Με τον αριθμό των θανάτων να δοκιμάζει και να ξεπερνά τις δυνατότητες των νεκροτομείων και των νεκροταφείων στη Νέα Υόρκη, οι αρχές στρέφονται στο κρατικό κοιμητήριο στο Hart Island, όπου πλέον γίνονται αντί για 24 ταφές την εβδομάδα, 24 ταφές την ημέρα.
Πριν λίγες μέρες, οι εικόνες των συνεργείων που άνοιγαν ομαδικούς τάφους στο νησί είχαν προκαλέσει ανατριχίλα. Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά που το νησί επιτελεί το μακάβριο «καθήκον» υποδοχής νεκρών.
Έως τις 13 Απριλίου, πάνω από 10.000 άνθρωποι στην πόλη είχαν χάσει τη ζωή τους από την COVID-19, με τους θανάτους να είναι πάνω από 700 επί πέντε συνεχόμενες ημέρες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η γη στο Hart island δέχεται τα νεκρά σώματα ανθρώπων. Αντιθέτως από το 1869 δέχεται σορούς ανθρώπων που δεν είχαν κανένα συγγενή για να τους φροντίσει, αλλά και θύματα επιδημιών.
Ο δήμαρχος της πόλης Μπιλ Ντε Μπλάζιο λέει πως το κοιμητήριο στο Hart Island δέχεται μόνο θύματα της COVID-19 που κανείς δεν αναζήτησε, όπως και ανθρώπους που πέθαναν από άλλα αίτια.
«Για δεκαετίες, το Hart Island χρησιμοποιείται για την ανάπαυση νεκρών για τους οποίους δεν εμφανίστηκε κανένας συγγενής» αναφέρει ο εκπρόσωπος του δήμου Avery Cohen. «Θα συνεχίσουμε να χρησιμοποιούμε το νησί με αυτόν τον τρόπο και στη διάρκεια αυτής της κρίσης και είναι πιθανό θύματα της COVID που έχουν αυτή την περιγραφή να ταφούν εδώ στη διάρκεια της επιδημίας».
Ήταν σε ιδιωτικά χέρια για πάνω από 200 χρόνια και το 1868 πουλήθηκε στην πόλη της Νέας Υόρκης. Έναν χρόνο μετά, ένα μέρος της έκτασής του διαχωρίστηκε για να γίνει το κοιμητήριο της πόλης, ένα μέρος για όλους εκείνους που δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε μια ιδιωτική κηδεία. Έκτοτε, οι κηδείες είναι η βασική «δραστηριότητα» στο νησί.
Κάθε χρόνο γίνονται πάνω από χίλιες κηδείες. Ο αριθμός των ανθρώπων που κηδεύτηκαν εκεί είναι άγνωστος. Στη δεκαετία του 1930 οι τάφοι επαναχρησιμοποιούνταν όταν από τα σώματα δεν απέμεναν παρά μόνο τα οστά. Και μια φωτιά τη δεκαετία του 1970 κατέστρεψε το αρχείο των ταφών.
Σύμφωνα με το National Geographic, ο πρώτος άνθρωπος που τάφηκε στο Hart Island το 1869 ήταν η 24χρονη Louisa Van Slyke, θύμα φυματίωσης. Τον επόμενο χρόνο, στο ξέσπασμα κίτρινου πυρετού, ασθενείς μπήκαν σε καραντίνα στο νησί αυτό. Κι αργότερα άνοιξε νοσοκομείο στο νησί για τους ασθενείς σε καραντίνα, όταν η Νέα Υόρκη επιχείρησε να ελέγξει τη φυματίωση, που τότε έπληττε έναν στους επτά Αμερικανούς.
Το 1985, ο φόβος για το άγνωστο, τότε, έκανε τα γραφεία κηδειών να απορρίπτουν τα θύματα του AIDS, κι έτσι 17 άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους από τη νόσο θάφτηκαν στο νότιο άκρο του νησιού. Οι τάφοι ήταν ατομικοί- κάτι τέτοιο μέχρι τότε δεν συνέβαινε. Εκεί θάφτηκαν πολλά ακόμα θύματα του AIDS τις δεκαετίες που ακολούθησαν, όσο το στίγμα και η έλλειψη πληροφόρησης έστελναν τους ανθρώπους αυτούς στην απομόνωση ακόμα και μετά θάνατον.
Το 2008 το κοιμητήριο προοριζόταν ως προσωρινός χώρος ταφής για τα θύματα της γρίπης.
Το κοιμητήριο ανήκει διοικητικά στο υπουργείο Δικαιοσύνης κι έτσι δεν δίνεται άδεια σε πολίτες να επισκεφθούν τους τάφους των αγαπημένων τους. Πρόσφατα ωστόσο οργανώσεις όπως οι Hart Island Project και Picture the Homeless άρχισαν να ασκούν πίεση για ευρύτερη πρόσβαση.
Η Hart Island Project πέτυχε επισκέψεις δύο φορές το μήνα για συγγενείς και φίλους των νεκρών με προεγγραφή. Απαγορεύονται τηλέφωνα και φωτογραφικές μηχανές, αλλά το προσωπικό μπορεί να βγάζει Polaroid.
Η δυνατότητα επισκέψεων μπήκε και πάλι στον πάγο, λόγω της COVID-19. Όταν η πανδημία υποχωρήσει οι επισκέψεις ίσως είναι απλούστερες, καθώς ο ο δήμαρχος προωθεί τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων για το κοιμητήριο στην υπηρεσία Πάρκων και την ενίσχυση της ακτοπλοϊκής σύνδεσης.
Κάτι τέτοιο θεωρείται τεράστια εξέλιξη για όσους πενθούν την απώλεια αγαπημένων τους. Και μπορεί να αφορά πολύ περισσότερους Νεοϋορκέζους, καθώς ο κορονοϊός εξακολουθεί να σκορπά τον θάνατο στην πόλη.
