Τι απέγιναν γνωστοί κακοποιοί και λοιποί παλιοχαρακτήρες;

Λένε συνήθως ότι η εγκληματική καριέρα δεν αποδίδει, αν και οι κακοποιοί θα διαφωνούσαν προφανώς με τέτοιου είδους δηλώσεις.

Πολλοί, πάμπολλοι, πήραν λοιπόν τον στραβό τον δρόμο και προσπάθησαν να βρουν τη θέση τους στον υπόκοσμο, με άλλους να κερδίζουν τελικά και άλλους να τα χάνουν όλα και να μένουν στον άσο.

Άλλοι πάλι τα παράτησαν και επέστρεψαν στη νομιμότητα, πληρώνοντας δεν πληρώνοντας το τίμημα που κάποιοι είπαν σπασμένα.

Τι να απέγιναν λοιπόν διαβόητοι κακοποιοί της Ιστορίας όταν έληξαν οι μέρες που απολάμβαναν στις παρυφές του νόμου;

Ο πραγματικός «εγκέφαλος» της Μεγάλης Ληστείας του Τρένου έζησε ελεύθερος

Το «έγκλημα του αιώνα» με τη λεία των 3 εκατομμυρίων ευρώ άφησε ολόκληρη τη Βρετανία με το στόμα ανοιχτό. Η ληστεία του ταχυδρομικού τρένου που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 1963 και σημειώθηκε 55 χιλιόμετρα έξω από το Λονδίνο παραμένει μνημειώδης: μια συμμορία μικροκακοποιών με 15 μέλη επιτέθηκε τα ξημερώματα της 8ης Αυγούστου στον συρμό του Βασιλικού Ταχυδρομείου από τη Γλασκόβη.

Με «εγκέφαλο» τον χαρισματικό κακοποιό Μπρους Ρέινολντς, η σπείρα κατάφερε να εκτελέσει άριστα τη διαβόητη ληστεία, αποκομίζοντας λεία 2,6 εκατομμυρίων λιρών Αγγλίας (3,1 εκατ. ευρώ το 1963!), με τον κύριο όγκο των κλοπιμαίων, που με σημερινά νούμερα θα άγγιζαν τα 48 εκατομμύρια στερλίνες, να μην ανευρίσκεται μάλιστα ποτέ! Η συμμορία εγκατέλειψε ανενόχλητη τον τόπο του εγκλήματος, βρίσκοντας καταφύγιο σε γειτονική φάρμα. Και ήταν μόνο όταν η αστυνομία θα ανακάλυπτε το κρησφύγετο και θα έβρισκε αδιάσειστα ενοχοποιητικά στοιχεία για την ταυτότητα των κακοποιών που οι έρευνες θα απέδιδαν καρπούς, οδηγώντας στη σύλληψη και την καταδίκη τελικά των περισσότερων μελών της συμμορίας. Όσο για τον «εγκέφαλο» Ρέινολντς, κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη για 5 ολόκληρα χρόνια, όντας φυγάς, πριν εντοπιστεί τελικά το 1969 και καταδικαστεί σε κάθειρξη 25 ετών.

Αυτή ήταν τουλάχιστον η επίσημη ιστορία της Μεγάλης Ληστείας του Τρένου μέχρι πολύ πρόσφατα, όταν οι αποκαλύψεις μέλους της σπείρας έφεραν τα πάνω-κάτω στην υπόθεση! Βλέπετε στη συμμορία ήταν και ένας ταχυδρομικός υπάλληλος, ο οποίος λειτούργησε ως τα αυτιά και τα μάτια της κλίκας και δεν συνελήφθη ποτέ, αν και πλέον φιγουράρει αυτός ως ο ενορχηστρωτής της ληστείας! Ήταν το 2014 όταν ο Γκόρντον Γκούντι αποκάλυψε ότι ο άνθρωπος που έψαχναν οι βρετανικές αρχές εδώ και 50 χρόνια ήταν ο καλοσυνάτος ταχυδρομικός υπάλληλος Πάτρικ ΜακΚένα, ο οποίος διατηρούσε την ανωνυμία του μεταξύ των μελών της σπείρας, αν και ο Γκούντι κατάφερε να μάθει από σπόντα την πραγματική του ταυτότητα.

Ο ΜακΚένα ήταν μεσόκοπος το 1963, γι’ αυτό και περίμενε μισό αιώνα να αποκαλύψει την ταυτότητά του ο συνεργός, καθώς θεώρησε φυσικότατα πως πλέον θα ήταν νεκρός. Ο υπάλληλος των Βασιλικών Ταχυδρομείων ήξερε καλά τα κατατόπια και ήταν αυτός που έστησε τη ληστεία, ενημερώνοντας τη σπείρα για τη χρηματαποστολή. Ο πραγματικός «εγκέφαλος» δεν συνέχισε την εγκληματική του καριέρα, όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε φυσικά, και συνέχισε να ζει τη ζωή του μέχρι το 1992, όταν έφυγε από τον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι το δικό του μερίδιο από τη λεία υπολογίζεται σε 2,5 εκατ. λίρες (σε σημερινές τιμές), συνέχισε περιέργως να ζει την ίδια ακριβώς ζωή!

Μετά τον θάνατό του, οι έρευνες της αστυνομίας ισχυρίστηκαν ότι ο τραπεζικός του λογαριασμός περιείχε μόλις 3.000 λίρες. Ήταν οι τύψεις που τον έκαναν να δωρίσει τμηματικά το κομπόδεμα στην καθολική εκκλησία μέσα στα επόμενα χρόνια ή μήπως κάποιος από τους συνεργούς τού έφαγε το μερτικό του από τη χαρά; Κανείς δεν ξέρει, αν και οι υποθέσεις δίνουν πλέον και παίρνουν…

Ο Αλ Καπόνε πέθανε τρελός από τη σύφιλη

Μέχρι την καταδίκη του για φοροδιαφυγή το 1932, ο «Σημαδεμένος» ήταν το μεγαλοαφεντικό του εγκληματικού συνδικάτου του Σικάγου, ξεπαστρεύοντας ανηλεώς εχθρούς και ανταγωνιστές στην οδύσσειά του να στεφθεί ο απόλυτος «νονός» των ΗΠΑ. Παραδοσιακός οικογενειάρχης στη βίλα του, ο Καπόνε ήταν αεικίνητος γυναικάς και καμιά σταρλετίτσα ή αρτίστα δεν του ξέφευγε, κάτι που θα αποδεικνυόταν ωστόσο μοιραίο για τον ίδιο.

Όπως ξέρουμε, έπειτα από εννιάωρη συνεδρίαση των ενόρκων στις 17 Οκτωβρίου 1931, το σώμα τον κήρυξε ένοχο για 7 υποθέσεις φοροδιαφυγής και ο δικαστής του έριξε κάθειρξη 11 ετών. Αφού έζησε βασιλικά τα πρώτα χρόνια στις Πολιτειακές Φυλακές της Ατλάντα, τον Αύγουστο του 1934 μεταφέρθηκε στον διαβόητο βράχο του Αλκατράζ (Σαν Φρανσίσκο), όπου του απαγορεύτηκε οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο. Αν και συνέχισε να απολαμβάνει προνόμια πολυτέλειας στο Αλκατράζ, σύντομα ο μεγαλοκακοποιός θα άρχισε να επιδεικνύει συμπτώματα εκκεντρικής συμπεριφοράς (εκκεντρικότερης απ’ όσο συνήθως δηλαδή), σύγχυση, αποπροσανατολισμό αλλά και άνοια. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι έπασχε από σύφιλη.

Με την ποινή του να μειώνεται λόγω καλής συμπεριφοράς και την υγεία του τελείως επιβαρυμένη από τη σύφιλη, ο Καπόνε αποφυλακίστηκε τον Νοέμβριο του 1939, όντας πια σχεδόν ημιπαράφρονας. Η κακή νοητική του κατάσταση δεν του επέτρεψε να παίξει οποιονδήποτε ρόλο στο οργανωμένο έγκλημα των ΗΠΑ και ο «νονός» αποσύρθηκε στο παλάτι του στη Φλόριντα έχοντας πάντα στο πλευρό του τη γυναίκα και τους γιους του.

Το πανεπιστημιακό νοσοκομείο Τζονς Χόπκινς αρνήθηκε μάλιστα να τον δεχθεί ως ασθενή εξαιτίας της κακής του φήμης και ο ίδιος βρήκε γενναιόδωρη θεραπευτική αγκαλιά σε νοσοκομείο της Βαλτιμόρης, όταν ο μαφιόζος δώρισε στη διοίκησή του δυο σπάνιες ιαπωνικές κερασιές! Όπως έγραφαν οι εκεί γιατροί στα κιτάπια τους, μέχρι το 1946 η νοητική του κατάσταση ομοίαζε πια με νου νηπίου. Πέθανε την επόμενη χρονιά στη βίλα του χτυπημένος από καρδιακό επεισόδιο και όντας πια σκιά του παλιού κακού εαυτού του…

Ο απαγωγέας του γιου του Φρανκ Σινάτρα είναι σήμερα ζάμπλουτος

Το ημερολόγιο έγραφε 8 Δεκεμβρίου 1963 όταν ο πιανίστας και συνθέτης Φρανκ Σινάτρα ο Νεότερος, ο 19χρονος γιος του θρυλικού τραγουδιστή και μεσάζοντα της μαφίας, θα εμφανιζόταν σε ξενοδοχείο της Νεβάδα με την μπάντα του. Εκεί, στα καμαρίνια πριν το σόου του, τον βρήκε ο και καλά πιστολέρο Μπάρι Κίναν, ο οποίος τον απήγαγε ζητώντας λύτρα της τάξης των 240.000 δολαρίων. Ο πατέρας Σινάτρα του πρόσφερε 1 εκατ. δολάρια για να μην πειράξει τον γιο του, καθώς του φάνηκαν ψίχουλα τα λύτρα που ζητούσε ο απαγωγέας, αν και ο ολιγαρκής Κίναν επέμενε για τις 240.000!

Γεννημένος το 1940, ο Μπάρι Κίναν είχε μεγαλώσει στον πλούτο και τη χλιδή από την πρώτη στιγμή της ζωής του, γιος πετυχημένου χρηματιστή καθώς ήταν. Προσωπικός φίλος της Νάνσι Σινάτρα, είχε γνωρίσει τον Φράνκι σε αρκετά πάρτι των μεγάλων σαλονιών, καθώς και ο ίδιος δεν τα είχε καταφέρει άσχημα στη ζωή του: ανερχόμενο αστέρι του επιχειρηματικού κόσμου, ήταν το νεότερο μέλος του Χρηματιστηρίου του Λος Άντζελες σε ηλικία 21 ετών! Αν και τροχαίο ατύχημα το 1961 θα τον άφηνε εθισμένο στα παυσίπονα, με τον ίδιο να χάνει τελικά τα πάντα στη χρηματιστηριακή κρίση της επόμενης χρονιάς. Ο μόνος τρόπος να ορθοποδήσει, γιατί ήξερε ότι αν έβρισκε μερικά κεφάλαια θα ορθοποδούσε και πάλι, ήταν να «δανειστεί» τον Φράνκι Σινάτρα, ισχυριζόμενος μάλιστα σε φίλους που του δάνεισαν για την επιχείρησή του ότι δεν επρόκειτο καν για έγκλημα, αφού όχι μόνο θα ξεπλήρωνε την οικογένεια Σινάτρα αλλά και με το παραπάνω, με όλους τους νόμιμους τόκους δηλαδή.

Αφού τον άρπαξε λοιπόν από το καμαρίνι του, του δανείστηκε 11 δολάρια για να βάλει βενζίνη, καθώς το κρησφύγετό του ήταν 8 ώρες δρόμος! Το πλάνο της απαγωγής δεν πήγε φυσικά κατ’ ευχή και σύντομα το FBI συνέλαβε τον ίδιο και τους δύο συνεργούς του. Ο Κίναν έφαγε μπόλικα χρονάκια (ισόβια και 75 χρόνια!), αν και έμεινε στη φυλακή μόλις 5 χρόνια, καθώς η ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη ισχυρίστηκε ότι δεν είχε σώας τας φρένας κατά τη στιγμή τέλεσης του εγκλήματος. Στη δίκη ισχυρίστηκε μάλιστα ψευδώς ότι ήταν ο ίδιος ο Φράνκι που σκηνοθέτησε την απαγωγή του ως διαφημιστικό κόλπο, κάτι που πλέον αποκαλεί το «μεγαλύτερό μου λάθος».

Αφότου αποφυλακίστηκε, ο Κίναν επέστρεψε στην αγορά και έγινε κατασκευαστής και κτηματομεσίτης. Αφού έβγαλε και έχασε προσωπική περιουσία 17 εκατ. δολαρίων, έκοψε ποτό και ναρκωτικά και τα κατάφερε και πάλι, όντας σήμερα ένας βαθύπλουτος και αξιοσέβαστος επιχειρηματίας των ΗΠΑ! Ταυτοχρόνως, έχει ιδρύσει μπόλικα φιλανθρωπικά κέντρα αποτοξίνωσης και παραμένει ένας από τους ισχυρότερους κήρυκες υπέρ του σωφρονισμού και της μεταρρύθμισης της ποινικής δικαιοσύνης…

Ο Τσαρλς Πόνζι δεν μπορούσε να σταματήσει να εξαπατά τον κόσμο

Ο όρος «Σχέδιο Πόνζι» αναφέρεται σε οποιαδήποτε επιχειρηματική απάτη στηρίζεται σε «πυραμίδα» επενδυτών. Ο ενορχηστρωτής της εκάστοτε απάτης χρησιμοποιεί τα κεφάλαια νέων επενδυτών για να καλύψει τα κενά που αφήνει πίσω της η υπεξαίρεση χρημάτων από τους παλαιότερους επενδυτές προσπαθώντας να πείσει αθώους ανθρώπους να επενδύσουν σε κάτι, ό,τι κι αν είναι, με την υπόσχεση της εγγυημένης απόδοσης. Έπειτα χρησιμοποιεί τα λεφτά των νέων επενδυτών για την αποπληρωμή των πρώτων και η διαδικασία αυτή συνεχίζεται θεωρητικά επ’ άπειρο (ή έστω για όσο καιρό εισρέουν νέα κεφάλαια).

Αυτό το δημοφιλές είδος απάτης πήρε τιμητικά(!) το όνομα του πρώτου διδάξαντος, του Ιταλού Τσαρλς Πόνζι. Γεννημένος στην Ιταλία το 1882, ο φτωχοδιάβολος κατέφτασε στον Νέο Κόσμο το 1903, σε ηλικία 21 ετών, με 2,5 δολάρια στις τσέπες του, για να μετατραπεί μέχρι το 1920 σε έναν από τους πλουσιότερους επενδυτές της εποχής! Είχαν προηγηθεί βέβαια οι αμέτρητες φορές που μπαινοβγήκε στις φυλακές της Βοστόνης, ο γάμος του και οι μάταιες απόπειρες να ζήσει εντός των ορίων του νόμου. Αφού απέτυχαν όλα αυτά, ο δαιμόνιος ιταλός εμιγκρές βρήκε τον Ιούνιο του 1919 την τρύπα που τόσο αναζητούσε: έπεισε μια σειρά επενδυτών να επενδύσουν σε εταιρίες-φαντάσματα που απέδιδαν τεράστια κέρδη.

Όποιος έβαζε λεφτά στις κινήσεις του Πόνζι έπαιρνε τη διαβεβαίωση ότι μέσα σε 45 μέρες θα είχε κέρδη της τάξης του 50% του ποσού που είχε επενδύσει και σε 90 ημέρες η απόδοση θα άγγιζε το 100%. Ο μετανάστης πλήρωνε τους πρώτους επενδυτές με τα λεφτά που έβαζαν όσοι εισέρχονταν στην «πυραμίδα» του, με αποτέλεσμα να πεισθούν κάποια στιγμή όλοι ότι επρόκειτο για μια κερδοφόρο επένδυση. Μπορεί η απάτη του να υπήρξε ιδιαιτέρως βραχύβια, καθώς όλα αποκαλύφθηκαν τον Αύγουστο του 1920, μέχρι τότε όμως ο Πόνζι έβγαζε 250.000 δολάρια την ημέρα και οι επενδυτές του είχαν ήδη απολέσει περισσότερα από 20 εκατ. δολάρια!

Έχοντας ζήσει έναν αηδιαστικά πολυτελή τρόπο ζωής, ο Πόνζι δήλωσε ένοχος την 1η Νοεμβρίου 1920 για απάτη, με περισσότερες από 85 κατηγορίες να εκκρεμούν σε βάρος του. Αφού εξέτισε την ποινή των 5 ετών, αποφυλακίστηκε το 1924 από την ομοσπονδιακή φυλακή της Βοστόνης για να βρεθεί και πάλι αντιμέτωπος με τον νόμο, καθώς η απάτη του ζητούσε άλλα 7 χρόνια κάθειρξη για να ικανοποιηθούν οι επενδυτές. Ο ίδιος πρόλαβε ωστόσο και κατέφυγε στη Φλόριντα, όπου συνέλαβε νέα «πυραμιδική» απάτη με κτηματομεσιτικούς τίτλους! Τον έπιασαν όμως και πέρασε έναν χρόνο στις φυλακές της Φλόριντα, πριν σκηνοθετήσει την αυτοκτονία του και αποπειραθεί να διαφύγει από τις ΗΠΑ, αν και παραήταν διαβόητος για να γλιτώσει έτσι εύκολα.

Αφού εξέτισε νέα και πολυετή ποινή στις πολιτειακές φυλακές της Μασαχουσέτης, αποφυλακίστηκε οριστικά το 1934 και στάλθηκε πακέτο στην Ιταλία, καθώς ουδέποτε είχε λάβει την αμερικανική υπηκοότητα. Τι έκανε στην Ιταλία; Μα αυτό που ήξερε καλά! Καταχράστηκε λοιπόν λεφτά από τη χαμηλόβαθμη δημόσια θέση που κατείχε και προσπάθησε να στήσει άλλη μια επιχειρηματική «πυραμίδα», γεγονός που θα τον άφηνε άνεργο. Το 1939, μακρινός συγγενής του του βρήκε δουλειά σε αεροπορική της Βραζιλίας, απ’ όπου απολύθηκε κακήν κακώς όταν προσπάθησε να πάρει προαγωγή από απατεώνας σε λαθρέμπορος! Με την υγεία του πια σε κακό χάλι, ο μεγαλοαπατεώνας έβγαζε τα προς το ζην διδάσκοντας αγγλικά και συλλέγοντας τα κοινωνικά επιδόματα που δεν δικαιούνταν. Μέχρι και επίδομα ανεργίας έπαιρνε! Ο μαέστρος της απάτης πέθανε τελικά μόνος και ξεχασμένος σε πτωχοκομείο του Ρίο ντε Τζανέιρο το 1949…

Ο προδότης Μπένεντικτ Άρνολντ ήταν ανεπιθύμητος όπου κι αν πήγε

Αφού τον προσπέρασαν στις κρίσεις και αποξενώθηκε από τους συναδέλφους στρατηγούς, ο Μπένεντικτ Άρνολντ κατέληξε κάπως πως ποτέ δεν θα έβρισκε την τιμή και τη δόξα που του άξιζαν στην αμερικανική πλευρά της Αμερικανικής Επανάστασης. Κι έτσι αποφάσισε να γίνει ο Εφιάλτης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των ΗΠΑ συνωμοτώντας με τους Βρετανούς!

Όταν το σχέδιό του να παραδώσει αμαχητί στα χέρια των Βρετανών το νευραλγικής σημασίας οχυρό Γουέστ Πόιντ αποκαλύφθηκε, ο στρατηγός μόλις που διέφυγε τη σύλληψη. Μην έχοντας άλλη διέξοδο, εντάχθηκε στις τάξεις του αποικιοκρατικού στρατού της Βρετανίας και ηγήθηκε πλέον αρκετών αποστολών εκ μέρους τους, αν και πλέον ως ταξίαρχος. Στα ίδια μάλιστα εδάφη που πάλευε πρωτύτερα για την ανεξαρτησία της χώρας του, τώρα προσπαθούσε να καταπνίξει τη σπίθα της ελευθερίας!

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, ο στρατηγός πήρε τη γυναίκα του και μετακόμισαν στο Λονδίνο, όπου τον υποδέχτηκαν θερμά σύσσωμη η πολιτειακή ηγεσία αλλά και το στέμμα. Αν και όλοι τον αντιπαθούσαν σφοδρά ως δειλός και προδότης που ήταν και βάλθηκαν να του στήσουν εμπόδια σε ό,τι κι αν έκανε. Αφού του στέρησαν τη δυνατότητα να συνεχίσει τη στρατιωτική του καριέρα στις τάξεις του βρετανικού στρατού, του αρνήθηκαν τον οφειλόμενο τίτλο ευγενείας και δεν του χορήγησαν καν αποζημίωση για την περιουσία που είχε αφήσει πίσω στις ΗΠΑ.

Και αυτό θα ήταν το μοτίβο για το υπόλοιπο της ζωής του προδότη. Η προσπάθειά του να μεταναστεύσει στον Καναδά έληξε άδοξα όταν το μανιασμένο πλήθος έκαψε το ομοίωμά του, αποσαφηνίζοντας τη μοίρα του αν παρέμενε σε καναδικό έδαφος. Μετά ήρθε η Γαλλική Επανάσταση και η νέα ευκαιρία πλουτισμού που είδε ο Άρνολντ στις δημοκρατικές διεκδικήσεις των Γάλλων: προσπάθησε να κάνει δουλειές με τις Γαλλικές Δυτικές Ινδίες, αν και αντί για κέρδος βρέθηκε αιχμάλωτος και λίγο έλειψε να τον εκτελέσουν. Ήταν στον δρόμο για το απόσπασμα δηλαδή όταν λάδωσε τελευταία στιγμή τον δεσμοφύλακα και κατάφερε να το σκάσει.

Κατόπιν επέστρεψε στο Λονδίνο, όπου και πέθανε λησμονημένος και ατιμασμένος το 1801. Το 2004, στήθηκε η προτομή του στο Κονέκτικατ, στην οποία διαβάζουμε πως «έσωσε την Αμερική, πριν την προδώσει»…