Η Iρίνα Μπεσπάλοβα γεννήθηκε στην πόλη Κανίβ στην κεντρική Ουκρανία. Σε ηλικία 15 ετών μετακόμισε στη Ρωσία. Σήμερα ζει στην Αγία Πετρούπολη και έχει ρωσικό διαβατήριο.
Πολλοί από τους συγγενείς και τους φίλους της βρίσκονται στην Ουκρανία. Η Ιρίνα, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Euronews Greek αγωνιά και βρίσκεται σε συνεχή επαφή μαζί τους. Με την ξαδέρφη της που ζει στο Χάρκοβο, μιλούν καθημερινά στο τηλέφωνο.
«Κάθε μου ημέρα ξεκινάει και τελειώνει με μια μόνο φράση: Ζεις; Είσαι ζωντανή; Είσαι ζωντανός; Μιλάω με τους συγγενείς μου και προσπαθώ να τους εμψυχώσω. Είναι δύσκολο να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο. Είναι δύσκολο να σκεφτώ τα παιδιά μου, δεν μπορώ να σκεφτώ τι συμβαίνει εδώ. Βιώνω έναν ατελείωτο πόνο για όλους όσους βρίσκονται στην Ουκρανία».
«Πέφτουν βόμβες και εκατοντάδες σφαίρες, όμως οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν, συνεχίζουν να πιστεύουν και να ελπίζουν στην ειρήνη. Οι εγκλωβισμένοι στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης σε μένα, που είμαι ασφαλής. Αυτό είναι πραγματικά απίστευτο. Εγώ μπορώ να τους υποστηρίξω μόνο με τα ποιήματά μου που ανεβάζω στο Facebook. Μου ζητούν να συνεχίσω να γράφω. Αυτό θα κάνω» δήλωσε η Ίρινα Μπεσπάλοβα.
«Εδώ μας λένε πως οι Ουκρανοί πρέπει να εξοντωθούν, πρέπει να καταστραφούν. Όμως κανείς δεν μας εξηγεί και εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί ο δάσκαλος της μουσικής που μαθήτευσα δίπλα του είναι Ναζί; Μα πώς μπορεί να είναι Ναζί; Πώς μπορεί ο εκπαιδευτής μου να είναι Ναζί; Πώς μπορεί η αδερφή μου να είναι Ναζί; Πώς μπορεί η χώρα όπου ζω, να τους σκοτώνει και να τους ρίχνει βόμβες; Είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι κάτι που δεν μπορώ να δεχθώ».
«Οι άνθρωποι που ζουν εδώ δεν καταλαβαίνουν ότι είναι περιορισμένοι, δεν καταλαβαίνουν πως δεν είναι ελεύθεροι. Δεν κατανοούν ότι δεν μπορούν να λάβουν αντικειμενική ενημέρωση. Βιώνουμε πλήρη καταπίεση της ελευθερίας του λόγου, δεν μπορούμε να ακούσουμε καμία διαφορετική γνώμη. Το 90% των πολιτών είναι θύματα προπαγάνδας. Όσοι καταλαβαίνουν τι πραγματικά συμβαίνει έχουν άγχος και κατάθλιψη» υποστηρίζει η Ίρινα Μπεσπάλοβα.
«Οι περισσότεροι φοβούνται τόσο πολύ που απλώς κατεβάζουν το κεφάλι και σιωπούν. Δεν βγαίνουν στους δρόμους, δεν συζητούν. Μιλάμε μόνο μέσα σε κλειστά δωμάτια και σε κουζίνες. Οι σκέψεις τους δεν βγαίνουν από την πόρτα του σπιτιού τους. Απλά καταπιέζονται. Αυτή είναι η κατάσταση, ενώ συνεχώς επιδεινώνεται. Γίνεται σκληρότερη και πιο μαύρη. Ακόμη και εγώ περπατάω στους δρόμους και κοιτάζω πίσω μου. Δεν ξέρω αν με παρακολουθούν. Βλέπω περαστικούς και φοβάμαι. Νομίζω πως με παρακολουθούν και πως σύντομα θα με συλλάβουν» υπογραμμίζει η Ίρινα Μπεσπάλοβα.
