Αυστηρή κριτική στην «Ευρωπαϊκή οικογένεια» για την δημιουργία του Ευρωστρατού κάνει σε κύριο άρθρο του ειδησεογραφικού πρακτορείου Μπλούμπεργκ τονίζοντας πως: «εν μέσω μίας παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, που βάθυνε εξαιτίας του κοινού νομίσματος, το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι Ευρωπαίοι είναι ο αγώνας για έναν κοινό στρατό»!

Το διεθνές πρακτορείο, μάλιστα, σημειώνει με νόημα πως «η ιδέα ενός στρατού της ΕΕ, που θα μπορούσε να αναπτυχθεί κατά του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, φαντάζει γελοία, καθώς είναι αδιανόητη η ομοφωνία μεταξύ των Κύπριων, των Ελλήνων, των Ιταλών και των Αυστριακών, για την ανάγκη καταπολέμησης της Ρωσίας».

Όπως τονίζεται, «ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, σωστά επισήμανε ένα σοβαρό πρόβλημα, τη στρατιωτική και διπλωματική ανικανότητα της Ευρώπης, που φάνηκε κυρίως στην αδύναμη και ανοργάνωτη απάντησή της στην ουκρανική κρίση. Δυστυχώς η προτεινόμενη λύση για μία στρατιωτική δύναμη της ΕΕ δεν είναι λειτουργική, αλλά ασύνετη και ανόητη».

Σύμφωνα με το άρθρο, «οι αμυντικοί προϋπολογισμοί της Ευρώπης μειώνονται σε μία περίοδο αυξανόμενων απειλών, ενώ ακόμη και οι πιο αξιόμαχες ευρωπαϊκές στρατιωτικές δυνάμεις, πχ οι βρετανικές, παρουσιάζουν κενά. Την ίδια ώρα, η Ευρώπη δαπανά ετησίως 190 δισ. ευρώ για την άμυνα, ενώ διαθέτει συνολικά 1,5 εκατ. στρατιώτες. Πρόκειται για τον ίδιο αριθμό με εκείνον των ΗΠΑ και διπλάσιο σχεδόν από της Ρωσίας. Παρόλα αυτά, οι ευρείες επικαλύψεις και οι σπατάλες, όσον αφορά τις αναπτυσσόμενες μονάδες, οι δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραμένουν σχετικά περιορισμένες. Το χειρότερο είναι ότι η όποια κοινή στρατιωτική ή διπλωματική απάντηση απαιτεί την ομοφωνία των 28 χωρών, οι οποίες, όπως το διατύπωσε ο πρώην επικεφαλής διπλωμάτης της ΕΕ, Χαβιέ Σολάνα, έχουν διαφορετικές απόψεις για τις απειλές και τα συμφέροντα ασφάλειας. Ο Σολάνα ζητά, επίσης, μία κοινή στρατιωτική διοίκηση στην ΕΕ, αλλά όχι κοινό στρατό».

Στη συνέχεια, μεταξύ άλλων, επισημαίνεται ότι «εκεί που κάνουν λάθος ο Γιούνκερ και ο Σολάνα είναι ότι αντιμετωπίζουν αυτές τις ρωγμές ως παρεκτροπή, ενώ αποτελούν βασικά δεδομένα. Η ιδέα ενός στρατού της ΕΕ, που θα μπορούσε να αναπτυχθεί κατά του Ρώσου Προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, φαντάζει γελοία, καθώς είναι αδιανόητη η ομοφωνία μεταξύ των Κυπρίων, των Ελλήνων, των Ιταλών και των Αυστριακών για την ανάγκη καταπολέμησης της Ρωσίας. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν αναπτύχθηκαν ποτέ οι μάχιμες δυνάμεις της ΕΕ, τα τάγματα ταχείας αντίδρασης που παραμένουν επιχειρησιακά από το 2007».

Επίσης, εκτιμάται πως «το χειρότερο είναι ότι ακόμη και εάν είχε κάποιο νόημα ένας στρατός της ΕΕ, θα μπορούσε να εκτρέψει διαθέσιμα στρατεύματα και οπλισμό από το ΝΑΤΟ, μία Συμμαχία πολύ πιο ικανή να αναλάβει δράση, ενώ, μολονότι οι αξιωματούχοι της ΕΕ δηλώνουν ότι θα δρούσαν συμπληρωματικά οι δύο θεσμοί, ο ανταγωνισμός φαντάζει αναπόφευκτος. Η Ευρώπη συζητάει τη δημιουργία κοινού στρατού από το 1950 (η Γαλλία εξουδετέρωσε τότε αυτήν την ιδέα), ενώ για μία δεκαετία ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Άμυνας είχε ως έργο να συντονίζει την παραγωγή μεταξύ των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών, χωρίς να επιτυγχάνει πολλά. Πολύ πιο πρακτική είναι η σύσταση που έκανε αυτήν την εβδομάδα η μόνιμη αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Σαμάνθα Πάουερ, η οποία ζήτησε από τα ευρωπαϊκά κράτη να σεβαστούν, απλά, τις δεσμεύσεις τους στο ΝΑΤΟ. Η ομάδα εργασίας, της οποία προήδρευσε επίσης ο κ. Σολάνα, πρόσφατα, σχετικά με το ίδιο θέμα, πρόσφερε κάποιες καλές ιδέες όπως τη δημιουργία μίας ενιαίας αγοράς για τις αμυντικές ευρωπαϊκές βιομηχανίες. Ωστόσο, αυτό που χρειάζεται περισσότερο η Ευρώπη είναι την πολιτική βούληση για να δοθούν στο ΝΑΤΟ οι στρατιωτικές δυνατότητες που διεκδικεί και όχι μία νέα ομάδα ένστολων γραφειοκρατών που θα επανδρώνει μία μόνιμη διοίκηση στις Βρυξέλλες ή πολύ λιγότερο το δικό της στρατό».

Καταλήγοντας, σημειώνεται ότι «γενικότερα, οι προτάσεις των Γιούνκερ και Σολάνα εντάσσονται στο ίδιο είδος απογοήτευσης που αισθάνονται πολλοί Ευρωπαίοι σχετικά με τα μεγάλα σχέδια της ΕΕ. Εν μέσω μίας παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, που βάθυνε εξαιτίας του κοινού νομίσματος, το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι Ευρωπαίοι είναι ο αγώνας για έναν κοινό στρατό».