Στα 88 και με την υγεία του να επιδεινώνεται, ο Φιντέλ Κάστρο έχει υπάρξει το επίκεντρο πολλών φημών το τελευταίο διάστημα, φήμες φυσικά που τον θέλουν πλέον νεκρό.
Στην πραγματικότητα όταν οι φήμες κυκλοφόρησαν πριν από μερικές ημέρες αφορούσαν τελικά έναν άντρα από την Κένυα, τον ηγέτη μάλιστα της αντιπολίτευσης, που ονομάζεται Φιντέλ Κάστρο Οντίγκα.
Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με το Φιντέλ Κάστρο, η αλήθεια είναι ότι είχε μία εκπληκτική άνοδο στην εξουσία. Ήταν ο άνθρωπος που έφτιαξε το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς στο δυτικό ημισφαίριο, ξεκινώντας κάτι που εξελίχθηκε σε μία ηγεμονία διάρκειας 50 ετών σε μία χώρα κοντά στις αμερικανικές ακτές.
Ο Κάστρο γεννήθηκε ως Fidel Alejandro Castro Ruz στις 13 Αυγούστου του 1926 σε μία μικρή πόλη στα ανατολικά, τη Μπιράν. Ο πατέρας του ήταν ένας πλούσιο καλλιεργητής ζαχαροκάλαμου, ενώ η μητέρα τους εργαζόταν ως υπηρέτρια στην πρώτη σύζυγο του πατέρα του.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο πατέρας του δεν τον αναγνώριζε ως δικό του γιο μέχρι τα 17 του, όταν χώρισε με την πρώτη του σύζυγο και παντρεύτηκε την καμαριέρα.
Ο Κάστρο πήρε καθολική εκπαίδευση στο γυμνάσιο και αργότερα διέπρεψε ως αθλητής και μπήγε στη Νομική στο Πανεπιστήμιο της Αβάνα, όπου άρχισε να ενδιαφέρεται για την πολιτική.
Η στροφή προς το ριζοσπαστισμό έγινε όταν ο Κάστρο έγινε μέλος του Ορθόδοξου κινήματος κατά της διαφθοράς το 1947 που επιχείρησε να ρίξει το δικτάτορα της Δομινικανής Δημοκρατίας, Ραφαέλ Τρουγίλο.
Ο Κάστρο αποφοίτησε το 1950 και άνοιξε δικηγορικό γραφείο. Δύο χρόνια μετά, κατέβηκε για βουλευτής, αλλά η εκλογή δεν ήρθε ποτέ. Ο δικτάτορας της Κούβας, Φουλτζέντσιο Μπατίστα έκανε πραξικόπημα και πήρε την εξουσία το Μάρτιο του 1952.
Έκτοτε, ο Κάστρο σταμάτησε οποιαδήποτε προσπάθεια για κατάληψη της εξουσίας μέσω εκλογών και μαζί με άλλους 100 άντρες επιτέθηκαν στα φράγματα της Μονκάντα το 1953. «Από τότε είχα μία ξεκάθαρη ιδέα του αγώνα που είχα μπροστά μου», έγραψε ο Κάστρο το 2006 σε ένα βιβλίο αυτοβιογραφία.
Εκείνη η επίθεση απέτυχε, πολλοί άντρες πέθαναν, και ο Κάστρο καταδικάστηκε σε 15 χρόνια στη φυλακή.
Ο Μπατίστα διέταξε να απελευθερωθεί ο Κάστρο το 1955 και αμέσως μετά βρέθηκε στο Μεξικό όπου άρχισε να σχεδιάζει ένα άλλο πραξικόπημα. Την επόμενη χρονιά, ο Κάστρο και άλλοι 81 άντρες, συμπεριλαμβανομένου και του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα, καθώς και του αδερφού του Φιντέλ, Ραούλ, σάλπαραν για την ανατολική ακτή της Κούβας.
Όμως τους είχαν στήσει ενέδρα. Οι αδερφοί Κάστρο και ο Γκεβάρα πήγαν στα βουνά στα νοτιοανατολικά της χώρας.
Μετά από μία σειρά επιθέσεων από το 1957 έως το 1959, ο Κάστρο πήρε τον έλεγχο από τον Μπατίστα τον Ιανουάριο και ενίσχυσε την εξουσία του έως τον Ιούλιο.
Νωρίτερα, ο Κάστρο είχε καταφέρει να κερδίσει την υποστήριξη πολλών Κουβανών με υποσχέσεις να επαναφέρει τις πολιτικές και αστικές ελευθερίες.
Ωστόσο, αργότερα υιοθέτησε πιο ριζοσπαστικό λόγο και άρχισε να κρατικοποιεί αμερικανικές επιχειρήσεις στο νησί και να «εκνευρίζει» τις ΗΠΑ με την αντι-αμερικανική ρητορική του, ενώ συμμάχησε και με τη Σοβιετική Ένωση το 1960 υπογράφοντας μία εμπορική συμφωνία.
Οι ΗΠΑ επίσημα διέκοψαν κάθε διπλωματική σχέση με την Κούβα τον Ιανουάριο του 1961.
Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, οι ΗΠΑ όπλισαν περίπου 1.500 εξόριστους Κουβανούς για να προσπαθήσουν να ανατρέψουν το καθεστώς στον Κόλπο των Χοίρων. Απέτυχαν. Η Κούβα και η Σοβιετική Ένωση αργότερα ενίσχυσαν τη συνεργασία τους.
Το 1962, η Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε μυστικά να τοποθετεί βαλλιστικούς πυραύλους στην Κούβα που θα έχουν τη δυνατότητα να εκτοξεύουν πυρηνικούς πυραύλους σε αμερικανικές πόλεις. Αυτό πυροδότησε την κουβανική πυραυλική κρίση.
Εν τω μεταξύ, ο Κάστρο έφτιαξε μία κυβέρνηση αποτελούμενη από ένα κόμμα για να αποκτήσει τον έλεγχο σε κάθε κομμάτι της ζωής στη χώρα. Παρότι αυτό απομάκρυνε πολλούς Κουβανούς της ανώτερης και της μεσαίας τάξης, ο Κάστρο επέκτεινε τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές υπηρεσίες που ήταν όλες δωρεάν.
Η οικονομική δύναμη του Κάστρο συγκεντρώθηκε και αυτό δεν έκανε καλό στην οικονομία της χώρας, η οποία δεν αναπτύχθηκε. Η χώρα εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από τις πολιτικές της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ ταυτόχρονα, προσπαθούσε να αντέξει την ασφυξία που προκαλούσε το εμπάργκο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Το 1976 δημιουργήθηκε η Εθνοσυνέλευση και ο Φιντέλ Κάστρο έγινε πρόεδρος της.
Το καθεστώς Κάστρο απελευθέρωσε τη δεκαετία του ’80 περίπου 125.000 μετανάστες στις ΗΠΑ.
Αργότερα, στη δεκαετία του ’80, ο Φιντέλ Κάστρο διατήρησε τα πιστεύω του στον Κομμουνισμό, ακόμη και όταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ άρχισε να κάνει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.
Το 1991 και σε απάντηση της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, ο Κάστρο επιχείρησε να αναστρέψει την οικονομική κατάρρευση και της δικής του χώρας κάνοντας κάποιες μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της ελεύθερης αγοράς. Ωστόσο, συνέχισε να έχει τον απόλυτο έλεγχο στην Κούβα.
Το 1993, η κόρη του, Αλίνα Φερνάντεζ Ρεβουέλτα αναζήτησε άσυλο στις Ηνωμένες Πολιτείες αποκηρύσσοντας μάλιστα δημοσίως τις πολιτικές που ακολουθούσε ο πατέρας της.
Την επόμενη χρονιά, η Κούβα βίωσε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις κατά του Κάστρο των τελευταίων 35 ετών και οδήγησαν στην μεγαλύτερη απελευθέρωση ανθρώπων – 30.000 – που εστάλησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες με πλοία. Ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη «έξοδος» από τη δεκαετία του ’80.
Οι απομονωτικές πολιτικές της Κούβας άρχισαν να χαλαρώνουν το 1998, όταν ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο δεύτερος έγινε ο πρώτος Ποντίφικας που επισκέφτηκε τη χώρα. Ακολούθησε ο Βενέδικτος περισσότερο από μία δεκαετία μετά.
Το 2003 ανανεώθηκε η θητεία του Φιντέλ Κάστρο για ακόμη μία πενταετία. Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του ελήφθησαν πρωτοβουλίες ώστε να σιωπήσουν οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, οι ξένοι, οι ακτιβιστές και να ενισχυθούν οι σχέσεις με τη Βενεζουέλα.
Το 2006, ο Φιντέλ Κάστρο παρέδωσε προσωρινά της εξουσία στον αδερφό του, Ραούλ, ενώ φήμες έλεγαν ότι ο ίδιος προσπαθούσε να αναρρώσει από μεγάλη εγχείρηση. Ήταν η πρώτη φορά που παρέδιδε τον έλεγχο μετά από 47 χρόνια. Δεν επέστρεψε ποτέ.
Το 2008 όταν η Εθνοσυνέλευση ζήτησε το διορισμό του Φιντέλ ως ηγέτη της Κούβας, ο ίδιος αρνήθηκε με επιστολή του. Δεν τον είχε δει κανείς δημόσια για δύο χρόνια. Το γράμμα δημοσιεύθηκε στο website, Granma, του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Το 2010, ο Κάστρο έκανε πολλές δημόσιες εμφανίσεις και επίσημα αποχώρησε από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας το 2011, αφήνοντας το Ραούλ Κάστρο να προχωρήσει στις σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις στην ιστορία της χώρας από τη δεκαετία του ’60, με κορυφαία στιγμή φυσικά τη συμφωνία με τον αμερικανό πρόεδρο, Μπαράκ Ομπάμα, για άρση του εμπάργκο.
Τα παραπάνω μεταδίδει το περιοδικό του Bloomberg, Businnes Insider.
