός και φυλετικός παροξυσμός είναι τα πεδία των σύγχρονων πολέμων που με οχήματα τα τούνελ του Cern και της Μάγχης, μας καθιστούν όλους πρόσφυγες και μετανάστες που κινδυνεύουν στα ίδια ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα.

Το θέαμα με το εικαστικό σκηνικό αποκάλυψης, προξενεί μέσω της ενσυναίσθησης φόβο, Σκληρό αλλά πραγματικό, με τα σώματα των ηθοποιών σαν εκπομπές σωματιδίων που τρεμοφέγγουν τρέχοντας σε φωτεινές διακεκομμένες γραμμές, το θέαμα μας βάζει προ των ευθυνών μας. Το τέλος της ιστορίας, το τέλος της ειρήνης είναι ένας υπόγειος δρόμος, ένα όρυγμα που δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στον αποκλεισμό μας από την ομορφιά της ζωής.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Julien Gosselin
Ερμηνεύουν: Quentin Barbosa, Genséric Coléno-Demeulenaere, Camille Dagen, Marianne Deshayes, Roberto Jean, Pauline Haudepin, Dea Liane, Zacharie Lorent, Mathilde-Εdith Mennetrier, Hélène Morelli, Thibault Pasquier, David Scattolin
Μουσική: Guillaume Bachelé
Σκηνικά: Emma Depoid, Solène Fourt
Σχεδιασμός κοστουμιών: Salma Bordes
Σχεδιασμός ήχων: Hugo Hamman, Sarah Meunier
Φωτισμοί: Quentin Maudet, Juliette Seigneur και Nicolas Joubert
Σχεδιασμός βίντεο: Camille Sanchez και Pierre Martin
Διεύθυνση σκηνής: Jori Desq
Επίβλεψη σκηνής και βίντεο: Valentin Dabbadie
Βοηθοί σκηνοθέτη: Eddy d’Aranjo, Ferdinand Flame
Βοηθός διεύθυνσης περιοδείας: Colyne Morange
Διαχείριση περιοδείας και επικοινωνίας: Eugénie Tesson
Οικονομική διαχείριση περιοδείας: Emmanuel Mourmant
Βοηθός διαχείρισης περιοδείας: Paul Lacour-Lebouvier
Σκηνικά – Κοστούμια: εργαστήρια TNS
Συνεργάτες παραγωγής: Groupe 43 της Σχολής του TNS
Παραγωγή: Théâtre National de Strasbourg
Συμπαραγωγή: Festival de Marseille – danse et arts multiples
Εκτέλεση παραγωγής: Si vous pouviez lecher mon coeur
Υποστήριξη: SVPLMC MCC/DRAC Nord / Pas-de-Calais – Picardie, με την Περιφέρεια Hauts-de-France, με χορηγία Conseil Général Pas-de-Calais
Υποστήριξη διεθνούς περιοδείας: Institut Français