Οι κάτοικοι του Κιέβου προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα τους πραγματικότητα – τη ζωή μέσα στον πόλεμο. Από τα περίπου τρεία εκατομμύρια που ζούσαν στη μητρόπολη, σχεδόν το 50% έχει φύγει. Όσοι έμειναν, ψάχνουν τρόπο να συνεχίσουν τη ζωή τους, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι απειλούνται.
Πλέον, δεν έχουν «παραλύσει» όπως τις πρώτες ημέρες της ρωσικής εισβολής. Δεν εμπιστεύονται, όμως, και τις αποφάσεις του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν, πως θα αποτραβηχτούν ορισμένα στρατεύματα από το Κίεβο και το Τσερνίχιβ. Η επίθεση που δέχθηκε το Τσερνίχιβ ενισχύει την αίσθησή τους.
Η ζωή, όμως, προσπαθεί να συνεχιστεί ακόμη και στα χαλάσματα. Ο δήμαρχος του Κιέβου, Βιτάλι Κλίτσκο, τη Δευτέρα (28/3) αποφάσισε οι μαθητές να αρχίσουν και πάλι τα μαθήματά τους από απόσταση. Ακολουθεί αυτό που κάνουν αρκετά πανεπιστήμια. Εκμεταλλευόμενα την εμπειρία της πανδημίας του κορονοϊού, εδώ και καιρό λειτουργούν από απόσταση.
Η Γιούλια Πιντιπρίχορα, καθηγήτρια ισπανικής φιλολογίας σε ουκρανικό πανεπιστήμιο εξήγησε στην ισπανική εφημερίδα «El País», πως ορισμένοι από τους 80 φοιτητές της τάξης της παρακολουθούν από την Ισπανία, την Πολωνία, την Ιταλία – η πλειονότητα μακριά από το Κίεβο.
«Δεν πιστεύω τίποτα από όσα λένε οι Ρώσοι. Δεν μπορούμε να τους εμπιστευθούμε», ανέφερε και συνέχισε πως ούτε η ίδια σκέφτεται να φύγει από το Κίεβο «για το καπρίτσιο ενός τρελού που αποφάσισε να εισβάλει στη χώρα μου», είπε μιλώντας για τον πρόεδρο Πούτιν.
Στο Κίεβο, ορισμένα από τα μεγαλύτερα σούπερ μάρκετ λειτουργούν κανονικά και χωρίς να υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις στα είδη πρώτης ανάγκης. Η αναμονή στα βενζινάδικα δεν κρατάει ώρες όπως το πρώτο διάστημα. Η παροχή νερού, ηλεκτρικού και θέρμανσης διατηρείται. Παρατηρούνται, όμως, ουρές στα φαρμακεία, στις τράπεζες και στις μεταφορικές. Οι δρόμοι, πάντως, τις ώρες που δεν απαγορεύεται η κυκλοφορία είναι μισοάδειοι.
Στο σιδηροδρομικό σταθμό, επίσης, δεν συγκεντρώνονται χιλιάδες κάτοικοι, όπως το πρώτο διάστημα όταν αναζητούσαν μια θέση σ’ ένα τρένο που θα τους έπαιρνε μακριά από τον πόλεμο. Πολλοί από όσους έμειναν έχουν αφήσει τα επαγγέλματά τους και βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν. Άλλοι πιάνοντας όπλο και πηγαίνοντας στο μέτωπο, άλλοι μέσα από εθελοντικές οργανώσεις. Κανείς τους, πάντως, δεν πιστεύει πως η απειλή της Ρωσίας έφυγε.
