«Η προίκα» στο θέατρο Αλκμήνη

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

13·12·2016 17:55

Ένας θεσμός που εξακολουθεί άτυπα και σήμερα να χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, έγινε ο τίτλος ενός έργου που βλέπει από κάποια απόσταση πλέον ήθη και επιταγές κοινωνικές.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η προίκα ήταν συμβόλαιο γάμου, έγγραφο και ενυπόγραφο, που δήλωνε επίσης την οικονομική κατάσταση της οικογένειας. Ένας θεσμός που ταλαιπωρούσε γονείς και κόρες, μια προίκα που έμπαινε σε πρόγραμμα πραγματοποίησης με πολλές θυσίες και άρχιζε με τα πρώτα κιόλας νανουρίσματα. Για τους μη έχοντες σ’ αυτό συνέβαλλε πολύ και ο δοσατζής με το περιφερόμενο εμπόρευμά του. Κάτι που σίγουρα θυμούνται οι μεγαλύτεροι και οι νεώτεροι το αναγνωρίζουν σε παλιές ελληνικές ταινίες.

Μια γυναίκα αποκατεστημένη με καλή προίκα από τους γονείς της ήταν και η Αρετή, που μια Μαρτιάτικη μέρα του 1970, γιόρταζε τα εβδομηκοστά της γενέθλια, μόνη και έρημη. Ούτε η ανιψιά της, η μοναδική συγγενής που έχει, την θυμήθηκε. Ούτε η πολυπόθητη κάρτα με εγκάρδιες ευχές που έρχεται επί δεκαετίες ανελλιπώς από το εξωτερικό, ούτε αυτή ήρθε.

Απελπισμένη και απογοητευμένη αποφασίζει να διασκεδάσει τη μοναξιά της με μνήμες προσωπικές, με αναπόληση, αξιολόγηση ή απαξίωση προσώπων και καταστάσεων. Νοσταλγεί τρυφερούς έρωτες και υποσχέσεις που έχουν διαψευσθεί, όνειρα που έσβησαν στη γέννησή τους και άλλα που τον συντροφεύουν από το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς ως τώρα.

Ο αγαπημένος της δεν είναι άλλος από τον Σόλωνα, το γιο του δοσατζή, που προμήθευε στη μητέρα της τα προικιά της. Λευκά είδη και κολλαριστά εργόχειρα με τη μυρωδιά του χρόνου, κλειδαμπαρωμένα σ’ ένα μπαούλο που κατέχει προέχουσα θέση και στο σκηνικό της παράστασης, πυροδοτούν το ξέσπασμά της. Ο θυμός, η απογοήτευση, η αναμονή των μνηστήρων και κάποιων επίδοξων γαμβρών (ο μίζερος, ο μαμάκιας, ο ψείρας, ο αυταρχικός) με συναισθηματικά παζαρέματα και ασφυξίες, την οδηγούν ελεύθερη πια να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της στην ελευθερία. Δίνοντας στον εαυτό της όση χαρά μπορεί με τα κιτρινισμένα και νοτισμένα προικιά της, που είχανε άλλο προορισμό.

Η αξιοπρεπής ερμηνεία της Στέλλας Παπαδημητρίου βρήκε την αποδοχή στο θερμό χειροκρότημα των θεατών. Κομψή και ευγενική παρουσία, κυρία του εαυτού της στον συγκινητικό της μονόλογο, ερμηνεύει «την αναπόληση χωρίς να ξαναζεί τον πόνο». Με πολύ χιούμορ και εύθυμη διάθεση βγάζει από το μπαούλο της ξεθωριασμένες μνήμες, απαξιωμένα πρόσωπα που τελικά αποκαθίστανται μέσα της ειρηνικά, καθώς αποδέχεται τα λάθη, τις αδυναμίες και συμβιβάζεται με τις ανθρώπινες συμπεριφορές.

Ικανοποιημένη που σαν κόρη γηροκόμησε τον ανήμπορο πατέρα της, όσο και αν της κόστισε σε προσωπικό χρόνο. Πεπεισμένη τελικά πως η ερωτική πίστη μπορεί να διαρκέσει μια ζωή και να μας συμφιλιώσει με κάθε τι ανεκπλήρωτο.

Η Στέλλα Παπαδημητρίου – Αρετή στο τέλος της παράστασης σαν καλή οικοδέσποινα μας κέρασε για τα γενέθλιά της. Οι ευχές μας ενώθηκαν με το χαμόγελο και την ευχάριστη διάθεσή της. «Μην αφήσεις το χθες να ξοδέψει πάρα πολύ από το σήμερα».