Εδώ και 59 χρόνια, από τότε που μια ομάδα αιγύπτιων αστυνομικών εισέβαλε στο σπίτι του και τον έβαλε με βία σε ένα αυτοκίνητο χωρίς πινακίδες, ο Ahmed Ali ζει στην αποικία λεπρών Abu Zaabal.

«Ένας γείτονας επικοινώνησε με τις Αρχές και τους είπε πως είχα λέπρα και εκείνη την εποχή αυτό ήταν αρκετό » λέει ο ίδιος. «Αισθανόμουν πολύ μπερδεμένος και τρομοκρατημένος γιατί δεν είχα ιδέα πού με πήγαιναν» προσθέτει.

Προορισμός του Ali ήταν φυσικά το χωριό των λεπρών Abu Zaabal, που τη δεκαετία του ’50 βρισκόταν σε ένα απομονωμένο μέρος στην αιγυπτιακή ερήμου, το οποίο φυλασσόταν νυχθημερόν από αστυνομικούς πάνω σε καμήλες.
Τα τελευταία χρόνια λόγω των εξελίξεων στην ιατρική και τη μεταστροφή της κοινωνίας ως προς την αντιμετώπιση των λεπρών οι «πόρτες» του Abu Zaabal «άνοιξαν» στο ευρύ κοινό, βάζοντας τέρμα στην απομόνωση.

Ωστόσο, οι κάτοικοι του αρνούνται να το εγκαταλείψουν. «Αυτό το μέρος είναι ο παράδεισος. Γιατί να θέλω να φύγω;» αναρωτιέται ο Ali.

Η ιστορία του Abu Zaabal, όπως γράφει σε αφιέρωμά της η εφημερίδα Guardian, μας πηγαίνει πίσω στο 1933, τότε που δημιουργήθηκε η αποικία των χανσενικών της Αιγύπτου στην απομονωμένη αιγυπτιακή έρημο, μόλις 20 χλμ έξω από το Κάιρο. Αρχικά, οι προθέσεις των αρχών ήταν να δημιουργηθεί μια αυτάρκης κοινότητα σε 125 στρέμματα γης. Ωστόσο, αυτό που αντίκρισαν οι ασθενείς που μεταφέρθηκαν εκεί ήταν η απομόνωση σε ένα ανοιχτό μεν χώρο, χωρίς όμως να έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο.

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς ήταν η κατάσταση τότε», θυμάται η Gian Vittoria, καλόγρια από την Ιταλία που έφτασε στο Abu Zaabal to 1985. «Η κυβέρνηση προσέλαβε καλόγριες από το εξωτερικό, γιατί οι αιγύπτιες νοσοκόμες δε δέχονταν να πλησιάσουν το μέρος» πρόσθεσε.

Την τελευταία δεκαετία, λόγω μιας σειράς δραστικών, βελτιωτικών μέτρων η μεγαλύτερη αποικία χανσενικών της Μέσης Ανατολής μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο «χωριό» 6.000 ανθρώπων.

«Έχουν αλλάξει πολλά τώρα», λέει ο Dr Ahmed Rashad, διευθυντής του νοσοκομείου του Abu Zaabal.
Ο ίδιος μεγάλωσε σε μια κοντινή πόλη και θυμάται τους συμμαθητές του από το σχολείο να διαδίδουν «σκοτεινές» φήμες για την αποικία.

«Η λέπρα δεν είχε πολύ καλή φήμη τότε και ο κόσμος φοβόταν πολύ τους ασθενείς που ζούσαν εκεί. Τώρα χάρη σε δωρεές από το εξωτερικό έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε ένα φούρνο, μια κουζίνα, ένα τσαγκαράδικο. Ακόμη και αυτοί που έχουν υποστεί σημαντικές μεταμορφώσεις έχουν καταφέρει να βρουν απασχόληση στη φροντίδα των κήπων και στην καθαριότητα» συμπλήρωσε.