H Mia Wilkison είναι ένα 9χρονο κορίτσι από την Αυστραλία με ένα τεράστιο χαμόγελο και δύο λαμπερά μάτια. Στις φωτογραφίες που την τραβάνε οι γονείς της δεν σταματά να γελά, παρά τα τεράστια εμπόδια που πρέπει να υπερπηδήσει για να καταφέρει να ζήσει σαν τις υπόλοιπες συνομήλικές της. Κι αυτό γιατί το κορίτσι όταν ήταν 4 ετών κόλλησε γρίπη, έπαθε σήψη και οι γιατροί αναγκάστηκαν να της ακρωτηριάσουν τα χέρια και τα πόδια της.
Από ένα υγιέστατο κοριτσάκι μέσα σε 48 ώρες η Mia βρέθηκε να παλεύει για τη ζωή της σε μια κατάσταση, που όπως λέει χαρακτηριστικά η μητέρα της, Amy, ήταν ένας εφιάλτης. «Σκεφτήκαμε, εντάξει μια γρίπη είναι, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα κατέληγε σε τέτοια τραγωδία» λέει στο news.com.au και αναμεταδίδει η New York Post.
Σήμερα το κορίτσι ετοιμάζεται να συμμετάσχει στο Little Athletics, ένα πρόγραμμα αθλητικών δραστηριοτήτων στην Αυστραλία για παιδιά ηλικίας 3-16 ετών, φορώντας τα πρόσθετα μέλη της, σαν αυτά που φοράει ο Όσκαρ Πιστόριους όταν τρέχει. Μέχρι όμως να φτάσει σε αυτό το σημείο το ταξίδι της Mia ήταν γεμάτο δυσκολίες και στο μέλλον θα χρειαστούν ακόμα πολλές επεμβάσεις.
Οι γονείς της έχουν ένα πολύ σημαντικό μήνυμα για όλο τον κόσμο: «μην αφήνετε ανεμβολίαστα τα παιδιά σας» λένε και τονίζουν πόσο σημαντική είναι η ενημέρωση γύρω από διάφορα θέματα υγείας, όπως είναι η σήψη που μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο. Όταν η Mia αρρώστησε δεν ήταν εμβολιασμένη, τώρα όλη η οικογένεια κάνε κάθε χρόνο το εμβόλιο της γρίπης. «Η πλειοψηφία των Αυστραλιανών δεν ξέρει τι είναι η σήψη ούτε τι πρέπει να γνωρίζει γι’ αυτήν. Ούτε εμείς την είχαμε ακουστά» επισημαίνουν.
Το χρονικό του εφιάλτη
Μία Παρασκευή του 2017 η 4χρονη Mia απολάμβανε ένα πρωινό γεμάτο παιχνίδι με τα ξαδέρφια της. Το απόγευμα της ίδιας μέρας παραπονέθηκε ότι την πονούσε το στομάχι της και κατά τη διάρκεια του δείπνου έκανε εμετό. Το επόμενο πρωί ο γιατρός που την είδε διέγνωσε γαστρεντερίτιδα όμως μέχρι το απόγευμα το παιδί έλεγε ασυναρτησίες και ήταν αποπροσανατολισμένη.
Οι γονείς της τη μετέφεραν στο νοσοκομείο. Τότε ήταν που άρχισε να παραπονιέται ότι την πονούσαν τα πόδια της. «Πριν μπούμε με την Mia στο νοσοκομείο δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ αν και έχουμε μία κόρη δύο χρόνια μεγαλύτερή της» λέει η μητέρα της. Το κορίτσι διαγνώστηκε με γρίπη Β’ και ιογενή μυοσίτιδα, όπου κύτταρα του οργανισμού προσβάλλουν όργανα του σώματος με κύριο χαρακτηριστικό την προσβολή των μυών και σύμπτωμα τη μυϊκή ατονία.
Οι γιατροί την έστειλαν σπίτι να ξεκουραστεί. Μέχρι το απόγευμα της Κυριακής η Mia είχε βγάλει ένα αχνό μωβ εξάνθημα στο πόδι της και επέστρεψε στο νοσοκομείο, αυτή τη φορά στην μονάδα εντατικής θεραπείας παίδων. Είχε σήψη. Η καθηγήτρια McMillan εξηγεί: «Η σήψη είναι μια κατάσταση κατά την οποία μια λοίμωξη, όπως αυτή που είχε η Mia, περνάει από ένα μέρος του σώματός σε όλο το σώμα και αρχίζει να γίνεται απειλητική για τη ζωή. Αν δεν είναι θανατηφόρα μπορεί να προκαλέσει μεγάλες βλάβες στον οργανισμό».
Την επόμενη μέρα ο εφιάλτης συνεχίστηκε. Για την ακρίβεια έγινε ακόμα χειρότερος. Τα χέρια και τα πόδια της Mia είχαν γίνει σχεδόν μαύρα. Η πίεσή της ήταν πολύ χαμηλή και χρειάστηκαν φάρμακα για να βοηθήσουν τον εγκέφαλο και τα υπόλοιπα ζωτικά της όργανα να λειτουργήσουν. Όμως τα φάρμακα μείωσαν σημαντικά τη ροή του αίματος στα χέρια και τα πόδια της. Το κορίτσι ήταν σε μηχανική υποστήριξη για έξι μέρες και την έβδομη άρχισε να αναπνέει μόνη της. Είχε ζήσει αλλά τώρα ξεκίναγε ένα πολύ μακρύ ταξίδι. Όσο πέρναγαν οι μέρες η βλάβη στα χέρια και τα πόδια γινόταν χειρότερη. Μέσα σε μία εβδομάδα οι γιατροί αναγκάστηκαν να της ακρωτηριάσουν τα χέρια κάτω από τον αγκώνα και τα πόδια κάτω από το γόνατο.
Όπως τονίζει η καθηγήτρια ιατρικής Alison McMillan τα παιδιά κάτω των πέντε ετών είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στη γρίπη, κυρίως τα τελευταία χρόνια καθώς λόγω και της πανδημίας του κορονοϊού (που περιόρισε τις κοινωνικέ επαφές) δεν έχουν αναπτύξει φυσική ανοσία. Όπως τονίζει υπάρχει παραπληροφόρηση για το εμβόλιο της γρίπης. Καλεί τους Αυστραλούς να ενημερωθούν από τον γιατρό τους, να μην ξεχνούν να πλένουν τα χέρια τους και να μένουν σπίτι αν αρρωστήσουν.
