Όλοι μας έχουμε αυτές τις κακές μέρες που μοιάζουν λες κόλαση, όπου όλα πάνε στραβά και τίποτα δεν στρώνει.

Για κάποιους ωστόσο άτυχους, οι εμπειρίες που μοιάζουν με κόλαση υπερβαίνουν το απλό σχήμα λόγου και αποκτούν μια ζοφερή υπόσταση: είναι υπενθυμίσεις βιωμάτων τόσο φρικιαστικών και αποτρόπαιων που είναι σαν να φέρνουν τη χριστιανική Κόλαση στην επικράτεια των ζωντανών!

Οι περιστάσεις τραγικές και το πλαίσιο ακόμα τραγικότερο, μιας και μιλάμε για γεγονότα που έσπειραν όλεθρο στο πέρασμά τους.

Για να δούμε μερικές εμφατικές περιπτώσεις…

Η οικογένεια που επιβίωσε από την πύρινη μανία

Νωρίτερα αυτή τη χρονιά, η Αυστραλία δοκιμάστηκε από ένα πρωτόγνωρο για τα χρονικά της χώρας κύμα καύσωνα και ξηρασίας. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, δεν θα αργούσαν να κάνουν την εμφάνισή τους οι πύρινες γλώσσες, κανείς δεν ήταν ωστόσο έτοιμος να ζήσει το αποκαλυπτικό τοπίο που τύλιξε την Τασμανία. Στις 9 Ιανουαρίου, οι Tim και Tammy Holmes πρόσεχαν τα εγγονάκια τους όταν τους βρήκε η συμφορά: η τεράστια πυρκαγιά που έπληξε την περιοχή και έκανε στάχτη καταστήματα, οικίες, σχολεία και εκκλησίες. Χωρίς τρόπο διαφυγής, η οικογένεια βρήκε καταφύγιο στον ωκεανό, όπου και πέρασε κρεμασμένη κυριολεκτικά στην καιόμενη προβλήτα μπόλικες μαρτυρικές ώρες. Ο τοξικός αέρας έκανε την αναπνοή δυσχερή, με τα μέλη της οικογένειας να αναγκάζονται να βουτούν περιοδικά στο νερό για να δροσίζονται από την πύρινη λαίλαπα. Η οικογένεια που παγιδεύτηκε μεταξύ της πύρινης κόλασης και του παγωμένου νερού, βλέποντας ταυτόχρονα το βιος της να γίνεται παρανάλωμα, σώθηκε τελικά σαν από θαύμα…

Ο τελευταίος επιζώντας της Αϊτής

Το καταστροφικό τσουνάμι που έπληξε την Αϊτή το 2010 ισοπέδωσε το 40% της πρωτεύουσας και έστειλε στον υγρό θάνατο περισσότερους από 300.000 ανθρώπους. Για τον Evans Monsignac ωστόσο, η τραγωδία είχε άλλη τροπή: όταν χτύπησε ο φονικός Εγκέλαδος, ο Monsignac εργαζόταν στην αγορά. Αφού καταπλακώθηκε από τα συντρίμμια, ήταν υποχρεωμένος να ακούει τις κραυγές των φιλών του καθώς έχαναν προοδευτικά τη ζωή τους. Ο ίδιος θα περνούσε 27 ολόκληρες μέρες θαμμένος στα ερείπια, μέσα στη δυσωδία των σωμάτων σε αποσύνθεση, ενώ για να επιβιώσει ήταν υποχρεωμένος να πίνει το υγρό από ξεθεμελιωμένο σωλήνα αποχέτευσης. Κι όταν τελικά ανασύρθηκε από τα συντρίμμια από τα σωστικά συνεργεία, η περιπέτεια της υγείας του μόλις θα ξεκινούσε: εξαιτίας των πολλαπλών μολυσμένων τραυμάτων του, ο άτυχος άντρας χρειάστηκε μοσχεύματα δέρματος, με την ψυχολογική του κατάσταση να καλεί σε εντατική θεραπεία…

Η επιστροφή του λογοτέχνη

Ο Hans Nossak ήταν ένας γερμανός συγγραφέας σε μια εποχή βέβαια που η χώρα δεν ενδιαφερόταν και τόσο για τις τέχνες: ήταν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου λοιπόν που θα κατέφευγε στο Αμβούργο, θεωρώντας ότι ήταν σχετικά ασφαλέστερο. Δεν ήταν όμως! Βέβαια, από καθαρή τύχη, ο ίδιος δεν ήταν στην πόλη τον Ιούλιο του 1943, όταν η RAF εξαπέλυσε την Επιχείρηση «Γόμορρα» κατά της βαριάς βιομηχανίας της πόλης. Ο συγγραφέας θα επέστρεφε στο Αμβούργο τις αμέσως επόμενες μέρες, μόνο για να γίνει μάρτυρας ανείπωτης φρίκης: την επαύριο της συμμαχικής επίθεσης, η πόλη είχε γεμίσει από τρωκτικά, που τρέφονταν από τα αποσυντεθειμένα πτώματα πάνω στο οδόστρωμα. Ακόμα χειρότερο ήταν το πρόβλημα με τις μύγες και τα σκουλήκια, με το απόκοσμο τοπίο να θυμίζει το λιγότερο Αποκάλυψη. Η δυσωδία των απανθρακωμένων σορών και των πτωμάτων σε αποσύνθεση δεν εγκατέλειψε την πόλη παρά έπειτα από 3 μήνες…

Μετά το τσουνάμι



Ήταν το 2004 όταν μια σειρά από φονικά κύματα έσβησαν από τον χάρτη μεγάλα τμήματα της Ινδονησίας, της Ταϊλάνδης και της Σρι Λάνκα, στέλνοντας 230.000 ανθρώπους στον χαμό και εκτοπίζοντας εκατομμύρια άλλους. Η γενικευμένη φρίκη και η τραγωδία έμελλε ωστόσο να κλιμακωθεί για έναν άνθρωπο, για τον οποίο το φρικιαστικό περιστατικό δεν κράτησε μία μέρα αλλά 7 χρόνια. Το 2004 λοιπόν, η Meri Yuranda ήταν 8 χρονών. Καθώς πλησίαζε η συμφορά, ο πατέρας της φόρτωσε τη μικρή και την αδερφή της στη βάρκα, με τον ίδιο να μην προλαβαίνει ωστόσο να επιβιβαστεί. Η αδερφή της σύντομα θα παρασυρόταν από τα κύματα, με τη Meri να περιπλανιέται για μέρες στην πλημμυρισμένη γενέτειρά της πριν τη «σώσει» μια ντόπια. Και λέμε «σώσει» γιατί η γυναίκα απήγαγε το κοριτσάκι, εξαναγκάζοντάς το να περιπλανιέται στην κατεστραμμένη χώρα ζητιανεύοντας. Η Meri έζησε σε κατάσταση ομηρίας για 7 ολόκληρα χρόνια, πριν την ξαναβρούν οι γονείς της σε ηλικία 15 ετών…

Ο εφιαλτικός ιός

Ήταν το 2000 όταν το βόρειο τμήμα της Ουγκάντα μαστίστηκε από μια πρωτόγνωρη επιδημία: ο ιός Έμπολα χτύπησε τη χώρα, αφανίζοντας κυριολεκτικά τον πληθυσμό από μπόλικες περιοχές. Στα χωριά και τις πόλεις της Ουγκάντα, ο υγιής πληθυσμός άρχισε να ματώνει από κάθε άνοιγμα του σώματός του, με το 50-90% (ανά περίπτωση) του μολυσμένου πληθυσμού να καταλήγει. Μέσα στο φρικιαστικό αυτό πλαίσιο, όταν ο Pido Jibinino χτυπήθηκε από τη νόσο θεώρησε φυσικά ότι το τέλος είχε έρθει. Δεν ήρθε όμως και ο ίδιος επέζησε, αφού γνώρισε φυσικά από πρώτο χέρι την πλήρη φρίκη του Έμπολα. Στα τέλη του 2000, ο ίδιος διαμετακομίστηκε σε ειδικό νοσοκομείο για τα θύματα του Έμπολα, για να δει λίμνες αίματος στο πάτωμα και ασθενείς να σπαρταρούν στα φορεία. Ο ίδιος κειτόταν στο κρεβάτι του περιμένοντας τον θάνατο, ζώντας τον εφιάλτη από πρώτο χέρι. Ο Pido επιβίωσε όμως και ανάρρωσε πλήρως…

Μετά τη βόμβα

Η ατομική βόμβα που έπληξε τη Χιροσίμα έδωσε οριστικό τέλος στον Β’ Παγκόσμιο, με το κόστος ωστόσο σε ανθρώπινες ζωές να είναι δυσθεώρητο. Η Tomiko Morimoto ήταν μόλις 13 ετών όταν έπεσε η βόμβα, παρακολουθώντας τη φρικιαστική της δράση από την κορυφή ενός λόφου. Κατόπιν έγινε μάρτυρας απόκοσμων θεαμάτων, βλέποντας ανθρώπους να κυκλοφορούν με τις σάρκες τους ανοιχτές και στρατιώτες να καίνε τα πτώματα παιδιών σε αυλές σχολείων. Το κοριτσάκι είδε μέχρι και τους συγγενείς του να χάνονται, αφού πάλεψαν για μέρες με τα τραύματά τους. Και δεν ήταν φυσικά η μόνη: οι ιάπωνες hibakusha («επιζώντες της βόμβας») έζησαν την Κόλαση από πρώτο χέρι…

Όχι μία, αλλά δύο τραγωδίες

Τον Απρίλιο του 2013, ο Joe Berti αποφάσισε να μαζέψει λεφτά για να βοηθήσει παιδιά με ανίατες ασθένειες. Δυστυχώς, ο έρανος έμελλε να λάβει χώρα κατά τη διάρκεια του Μαραθωνίου της Βοστόνης: ο Berti είχε μόλις περάσει τη γραμμή του τερματισμού όταν έζησε τη φρίκη της έκρηξης. Εξουθενωμένος από τον μαραθώνιο, το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να τρεκλίζει ανάμεσα στο πεδίο της μάχης, που ήταν μέχρι πριν ένας απλός δρόμος. Από θαύμα σώθηκε ο ίδιος και η γυναίκα του, η οποία μάλιστα τον καμάρωνε πολύ κοντά στο σημείο της έκρηξης. Η κακοδαιμονία δεν άφησε ωστόσο ήσυχο τον Berti: μόλις δύο μέρες αργότερα, ο ίδιος ταξίδευε με το αυτοκίνητό του στο Τέξας, όταν διέκρινε μαύρους καπνούς. Μέσα σε δευτερόλεπτα, εργοστάσιο χημικών τυλίχθηκε στις φλόγες, με την έκρηξη να σκοτώνει 5 εργάτες και να τραυματίζει άλλους 160 και τον Berti να νιώθει το ωστικό κύμα της έκρηξης! Φλεγόμενα κομμάτια άρχισαν να πέφτουν βροχή τριγύρω του, με τον ίδιο να γλιτώνει για άλλη μια φορά από την τραγωδία…

Ο Μεσαίωνας επανεμφανίζεται

Οι Sean και Darcy Downing έμειναν με το στόμα ανοιχτό πέρυσι όταν η 7χρονη κόρη τους διαγνώστηκε με πανώλη. Μιλάμε φυσικά για τη βουβωνική (ή σηψαιμική) πανώλη που αφάνισε τον πληθυσμό της Ευρώπης κατά τον Μεσαίωνα, μια νόσο τρομακτική και φονική που έχει εκλείψει ωστόσο εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Και να που επανεμφανίστηκε για να πλήξει σχολιαρόπαιδο στο Κολοράντο των ΗΠΑ! Η μικρή, παρά τους φριχτούς πόνους και την επίγεια κόλαση που έζησε, σώθηκε τελικά από καταιγισμό αντιβιοτικών, με την περίπτωσή της να προκαλεί ωστόσο ανησυχία στις υγειονομικές Αρχές της Αμερικής…

Ο τουρκικός στρατός συναντά τον Δράκουλα

Ήταν το 1462 όταν ο οθωμανός σουλτάνος Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής πόθησε τη Βλαχία, την επαρχία της σημερινής Ρουμανίας που έλεγχε ο Βλαντ ο Παλουκωτής. Κι όταν οι Οθωμανοί έστειλαν διερευνητικό απόσπασμα κατά μήκος του Δούναβη, συνάντησαν τον τρόμο κατά πρόσωπο: ένα δάσος κυριολεκτικά από πτώματα! Κι αυτό γιατί ο Βλαντ είχε παλουκώσει κάπου 20.000 από τους εχθρούς και τους αιχμαλώτους του, αφήνοντάς τους να σαπίσουν κάτω από τον καυτό ήλιο. Το χειρότερο βέβαια ήταν ότι αυτό έμελλε να επαναληφθεί! Ο τουρκικός στρατός συνάντησε λίγο αργότερα άλλους 20.000 παλουκωμένους, με τον τρόμο να εγκαθίσταται οριστικά στα στρατεύματα του Μωάμεθ Β’…