Λένε ότι η πίτσα είναι σαν το σεξ: όταν είναι καλή, είναι πραγματικά πολύ-πολύ καλή, όταν πάλι είναι κακή, παραμένει αρκετά καλή!

Φαίνεται ότι κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο δημοφιλές και πολυαγαπημένο έδεσμα του πλανήτη, με περισσότερες από 3 δισεκατομμύρια φρεσκοψημένες πίτσες να παραδίδονται ετησίως μόνο στις ΗΠΑ!

Έπεται ότι με τέτοια μανία και συχνότητα, όλο και κάτι αξιοσημείωτο θα έχει γίνει που να αφορά στον συναρπαστικό κόσμο του «κερασιού» της ιταλικής κουζίνας.

Κι όταν λέμε αξιοσημείωτο, περιλαμβάνονται όλες οι παραξενιές του κόσμου!

Επίπεδα μόλυνσης

Θα περίμενε κανείς ότι κάτι τόσο δημοφιλές θα το προστάτευε ο νόμος εξαντλητικά και θα έλεγχε κάθε πτυχή του εμπορίου του. Κι όμως, τα επίπεδα μόλυνσης της πίτσας που επιτρέπουν οι διεθνείς και τοπικοί οργανισμοί παραείναι υψηλά, με τον τοματοπολτό και τις διάφορες σος να μπορούν να περιέχουν 30 αυγά μύγας ανά 100 γραμμάρια (ή 15 αυγά και ένα σκουλήκι εντόμου) κι αυτό να είναι αποδεκτό! Όπως αποδεκτό είναι και αυτό που οι οργανισμοί φαρμάκων των δυτικών χωρών αποκαλούν κομψά «απεκκρίσεις εντόμων»…

Το φεγγάρι

Ήταν το 1998 όταν γνωστή αλυσίδα πίτσας θέλησε να πάει το δημιουργικό μάρκετινγκ σε άλλα επίπεδα: εξώκοσμα επίπεδα! Είχαν λοιπόν τη φαεινή ιδέα να γράψουν το λογότυπό τους στην επιφάνεια της σελήνης, με τη βοήθεια πανίσχυρων λέιζερ. Όταν συμβουλεύτηκαν βέβαια τους ειδικούς, πληροφορήθηκαν ότι δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα ως ανθρωπότητα για κάτι τέτοιο και τελικά η λογική επικράτησε: για να μπορέσει ένας γήινος να δει το λογότυπο της πιτσαρίας πάνω στη σεληνιακή επιφάνεια θα έπρεπε το μέγεθός του να είναι σαν τη Γαλλία! Η γνωστή αλυσίδα συμβιβάστηκε με τη μουντή πραγματικότητα, δεν είχε πει ωστόσο ακόμα τον τελευταίο της λόγο. Έδωσε το κάτι παραπάνω στο ρωσικό διαστημικό πρόγραμμα και έκανε τη διαφορά: το λογότυπό της φιγούραρε πάνω σε ρωσικό πύραυλο, την ίδια ώρα που μια φρεσκοψημένη πίτσα παραδόθηκε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό…

Ο βιετναμέζος διοικητής της αστυνομίας

Την 1η Φεβρουαρίου 1968, ο φωτογράφος Eddie Adams απαθανάτισε με τη φωτογραφική του την εμβληματικότερη ίσως φωτογραφία του Πολέμου του Βιετνάμ: ο διοικητής της αστυνομίας του Νοτίου Βιετνάμ, Nguyen Ngoc Loan, εκτελεί ανώνυμο βιετκόνγκ σε δρόμο της Σαϊγκόν. Η φωτογραφία έφερε στον Adams το Βραβείο Πούλιτζερ του 1969 και συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη των αντιπολεμικών αισθημάτων εκ μέρους του αμερικανικού λαού. Αυτό που δεν είναι όμως γνωστό είναι η ιστορία που ακολούθησε την πράξη του διοικητή. Τρεις μήνες λοιπόν μετά το περιστατικό, ο Loan τραυματίστηκε στη μάχη και έχασε το δεξί του πόδι. Αφού μεταφέρθηκε στην Αυστραλία και διασύρθηκε από την τοπική κοινωνία, ο Loan μετακόμισε με την οικογένειά του στις ΗΠΑ. Παρά το γεγονός ότι η αμερικανική κυβέρνηση σχεδίαζε να τον απελάσει πίσω στο Βιετνάμ ως εγκληματία πολέμου, του επιτράπηκε τελικά η παραμονή στη χώρα. Ο ίδιος άνοιξε πιτσαρία σε προάστιο της Ουάσιγκτον και τη λειτούργησε για 15 ολόκληρα χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή αναγνωρίστηκε. Η δουλειά πήρε τον κατήφορο και σύντομα θα εμφανίζονταν απειλητικά γκραφίτι στους τοίχους της τουαλέτας, αναγκάζοντάς τον τελικά να κλείσει την επιχείρησή του. Ο Loan πέθανε κατόπιν από καρκίνο το 1998, σε ηλικία 67 ετών…

Το αλεξίσφαιρο γιλέκο

Το 1969, ο πρώην πεζοναύτης Richard Davis δούλευε ως ντελιβεράς σε πιτσαρία του Ντιτρόιτ όταν του επιτέθηκαν: ο ίδιος κατάφερε να αφοπλίσει δύο από τους δράστες, δέχτηκε ωστόσο δύο σφαίρες και τραυματίστηκε. Αναρρώνοντας λοιπόν συνέλαβε την ιδέα ενός αλεξίσφαιρου γιλέκου που θα προστάτευε τους ντελιβεράδες της οικουμένης. Τα αλεξίσφαιρα της εποχής ήταν ωστόσο δύσχρηστα και αναποτελεσματικά, με τον δαιμόνιο πεζοναύτη να σχεδιάζει το δικό του, που ήταν καμωμένο από νάιλον και μπορούσε πλέον να φορεθεί κάτω από τα ρούχα. Το ονόμασε «Δεύτερη Ευκαιρία» και πίστεψε τόσο πολύ στις προστατευτικές του δυνατότητες που γυρνούσε σε αστυνομικά τμήματα των ΗΠΑ και έβαζε τους αστυνομικούς να τον πυροβολήσουν στο στέρνο με το περίστροφό τους! Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, είχε πλέον αποδείξει πέρα από κάθε αμφιβολία τη χρησιμότητα ενός αποτελεσματικού αλεξίσφαιρου γιλέκου, με το κέβλαρ (μια συνθετική ίνα που είχε αναπτυχθεί αρχικά για χρήση σε ελαστικά) να αντικαθιστά πια το νάιλον του Davis και το γιλέκο να γίνεται μόδα, σώζοντας τη ζωή σε τόσους και τόσους ανθρώπους…

Ο κίνδυνος που καραδοκεί

Μπορεί ο Richard Davis να επιβίωσε από το συναπάντημά του με τους εγκληματίες, ήταν όμως εκπαιδευμένος πεζοναύτης. Άλλοι πιτσαδόροι και γενικά ντελιβεράδες δεν είναι τόσο τυχεροί, κι αυτό γιατί μπορεί να φαίνεται ένα σχετικά ασφαλές επάγγελμα, το να παραδίδεις πίτσες μπορεί ωστόσο να αποδειχθεί εξαιρετικά επικίνδυνο! Κλοπές και ξυλοδαρμοί συμβαίνουν σε εβδομαδιαία βάση, την ίδια ώρα που οι ντελιβεράδες παρασύρονται συχνά σε πλαστές διευθύνσεις με σκοπό να τους ληστέψουν. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις, έχουν σημειωθεί βιασμοί ακόμα και φόνοι πιτσαδόρων, κι αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο. Εύκολο επάγγελμα είπατε;

Τριάντα λεπτά ή κάτι λιγότερο

Γνωστή αλυσίδα πίτσας ξεκίνησε από την κολεγιακή πόλη Ann Arbor του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν το 1960 πριν μετατραπεί στον κολοσσό που ξέρουμε σήμερα. Η μαρκετίστικη προσέγγισή της ήταν ωστόσο πάντα πιο μετρημένη από τον μεγάλο της ανταγωνιστή, με ακρογωνιαίο λίθο της προωθητικής στρατηγικής της να είναι η εγγύηση για την έγκαιρη παράδοση της πίτσας της εντός μισαώρου, αλλιώς η πίτσα έρχεται δωρεάν. Δυστυχώς βέβαια η πολιτική έγκαιρης παράδοσης θα είχε ένα δυσάρεστο υποπροϊόν: σε όσα ατυχήματα εμπλέκονται οι ντελιβεράδες της συγκεκριμένης πιτσαρίας, οι μηνύσεις εναντίον τους ισχυρίζονται πάντα ότι οι οδηγοί βιάζονται για να προλάβουν την προθεσμία του μισάωρου, γι’ αυτό και οδηγούν επικίνδυνα! Το 1992, η αλυσίδα πλήρωσε 2,8 εκατομμύρια σε οικογένεια όταν το βανάκι τους εμβολίστηκε από το μηχανάκι του ντελιβερά, με την πολιτική έγκαιρης παράδοσης να έχει στοιχίσει μέχρι στιγμής στην αλυσίδα περισσότερα από 15 εκατομμύρια δολάρια σε δικαστικές αποζημιώσεις…

Ο θανατοποινίτης και η πίτσα

Ο Philip Workman αποπειράθηκε να ληστέψει κατάστημα γνωστής αλυσίδας πίτσας και στην ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία, ένας αστυνομικός έπεσε νεκρός από τα πυρά του. Ο Workman καταδικάστηκε σε θάνατο, παρά το γεγονός ότι θα αποδεικνυόταν αργότερα ότι ο αστυνομικός είχε σκοτωθεί από φίλια πυρά, απόδειξη που ο δικαστής δεν θεώρησε αρκετή για να αναστείλει την ποινή του. Σε μια ύστατη λοιπόν πράξη μετάνοιας, ο Workman ζήτησε αντί για το τελευταίο του γεύμα να παραδοθεί μια πίτσα σε κάθε άστεγο που ζούσε γύρω από τη φυλακή. Το αίτημά του απορρίφθηκε βεβαίως και ο ίδιος εκτελέστηκε, όταν όμως η ιστορία δημοσιοποιήθηκε, η κατακραυγή του κόσμου ήταν γενική και σύντομα θα έβρισκε υποστηρικτές για τον σκοπό του: χιλιάδες πίτσες παραδόθηκαν σε αστέγους σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ…

Ο O.J. Simpson και οι παραγγελίες

Υπάρχουν γεγονότα που πυροδοτούν αύξηση στις πωλήσεις της πίτσας και αυτό το ξέρουμε όλοι μας καλά: οποιαδήποτε αθλητική αναμέτρηση συνοδεύεται ιδανικά με μια πίτσα. Φαίνεται όμως ότι κι άλλα γεγονότα μπορούν να έχουν αντίστοιχη δράση, παρά το γεγονός ότι δεν θα το περίμενε κανείς (ούτε καν οι πιτσαρίες). Ένα τέτοιο φαινόμενο ήταν ο διαβόητος O.J. Simpson: στις 17 Ιουνίου 1994, το αμερικανικό έθνος καθηλώθηκε στους τηλεοπτικούς δέκτες για να παρακολουθήσει το κυνηγητό της αστυνομίας για τη σύλληψη του πρώην αστέρα του αμερικανικού ράγκμπι. Οι δύο αμερικανικοί κολοσσοί της πίτσας κατέγραψαν μια τεράστια αύξηση στις παραγγελίες την ώρα που το λευκό αυτοκίνητο του Simpson έτρεχε στον αυτοκινητόδρομο με τις Αρχές κολλημένες πίσω του! Λίγους μήνες αργότερα, οι δύο αλυσίδες θα σημείωναν και πάλι ρεκόρ πωλήσεων, στις στιγμές που περίμενε ο κόσμος να βγει η δικαστική ετυμηγορία της υπόθεσής του. Κι όταν τελικά εκδόθηκε η πολυπόθητη ετυμηγορία, οι παραγγελίες πίτσας μηδενίστηκαν, κάνοντας τον εκπρόσωπο Τύπου μιας εκ των δύο φιρμών να ισχυριστεί: «Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε, δεν παραγγέλθηκε ούτε καν μία πίτσα σε όλη την Αμερική στα πέντε αυτά λεπτά της ετυμηγορίας»…

Ο πιτσο-βομβιστής

Η υπόθεση του πιτσο-βομβιστή είναι αναμφίβολα μια από τις πλέον περίεργες περιπτώσεις στα σύγχρονα εγκληματολογικά χρονικά! Στις 28 Αυγούστου 2003, ο ντελιβεράς Brian Wells όρμησε σε υποκατάστημα τράπεζας της Πενσιλβάνια οπλισμένος με δίκαννο και μια βόμβα προσαρμοσμένη στον λαιμό του. Ο Wells απαίτησε 250.000 δολάρια, έφυγε ωστόσο με μόλις 8.702 και αναχαιτίστηκε και από την αστυνομία στο πάρκινγκ της τράπεζας. Εδώ είναι που γίνεται η ιστορία του περίεργη, όταν ο πιτσαδόρος ισχυρίστηκε ότι άλλοι τον είχαν αναγκάσει να φορέσει τη βόμβα, απειλώντας τον ότι αν δεν εκτελούσε τη ληστεία της τράπεζας για λογαριασμό τους θα τον ανατίναζαν! Την ώρα μάλιστα που διαπραγματευόταν με την αστυνομία, περιμένοντας τους πυροτεχνουργούς να φτάσουν στο σημείο, η βόμβα πυροδοτήθηκε και σκότωσε τον άτυχο Wells. Η υπόθεση παρέμεινε μυστήριο για χρόνια αλλά εξιχνιάστηκε τελικά το 2007, όταν μια ομάδα αντρών ενοχοποιήθηκε για τη ληστεία. Αποδείχτηκε λοιπόν ότι ο Wells ήταν συνεργός, δεν ήξερε όμως ότι η βόμβα ήταν πράγματι αληθινή. Οι δύο ένοχοι καταδικάστηκαν σε 30 και 45 χρόνια κάθειρξης αντίστοιχα, με τη μοναδική στα χρονικά ιστορία να πυροδοτεί τη συγγραφή βιβλίων, ένα από τα οποία θα γινόταν και ταινία, η γνωστή «30 Minutes or Less»…