Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει επικαλεστεί μια σειρά από επιχειρήματα προκειμένου να αιτιολογήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία στη διεθνή κοινότητα και ο Guardian μέσα από ένα αναλυτικό άρθρο έβαλε στο «στόχαστρο» τους 7 βασικούς ρωσικούς ισχυρισμούς, τους οποίους κατέρριψε έναν-έναν.
Όπως αναφέρει ο αρθρογράφος Mark Rice-Oxley στο theguardian.com, τα ρωσικά επιχειρήματα μπορεί να πείσουν, ότι η Ρωσία έχει ως ένα βαθμό δίκιο στη διένεξη που έχει με την Ουκρανία, σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την εισβολή και τους θανάτους αμάχων πολιτών.
Αναλυτικά οι 7 βασικοί ισχυρισμοί της Ρωσίας για την εισβολή και η κατάρριψη τους, σύμφωνα με το δημοσίευμα του Guardian:
1.Το ΝΑΤΟ έχει περικυκλώσει τη Ρωσία, απειλώντας άμεσα τη ρωσική ασφάλεια
Από το 1991, το ΝΑΤΟ έχει απορροφήσει 11 χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τρεις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. «Η ρωσική ιστορική άποψη είναι ότι κάθε εκατό περίπου χρόνια γίνεται μια εισβολή από τη Δύση», δήλωσε ο Tomas Ries, αναπληρωτής καθηγητής στο Σουηδικό Κολέγιο Εθνικής Άμυνας. «Από ρωσική στρατιωτική σκοπιά, μπορώ να καταλάβω ότι ανησυχούσαν όταν διευρύνθηκε το ΝΑΤΟ», είπε, προσθέτοντας ωστόσο: «Το πρόβλημα με αυτό το επιχείρημα είναι ότι κανείς στα πιο τρελά του όνειρα δεν μπορεί να φανταστεί τη Δύση να επιτίθεται στη Ρωσία».
Παράλληλα, η Kristin Bakke, καθηγήτρια πολιτικών επιστημών στο UCL, τονίζει ότι η Ουκρανία δεν πρόκειται να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, καθώς μόνο το 30 με 40% του πληθυσμού υποστήριζε αυτή την απόφαση πριν τον πόλεμο, ενώ η πλειοψηφία ήθελε ουδέτερη θέση, ιδιαίτερα στη διαμάχη της Ρωσίας με την Δύση.
2.Η Δύση ενορχήστρωσε την απομάκρυνση του δημοκρατικά εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς το 2014
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το 2014 οι Ουκρανοί διαδηλωτές ήθελαν την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ, ενώ ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς κατηγορούνταν για στενές σχέσεις με την Ρωσία.
Οι δυτικές δυνάμεις συμπαραστάθηκαν με τους διαδηλωτές, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία για οποιαδήποτε άλλη υποστήριξη, ή ότι η αντίδραση κατά του πρώην Ουκρανού προέδρου ήταν κάτι άλλο, πέρα από μια έκφραση δυσαρέσκειας.
3.Η ουκρανική πλευρά ήταν υπεύθυνη για την αποτυχία της ειρηνευτικής διαδικασίας του Μινσκ
Ο αρθρογράφος του Guardian επιρρίπτει ευθύνες και στις δύο πλευρές, τονίζοντας ότι η συνθήκη εφαρμόστηκε αποσπασματικά και με βάση τα εκάστοτε συμφέροντα. Η Valerie Morkevičius, ειδικός στην ηθική της σύγκρουσης στο Πανεπιστήμιο Colgate της Νέας Υόρκης, είπε ότι η Ουκρανία όντως συμμετείχε σε μια διαδικασία αποκέντρωσης, αλλά όχι στον βαθμό που προέβλεπε η Συμφωνία του Μινσκ. Αλλά πρόσθεσε ότι η συμφωνία του Μινσκ προέβλεπε επίσης την απομάκρυνση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από την περιοχή. «Η Ρωσία δεν το έκανε ποτέ, αλλά συνέχισε να αρνείται ότι οι δυνάμεις της ήταν εκεί».
4.Οι κάτοικοι του Ντονμπάς χρειάζονταν σωτηρία από μια «γενοκτονία»
Δεν υπάρχουν στοιχεία για αυτό, αναφέρει ο Mark Rice-Oxley. Περίπου 14.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν και από τις δύο πλευρές κατά τη διάρκεια του πολέμου του 2014 (σε μια περιοχή που τότε αριθμούσε περίπου 4 εκατομμύρια ανθρώπους). Αλλά οι θάνατοι προκλήθηκαν ως ένα σημείο, από το αδιέξοδο που ακολούθησε.
5.Η ρωσική γλώσσα και η πολιτιστική κληρονομιά διαγράφονται από τη σύγχρονη Ουκρανία
Το δημοσίευμα του Guardian τονίζει ότι η Ουκρανία δεν είναι χωρισμένη στη μέση, με βάση την γλώσσα που μιλάει κάθε πολίτης, αλλά αντιθέτως ομιλούνται τόσο τα ουκρανικά, όσο και τα ρωσικά.
6.Η Ουκρανία διοικείται από Νεοναζί και πρέπει να αποναζοποιηθεί
Η ανησυχία των Νεοναζί πηγάζει σχεδόν από τη φήμη ορισμένων ατόμων, που συγκρότησαν εθελοντικές ταξιαρχίες και πολέμησαν τους αυτονομιστές στον πόλεμο του 2014, όπως το τάγμα Αζόφ, το οποίο έχει ακροδεξιές σχέσεις.
Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, δεν υπάρχει περαιτέρω ανάμειξη, ενώ θεωρεί ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν θέλει να αναβιώσει τις ένδοξες αναμνήσεις του «μεγάλου πατριωτικού πολέμου».
7.Όταν πρόκειται για εισβολή σε ξένες χώρες, η Δύση δεν μπορεί να κάνει παρατήρηση στη Ρωσία
«Είναι μια άβολη θέση για τη Δύση», σημειώνει ο Mark Rice-Oxley και προσθέτει πως «είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ χρησιμοποίησαν βία όταν ένιωσαν ότι έπρεπε. Μερικές φορές ήταν δικαιολογημένο, όπως στα Βαλκάνια το 1995, αλλά μερικές φορές ήταν πολύ θορυβώδες όπως στο Ιράκ. Από τη ρωσική σκοπιά, μπορώ να δω πώς μπορούν να προβάλουν αυτό το επιχείρημα».
«Φυσικά, δύο λάθη δεν κάνουν το σωστό. Και ενώ υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ του Ιράκ και της Ουκρανίας – εισβολή σε κυρίαρχο έδαφος, ψευδής δικαιολογία, μεγάλης κλίμακας θάνατος αμάχων, κανένα σαφές σχέδιο για το τέλος του παιχνιδιού – υπάρχουν επίσης διαφορές.
«Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι ένας δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, ο οποίος δεν έχει διαπράξει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Αυτό που είναι επίσης διαφορετικό είναι η δηλωμένη απόρριψη του δικαιώματος της Ουκρανίας να υπάρχει ως κυρίαρχο κράτος από τον Πρόεδρο Πούτιν», συμπληρώνει στη συνέχεια.
