Όσοι βρέθηκαν χτες στο Ολυμπιακό Στάδιο έγιναν θεατές μιας απολαυστικής συναυλίας, της οποίας το setlist ήταν ήδη γνωστό. Ο Roger Waters θα έπαιζε όλο το The Wall με τη σειρά που υπάρχουν τα τραγούδια στο δίσκο. Η μόνη διαφορά ήταν το «The Last Few Bricks», το οποίο έπαιξε ανάμεσα στο «Another brick in the wall (III)» και το «Goodbye Cruel World», ακόμη κι αν δεν βρίσκεται στο album. Βέβαια, αυτό είχε γίνει και στην περιοδεία του “The Wall” το 1980.
Η φωνή του απαράμιλλη, δεν έχασε τον τόνο σε κανένα σημείο και μάλιστα «έβγαλε» πολύ καλά, κάποια δύσκολα ανεβάσματα, όπως στο τέλος του «Hey You», στο «The Trial», όπου έπερεπε να αλλάζει τη φωνή του, ανάλογα με τον ρόλο που υποδυόταν, στο “One of my turns”, το οποίο ξεκινούσε και τελείωνε σε ψηλό τόνο και βέβαια στο «Run like Hell». Εννοείται ότι υπήρχαν βοήθειες από δεύτερες φωνές και τη χορωδία, αλλά υπήρχαν σημεία, στα οποία ο «βασιλιάς ξεγυμνωνόταν» μπροστά σου, όπως στο «The Trial».
Η φωνή εξαιρετική λοιπόν και η διάθεση του ακόμη καλύτερη. Προσπαθούσε συνέχεια να χρησιμοποιήσει τα όσα Ελληνικά είχε μάθει για να μιλήσει και να να ανεβάσει τον κόσμο.
Γενικότερα, ο Roger Waters κατάφερε να υποστηρίξει ένα μουσικό έργο – μνημείο, που κατά κύριο λόγο ο ίδιος δημιούργησε και μάλιστα να το προσαρμόσει στην εποχή μας, με πολλές αναφορές σε θέματα, που απασχολούν ακόμη και σήμερα όλους μας. Άραγε, πόσα concept albums έχουν δημιουργηθεί, τα οποία να έχουν αυτή τη διαχρονικότητα;
Πηγή: mixgrill.gr
