Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι-μουν επέκρινε σήμερα την προσφυγή σε επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροπλάνων απευθυνόμενος σ’ ένα κοινό στρατιωτικών στο Πακιστάν, τη χώρα που μαζί με την Υεμένη έχει βομβαρδιστεί περισσότερο απ’ αυτά τα αμερικανικά τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη.

“Επιτρέψτε μου να είμαι ξεκάθαρος. Ο μόνος στόχος αυτών των νέων εργαλείων, όπως τα αεροπλάνα χωρίς πιλότο και χωρίς όπλα, είναι να συγκεντρώνουν πληροφορίες. Είναι ουσιαστικά ιπτάμενες κάμερες», δήλωσε ο Μπαν κατά την πρώτη ημέρα της επίσκεψής του στο Πακιστάν.

“Η χρήση οπλισμένων μη επανδρωμένων αεροπλάνων, όπως και αυτή κάθε άλλου όπλου, θα πρέπει να υπόκειται στο διεθνές δίκαιο, το οποίο περιλαμβάνει το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Αυτή είναι μια πολύ σαφής θέση των Ηνωμένων Εθνών. Πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για να αποτραπούν τα λάθη και τα θύματα μεταξύ των αμάχων», πρόσθεσε χειροκροτούμενος από τους υψηλόβαθμούς αξιωματικούς του πακιστανικού στρατού που ήταν συγκεντρωμένοι στο Ισλαμαμπάντ.

Από το 2004 οι ΗΠΑ έχουν πολλαπλασιάσει τις επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροπλάνων στις ημιαυτόνομες περιοχές του βορειοδυτικού Πακιστάν όπου ζουν φυλές, μια περιοχή στα σύνορα με το Αφγανιστάν η οποία χρησιμεύει ως καταφύγιο στους Ταλιμπάν και σε άλλες ένοπλες ισλαμιστικές οργανώσεις όπως η αλ-Κάιντα.

Οι επιθέσεις αυτές, οι οποίες εντάθηκαν από το 2008, θεωρούνται από την Ουάσινγκτον σημαντικό όπλο για την εξουδετέρωση των ισλαμιστών εχθρών της στις πακιστανικές αυτές περιοχές. Από τον Αύγουστο του 2008, σχεδόν 300 βομβαρδισμοί από αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροπλάνα στοίχισαν τη ζωή σε περισσότερους από 2.000 ανθρώπους, στην πολύ μεγάλη πλειονότητά τους ισλαμιστές μαχητές, σύμφωνα με τις πακιστανικές αρχές, ενώ άλλες πηγές κάνουν λόγο για περισσότερους από 3.500 νεκρούς.

Παρόλο που οι ΗΠΑ υπερασπίζονται την ακρίβειά τους, τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα προκαλούν επίσης θύματα μεταξύ των αμάχων και τροφοδοτούν τα ισχυρά αντιαμερικανικά αισθήματα στο Πακιστάν.

Ο Μπαν υπενθύμισε εξάλλου τη σημασία που έχει η σύνδεση των ζητημάτων της ασφάλειας με εκείνα της ανάπτυξης, υπογραμμίζοντας πως οι «δημοσιονομικές προτεραιότητες» μιας χώρας πρέπει να μεταφράζουν τις προτεραιότητες του πληθυσμού της, όπως η απασχόληση, η ενέργεια και η παιδεία.

Στο Πακιστάν, ο στρατός αντιπροσωπεύει περίπου το 20% των δημόσιων δαπανών, ενώ για την εκπαίδευση διατίθεται μόλις 2%.