Πώς θα είναι ο κόσμος σε έναν αιώνα από τώρα

Μπορεί οι περισσότεροι να μη γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί μέσα στο επόμενο 24ωρο, (πόσω μάλλον τον επόμενο αιώνα!) όμως αυτήν την ικανότητα ορισμένοι την έχουν πολύ ανεπτυγμένη… «και λέγεται επιστημονική φαντασία», γράφει ο Peter Coy στο Bloomberg Business Week.

Φαίνεται ότι από αυτή διαθέτουν αρκετή δέκα οικονομολόγοι, οι οποίοι συμμετείχαν με τις… προβλέψεις τους στο βιβλίο «In 100 Years: Leading Economists Predict the Future» του Ignacio Palacios-Huerta από το London School of Economics. Και όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ένας εκ των οικονομολόγων-δοκιμιογράφων: «Δε θα υπάρχω για να γελοιοποιηθώ, όταν οι προβλέψεις μου αποδειχθούν θεαματικά λανθασμένες!».

Και οι δέκα δοκιογράφοι αναφέρονται μέσα στα κείμενά τους στην κλιματική αλλαγή και την υπερθέρμανση του πλανήτη, λέγοντας ότι αν δεν μειωθούν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πλανήτης μας το 2114 θα είναι πολύ πιο θερμός από τώρα. Οι πεσιμιστές χαρακτηρίζουν την κλιματική αλλαγή ως τη «χαριστική βολή», ενώ για τους πιο αισιόδοξους η κλιματική αλλαγή, όπως συντελείται στις μέρες μας, αποτελεί «προειδοποίηση».

Διαβάστε παρακάτω μια μικρή περίληψη από τις προβλέψεις των οικονομολόγων για το πώς θα είναι ο κόσμος σε 100 χρόνια από τώρα:

Daron Acemoglu, Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης

Ο Acemoglu εικάζει ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη μπορεί να επιλυθεί με πιο κινητοποιημένους πολίτες. Προβλέπει ότι η «επανάσταση των δικαιωμάτων» των περασμένων δεκαετιών θα συνεχιστεί, δίνοντας τη δύναμη στους απλούς ανθρώπους να απαιτήσουν περισσότερα από τους ηγέτες τους.

«Το ιστορικό μας μέχρι στιγμής, δεν εμπνέει μεγάλη εμπιστοσύνη. Όμως, το κίνημα των δικαιωμάτων, αν όντως συνεχίσει να επεκτείνεται, θα κάνει τους ανθρώπους να νοιάζονται περισσότερο για την ευημερία εκείνων που υποφέρουν, εξαιτίας της απροθυμίας μας να αναλάβουμε δράση κατά της κλιματικής αλλαγής».

Angus Deaton, πανεπιστήμιο Πρίνστον

«Η ανεξέλεγκτη κλιματική αλλαγή είναι ένας νέος και τεράστιος κίνδυνος» γράφει ο Deaton, ο οποίος καταλήγει με μια απαισιόδοξη πρόβλεψη, λέγοντας το εξής: «Ίσως χρειαστεί να υπάρξει μεγάλος πόνος και καταστροφή, προτού οι άνθρωποι ενώσουν τις δυνάμεις τους για να φέρουν την αλλαγή».

Avinash Dixit, πανεπιστήμιο Πρίνστον

Ο Dixit –σύμφωνα με το άρθρο του Peter Coy στο Bloomberg Business Week- έχει το πιο παιχνιδιάρικο δοκίμιο στο βιβλίο, αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) θα λειτουργεί από τα «ολοκαίνουρια και λαμπερά κεντρικά του γραφεία στη Σιγκαπούρη, δανείζοντας στους υπερχρεωμένους Αμερικανούς, οι οποίοι θα επιμένουν στο συνταγματικό τους δικαίωμα, να απολαμβάνουν όλα τα τελευταίας τεχνολογίας, εισαγόμενα ελικόπτερα».

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η επίτευξη μιας διεθνούς συμφωνίας γύρω από την κλιματική αλλαγή, θα παραμείνει προβληματική, σημειώνοντας ότι θα υπάρξουν κάποια παράπλευρα οφέλη, συμπεριλαμβανομένου του ανοίγματος διαύλων ναυσιπλοΐας στον Αρκτικό Ωκεανό.

Edward Glaeser, πανεπιστήμιο Χάρβαρντ

Διατηρώντας την πίστη του στην ελεύθερη αγορά ο Glaeser θεωρεί ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι ένα επικίνδυνο, αλλά εύλυτο πρόβλημα.

Αναφέρει ότι η κλιματική αλλαγή «θα προκαλέσει ακραία γεγονότα και θα ανεβεί η στάθμη της θάλασσας, όμως ενώ αυτές οι καταστροφές μπορεί να προκαλέσουν μεγάλο κακό, ιστορικά αυτά τα γεγονότα ήταν εντοπισμένα σε συγκεκριμένες περιοχές και οι μακροχρόνιες επιδράσεις τους ήταν περιορισμένες».

Ο ίδιος συνεχίζει λέγοντας, πως το τεράστιο μέγεθος του κόσμου μας και η γεωγραφική πολυμορφία του, περιορίζουν το μακροχρόνιο δυνητικό αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής, σημειώνοντας, ότι «τεράστιες εκτάσεις γης στον Καναδά και τη Σιβηρία θα μπορούν να καλλιεργηθούν πιο εντατικά, αν οι θερμοκρασίες είναι υψηλότερες».

Andreu Mas-Colell, πανεπιστήμιο Pompeu Fabra

Η πιο αισιόδοξη πρόβλεψη στο βιβλίο αναφέρει ότι σε έναν αιώνα από τώρα «θα έχουμε καταφέρει, χάρη στη φυσική ανάπτυξη και εσκεμμένες ενέργειες, να εξαλείψουμε τη φτώχεια στον κόσμο».

Ο Mas-Colell λέει ακόμη ότι πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει την «τεράστια προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου είδους». Μιλώντας για μια σειρά πιθανών αλλαγών, προβλέπει ότι αν τα πράγματα αλλάξουν σταδιακά, «θα προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση, με έναν φυσικό και σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο».

Κοιτώντας 200 χρόνια μπροστά, και όχι μόνο 100 ο ίδιος γράφει ότι τα μελλοντικά προβλήματα είναι πιο πιθανό να είναι βιολογικής ή κοινωνικής προελεύσεως (πόλεμοι και συγκρούσεις) από ό, τι περιβαλλοντικές, ενεργειακές, ή οικονομικές αιτίες.

John Roemer, πανεπιστήμιο Γέιλ

Το πιο «θυμωμένο» από τα δοκίμια που περιέχονται στο βιβλίο «βλέπει» την υπερθέρμανση του πλανήτη ως ένα πολιτικό πρόβλημα και ρίχνει την ευθύνη στο ρεπουμπλικανικό κόμμα των ΗΠΑ, κατηγορώντας το για μια «ευκαιριακή και ανίδεη προσέγγιση του προβλήματος».

Ο Roemer λέει ότι προκειμένου να επιτευχθούν οι δύο στόχοι (ο περιορισμός της υπερθέρμανσης του πλανήτη και η μείωση των διεθνών ανισοτήτων πλούτου), οι πλούσιες χώρες θα πρέπει να αποδεχθούν αύξηση των εισοδημάτων τους μόνο γύρω στο 1% το χρόνο κατά τον επόμενο αιώνα.

Alvin Roth, πανεπιστήμιο Στάνφορντ

Ο Roth -βραβευθείς με βραβείο Νόμπελ μαζί με τον Lloyd S. Shapley για την εργασία τους επάνω στη «θεωρία της σταθερής κατανομής και την πρακτική του σχεδιασμού της αγοράς»- αναφέρεται ελάχιστα στο άρθρο του -σε σχέση με τους υπόλοιπους δοκιμιογράφους- στην κλιματική αλλαγή.

Για την ακρίβεια, αναφέρεται σε αυτήν πλαγίως –σε μια παρένθεση- στην εξής φράση: «Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη τάση στην ιστορία του μέλλοντος (αν δε διαταραχθεί από την περιβαλλοντική καταστροφή, ή από τρομοκρατία, ή πολεμικές συγκρούσεις με όπλα μαζικής καταστροφής), είναι ότι η παγκόσμια οικονομία θα συνεχίσει να αναπτύσσεται και να γίνεται ακόμη πιο διασυνδεδεμένη».

Robert Shiller, πανεπιστήμιο Γέιλ

Ο Shiller, επίσης βραβευθείς με Νόμπελ, κοιτά την υπερθέρμανση του πλανήτη μέσα από το «φακό» των ασφαλειών κινδύνου, ένα από τα αγαπημένα του ζητήματα.

Επικαλούμενος εργασίες άλλων, υποστηρίζει, ότι αυτό που χρειάζεται η κοινωνία είναι μακροχρόνια ασφάλεια ότι «οι ιδιοκτήτες σπιτιών θα προστατευτούν έναντι των αυξανόμενων ασφάλιστρων κινδύνου, εξαιτίας των μακροχρόνιων συνεπειών των περιβαλλοντικών κινδύνων».

Με άλλα λόγια λέει ότι θα πρέπει να ασφαλίζεται το κόστος της ασφάλειας και προβλέπει ότι αυτού του είδους τα προϊόντα θα γίνουν διαθέσιμα παρά την τρέχουσα «στενοκεφαλιά των ρυθμιστικών αρχών».

Robert Solow, Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης

Ο Solow, ο τρίτος που έχει βραβευτεί με Νόμπελ και συμμετέχει σε αυτό το βιβλίο, είναι ένας βετεράνος δοκιμιογράφος με σχεδόν 20 αναφορές στη στήλη New York Review of Books.

Ο ίδιος γράφει το εξής: «Δείξτε μου έναν οικονομολόγο, με ισχυρή άποψη γι’ αυτά τα πράγματα, και θα σας δείξω το οξύμωρο: έναν παλαβό οικονομολόγο».

Μιλώντας πιο γενικά για το περιβάλλον λέει ακόμη, ότι «κανείς δε μπορεί να γνωρίζει με ακρίβεια πόσοι άνθρωποι μπορούν να υπάρξουν σε αυτόν τον κόσμο με ένα βιοτικό επίπεδο όπως αυτό που υπάρχει τώρα στις ανεπτυγμένες χώρες».

Martin Weitzman, πανεπιστήμιο Χάρβαρντ

«Αν υπάρχει μία πραγματική φυσική γέφυρα ανάμεσα στο χάσμα μεταξύ του τώρα και σε έναν αιώνα από τώρα, νομίζω ότι αυτό είναι η κλιματική αλλαγή» γράφει ο Weitzman.

Ο ίδιος υποστηρίζει, ότι η εφαρμογή ενός «αντιηλιακού» στον ουρανό δε θα λύσει όλα τα προβλήματα που προκαλούνται από τα αέρια του θερμοκηπίου –όπως η οξίνιση των ωκεανών που «σκοτώνει» τους κοραλλιογενείς υφάλους- και πως θα μπορούσε να έχει επικίνδυνες παρενέργειες.