Πανό με τα τελευταία λόγια του Τζορτζ Φλόιντ εθεάθησαν, το περασμένο Σαββατοκύριακο, στους ουρανούς πέντε πόλεων των ΗΠΑ. Το πανό πίσω από τα αεροπλάνα στον ουρανό του Ντιτρόιτ έγραφε «Please I can’t breathe», αυτό στον ουρανό της Νέας Υόρκης έγραφε «They are going to kill me».
Αντιστοίχως, στο Λος Άντζελες έγραφε «My stomach hurts», στο Μαϊάμι «My neck hurts» και στο Ντάλας «Everything hurts», φράσεις που έχουν καταγραφεί σε βίντεο που τράβηξε παρευρισκόμενος στον φόνο του Φλόιντ και το οποίο βίντεο έγινε viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Σε ανακοίνωση Τύπου, ο με έδρα το Ντάλας καλλιτέχνης Jammie Holmes, εξήγησε ότι εμπνεύστηκε αυτό το πρότζεκτ από την «ανάγκη για ενότητα και κατανόηση του ότι αυτό που συνέβη στον Φλόιντ συμβαίνει σε όλη την Αμερική».
«Οι μανάδες μας μάς θάβουν πολύ νωρίς» πρόσθεσε. «Η αρραβωνιαστικιά μου δεν θά ‘πρεπε ν’ ανησυχεί κάθε φορά που βγαίνω μόνος μου απ’ το σπίτι. Ναι, κύριε Αστυνόμε, φέρω όπλο. Το φέρω για να προστατευτώ, με κάθε τρόπο, από εσάς. Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσετε ότι δεν μπορείτε να μας σκοτώστε όλους» τόνισε, σύμφωνα με το CNN, ο Jammie Holmes.
Όπως αναφέρει το ΑΠΕ, ο Holmes, ο οποίος κατάγεται από το Thibodaux της Πολιτείας της Λουιζιάνας, είναι περισσότερο γνωστός ως ζωγράφος και στα έργα του απεικονίζει τη καθημερινή ζωή των κοινοτήτων των Μαύρων στον αμερικανικό Νότο και εξερευνά τη φτώχεια και το ρατσισμό που έχουν διαμορφώσει το παρελθόν της περιοχής.
Στον ιστότοπό του, ο καλλιτέχνης περιγράφει μια «κουλτούρα φόβου και όλο μίσους διακρίσεων» στις ΗΠΑ, της οποίας «η ένταση έχει αυξηθεί από το 2018 έως σήμερα». Ο Holmes, ο οποίος ετοίμασε τα ιπτάμενα πανό με τη βοήθεια της Library Street Collective του Ντιτρόιτ, περιέγραψε το πρότζεκτ ως «πράξη κοινωνικής συνειδητοποίησης και διαμαρτυρίας» που έχει πρόθεση «να συνενώσει τον κόσμο στη βάση του θυμού που μοιράζονται για την απάνθρωπη μεταχείριση Αμερικανών πολιτών».
Εξήγησε, στην ανάρτησή του, και τους λόγους οι οποίοι τον οδήγησαν στην απόφαση να επιλέξει ως καμβά τον ουρανό: «Η χρήση του μέσου “ουρανός” για να αφηγηθείς τις τελευταίες λέξεις του Φλόιντ παρουσιάζει μια αντίθεση στον θόρυβο των ψηφιακών μέσων και μεταχειρίζεται μια μορφή επικοινωνίας που πιο συχνά χρησιμοποιούν οι προνομιούχοι για να ανακοινώσουν αθλητικές εκδηλώσεις, προτάσεις γάμου ή να προωθήσουν την κατανάλωση» έγραψε.
«Πολύ σπάνια χρησιμοποιείται για πολιτικούς ή κοινωνικούς σκοπούς – για να κάνεις πράξη την ελεύθερη έκφραση – γιατί είναι ένα μέσο που για τους φτωχούς και περιθωριοποιημένους δεν είναι διαθέσιμο».
«Ελπίζω να θυμηθεί ο κόσμος τη δύναμη που μπορούμε να έχουμε για να ακουστούμε καθώς και το ότι κλειδί για πραγματική αλλαγή είναι το να συνενωθούμε πίσω από ένα ενιαίο μήνυμα» υπογράμμισε.
