Συναγερμός έχει σημάνει στην Κωνσταντινούπολη για το ελληνικό νοσοκομείο Βαλουκλή, γιατί ξέσπασε φωτιά στην οροφή του και γρήγορα επεκτάθηκε στην εξωτερική επένδυση του κτιρίου. Στην Ελλάδα η συγκεκριμένη δομή μπορεί να έγινε γνωστή εξαιτίας του τραγικού περιστατικού, όμως από πίσω της κρύβει μια μακρά ιστορία αιώνων, με τις πολύτιμες υπηρεσίες που έχει προσφέρει σε χιλιάδες ανθρώπους.
Όπως αναφέρει η επίσημη ιστοσελίδα του νοσοκομείου Βαλουκλή, πρόκειται για ένα από τα τρία νοσοκομεία της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, ενώ δημιουργήθηκε το 1753 από συνεταιρισμό Ελλήνων παντοπόλεων.
Στόχος ήταν να αντιμετωπιστούν οι μολυσματικές ασθένειες της εποχής, που ήταν σε έξαρση, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αρχικά ήταν ένα μικρό ξύλινο κτήριο, με την θέση του να έχει πάρει πλέον ο κήπος ενός ευρωπαϊκού σχολείου και εξυπηρετούσε λίγους ασθενείς, κυρίως Έλληνας. Το 1790 καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από φωτιά που ξέσπασε, με τον Πατριάρχη Νεόφυτο ήταν να συγκεντρώνει μεγάλα χρηματικά ποσά για την ανοικοδόμηση του.
Έτσι, χτίζεται ξανά και σε νέα τοποθεσία, ενώ το 1794 θεωρείται σημείο καμπής για το νοσοκομείο με τον επόμενο αιώνα να γνωρίζει την περίοδο ακμής του. Τότε το Πατριαρχείο συγκρούεται με την διοίκηση του νοσοκομείου που αποτελείται από γιατρούς, καθώς οι πρώτοι δίνουν εντολή να γίνονται αποδεκτοί γενικά ασθενείς ακόμα και ορφανά, παρά το γεγονός ότι οι εγκαταστάσεις μπορούσαν να εξυπηρετήσουν μόνο άτομα με μολυσματικές ασθένειες.
Ο «χρυσός» αιώνας
Το Πατριαρχείο λοιπόν, διώχνει την διοίκηση και ορίζει δικά του άτομα, ενώ λίγο καιρό μετά δίνει χρήματα, ώστε να χτιστούν νέες μονάδες για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες.
Μέχρι τα μέσα το 19ου αιώνα έχει αποκτήσει θαλάμους για άτομα με ψυχικά νοσήματα και εγκαταστάσεις που μπορούν να θεραπευτούν ασθενείς με διάφορες ασθένειες και παθήσεις.
Στη συνέχεια η διοίκηση του συγχωνεύεται με τα άλλα δύο νοσοκομεία της ελληνικής κοινότητας, ενώ μεταφέρεται σε άλλο σημείο της Κωνσταντινούπολης για να έχει την δυνατότητα να εξυπηρετεί και ασθενείς που δεν σχετίζονται με μολυσματικές ασθένειες, αφού με την πρόοδο της ιατρικής, λιγοστεύουν οι εξάρσεις επιδημιών.
ΆΠΠ και ξεριζωμός της ελληνικής μειονότητας
Η έλευση του 20ου αιώνα μοιάζει ως χρυσή ευκαιρία για το νοσοκομείο, όμως αποτελεί στην πραγματικότητα την περίοδο παρακμής του, καθώς τότε πέρασε σκοτεινά χρόνια.
Αρχικά, κατά τον ΆΠΠ αρχίζει να δέχεται χιλιάδες ασθενείς και μάλιστα χωρίς θρησκευτικές ή εθνικές διακρίσεις. Οι αναταράξεις όμως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και η οικονομική κρίση της εποχής, οδηγεί το νοσοκομείο να βάλει «λουκέτο» σε πολλά τμήματα.
Όσο περνούν τα χρόνια, αρχίζει να χάνει κύρος, ποιότητα και ασθενείς, ενώ με τους διωγμούς της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, ξεμένει από γιατρούς.
Το 1991 λοιπόν, η τότε διοίκηση καλείται να πάρει την μεγάλη απόφαση. Είτε θα κλείσει το νοσοκομείο ή θα προχωρήσει σε ριζική αναμόρφωση, ώστε να μπορέσει να το κρατήσει ανοιχτό. Τελικά, έγινε η δεύτερη επιλογή και μέχρι το 2011 έφτασε στο σημείο να εξυπηρετεί ετησίως 40.000 με 50.000 άτομα, να αποκτήσει ξανά μια αίγλη και να δικαιώσει το ένδοξο παρελθόν του.
