Φημισμένοι Ουκρανοί τραγουδιστές περιοδεύουν στην Ευρώπη θέλοντας να ευχαριστήσουν όλους όσους βοήθησαν τη χώρα τους την Ουκρανία στον πόλεμο. Η περιοδεία τους ονομάζεται «ευχαριστώ» και ξεκίνησε από τις Βρυξέλλες.
Ο Όλεγκ και ο Ναζάρ, την Κυριακή 8 Μαϊου, μία ημέρα μετά τη συναυλία που έδωσαν έξω από τo κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Ημέρα της Ευρώπης με βασικό μήνυμα την αλληλεγγύη στην Ουκρανία μίλησαν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
«Eίναι μεγάλη τιμή για εμένα να εκπροσωπώ τη χώρα μου εδώ στην Ευρώπη και να λέω ”ευχαριστώ” στους Ευρωπαίους πολίτες», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Ναζάρ Χουντίν, ο οποίος είχε την ιδέα γι’ αυτές τις συναυλίες. Οι Ουκρανοί που ήρθαν στην Ευρώπη είχαν πρόσβαση σε φαρμακευτική περίθαλψη και φαγητό, όπως λέει -με τη σειρά του- ο τραγουδιστής της ουκρανικής ροκ Όλεγκ Σκρίπκα.
«Ο όρος πρόσφυγας μου ακουγόταν περίεργος»
Ο Ναζάρ εγκατέλειψε το σπίτι του στο Κίεβο με ελάχιστα πράγματα. Ήλπιζε ότι σε μερικές ημέρες θα επέστρεφε.
«Όταν ήμουν μικρός και έβλεπα στην τηλεόραση ότι πρόσφυγες από τη Συρία ή πρόσφυγες από την Αφρική έρχονται στην Ευρώπη, ο όρος πρόσφυγας μου ακουγόταν περίεργος. Δεν μπορούσα καν να φανταστώ πώς νιώθει ένας άνθρωπος όταν γίνεται πρόσφυγας. Όταν ο πόλεμος ήρθε στην Ουκρανία είδα πολλούς φίλους μου, γνωστούς μου, την οικογένειά μου να πηγαίνουν σε άλλη χώρα, να φεύγουν με μία μικρή τσάντα και χρήματα. Άφησαν τα σπίτια τους» είπε.
«Eίμαι από την Ιβάνο Φράνκιβσκ, πόλη στη δυτική Ουκρανία αλλά μένω εδώ και 20 χρόνια στο Κίεβο. Όταν έφυγα από το Κίεβο συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν την πόλη γιατί αυτή η πόλη με έκανε αυτόν που είμαι, με έκανε Ουκρανό» συμπλήρωσε.
«Ήταν πολύ σκληρό να αφήνω την πόλη. Το σπίτι μου ήταν εκεί που έγιναν οι πιο σκληρές μάχες, κοντά στο Ιρπίν και τη Μπούτσα. Είμαι πολύ τυχερός που μπήκα στο αυτοκίνητό μου και έφυγα. Πραγματικά όμως, εκείνη την ημέρα, την πρώτη ημέρα του πολέμου, είπα ότι θα επιστρέψω σε τρεις ημέρες, διότι το Κίεβο είναι η πόλη μου. Είχα μόνο το μπουφάν μου, το παντελόνι μου και τα αθλητικά μου παπούτσια κι αυτό ήταν όλο. Μετά από 30 ώρες στον δρόμο, μέσα στο αυτοκίνητο συνειδητοποίησα ότι ξεκινά πραγματικός πόλεμος» εξήγησε.
«Δεν είμαστε αδέρφια με τους Ρώσους»
Ήταν οι φίλοι του που τον παρακίνησαν να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, να περάσει τα μηνύματα της Ουκρανίας μέσα από τη μουσική, σημειώνει ο Ναζάρ: «Όταν πέρασαν δύο εβδομάδες, μίλησα με φίλους μου που κατατάχτηκαν στον ουκρανικό στρατό. Ως άνδρας είμαι υποχρεωμένος να υπερασπιστώ τη χώρα μου. Οι φίλοι μου που είναι επαγγελματίες στρατιώτες μου είπαν: Ναζάρ, πρώτα από όλα είσαι μουσικός. Δεν θέλουμε να υπερασπιστούμε εσένα στη μάχη».
«Θέλουμε να υπερασπιστούμε τη χώρα μας. Πρέπει να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς από τη θέση που είσαι. Από τη στιγμή που είσαι μουσικός, πρέπει να στηρίξεις τον λαό μας με τη μουσική σου. Τους λέω: Δεν έχω πού να παίξω μουσική στην Ουκρανία. Η χώρα μας είναι σε πόλεμο και εμείς παίζουμε χορευτική, χαρούμενη μουσική. Δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για χαρά. Βοήθησα τους φίλους μου με τα πυρομαχικά, με ειδικά παπούτσια για τον στρατό. Μάζεψα χρήματα για να τα αγοράσουμε. Σκεφτόμουν τι άλλο μπορώ να κάνω. Ξεκίνησα, λοιπόν, να δουλεύω την ιδέα γι’ αυτήν την περιοδεία. Στην Ουκρανία έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα» είπε ο Ναζάρ.
«Οι περισσότεροι τραγουδιστές τραγουδούν στα ρωσικά. Δεν είναι δικό τους το λάθος. Μεγαλώσαμε στη Σοβιετική Ένωση. Πολλοί λίγοι άνθρωποι στην Ευρώπη και στον κόσμο γνωρίζουν ότι η Ουκρανία είναι ξεχωριστή χώρα, με ξεχωριστή ιστορία. Κάθε φορά την ιστορία την έγραφε η Ρωσία και δεν μας έλεγε την αλήθεια, ποιοι είμαστε. Τώρα που ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος ξέρουμε ότι δεν είμαστε αδέρφια (με τους Ρώσους), δεν είμαστε φίλοι, γιατί τα αδέρφια δεν σκοτώνουν τα ίδια τα αδέρφια τους» επεσήμανε.
Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο. Χρειάστηκε βεβαίωση από το υπουργείο Πολιτισμού της Ουκρανίας, αλλά και επαφές με τους θεσμούς των Βρυξελλών, εφόσον έπρεπε να πάρουν απαλλαγή για να φύγουν από τη χώρα, αλλιώς ήταν υποχρεωμένοι να μείνουν να πολεμήσουν.
«Η περιοδεία μας ήταν κατά 99% καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε από τη χώρα», επεσήμανε ο Ναζάρ.
«Χωρίς τη βοήθεια όλων δεν θα ήταν δυνατόν να αντισταθούμε»
Ο Όλεγκ μάς μιλά για το συγκρότημά του, το Vopli Vidopliassova ή VV. Δημιουργήθηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1986 και ήταν οι πρώτοι που ξεκίνησαν να τραγουδούν στα ουκρανικά, όχι μόνο στη χώρα τους αλλά εκτός.
«Η περιοδεία ονομάζεται “ευχαριστώ”, γιατί για εμάς τους Ουκρανούς είναι σημαντικό να λάβουμε βοήθεια και είναι σημαντικό να πούμε ευχαριστώ, επειδή χωρίς τη βοήθεια της Ευρώπης και όλου του κόσμου, την ψυχολογική, την οικονομική, τα όπλα, δεν θα ήταν δυνατόν να αντισταθούμε. Οι Βρυξέλλες είναι το κέντρο στο οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις για τη βοήθεια στην Ουκρανία και ήρθαμε να πούμε ευχαριστώ και να ζητήσουμε περισσότερα. Είναι σημαντική η γρήγορη λήψη αποφάσεων γιατί πολλοί άνθρωποι σκοτώνονται στην Ουκρανία αυτήν τη στιγμή» τονίζει ο Όλεγκ, ο οποίος δεν πίστευε ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα εισέβαλε στη χώρα του.
Ο Όλεγκ, ο Ναζάρ και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας το επόμενο διάστημα θα συνεχίσουν να τραγουδούν στην Ευρώπη με μοναδικά όπλα τη φωνή και τη μουσική τους.
