Είναι η δίκη του αιώνα. Η δικαστική διένεξη που αρχίζει τη Δευτέρα του Πάσχα στο Πρωτοδικείο του Μονάχου δεν έχει προηγούμενο στα χρονικά της γερμανικής Δικαιοσύνης. Το παγκόσμιο ενδιαφέρον που συγκεντρώνει συγκρίνεται, σύμφωνα με τους ειδικούς, ακόμη και με εκείνο για τη δίκη του Άουσβιτς πριν από 50 χρόνια στη Φρανκφούρτη.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι οι υπόδικοι της Φρανκφούρτης κατηγορούνταν για την εξόντωση εκατομμυρίων κρατουμένων, ενώ οι «ομότεχνοί» τους στο Μόναχο «μόνο» για 10.
Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθεται, όπως αναφέρει το Βήμα της Κυριακής, η Μπεάτε Τσέπε, μέλος της ένοπλης νεοναζιστικής οργάνωσης «Εθνικοσοσιαλιστική Παρανομία» και τέσσερις συνεργοί της.
Η Τσέπε κατηγορείται για άμεση συμμετοχή σε ένα τριπλό έγκλημα. Πρώτον στη δολοφονία εννέα αλλοδαπών, ήτοι οκτώ Τούρκων και ενός Έλληνα, του Θεόδωρου Βουλγαρίδη, σε διάφορες γερμανικές πόλεις το διάστημα 2000-2006.
Δεύτερον στη θανάτωση μιας γερμανίδας αστυνομικού το 2007 στο Χάιλμπορν και τρίτον, σε βομβιστική επίθεση σε ένα «τούρκικο» στέκι της Κολονίας, κατά την οποία τραυματίστηκαν 22 άτομα, όλα τουρκικής καταγωγής.
Δύο υπόδικοι κατηγορούνται για συνέργεια στα εγκλήματα, οι άλλοι δύο για υποστήριξη μιας τρομοκρατικής συμμορίας.
Πρόκειται όμως για μια δίκη ναζί – φαντασμάτων. Διότι δίπλα στους κατηγορουμένους κάθονται τα «φαντάσματα» των αρχηγών της νεοναζιστικής συμμορίας που ήταν συγχρόνως και οι εκτελεστές της. Του Ούβε Μούντλος και του Ούβε Μπένχαρτ.
Και οι δυο τους αυτοκτόνησαν το Νοέμβριο του 2011 ύστερα από αποτυχημένη ληστεία σε τράπεζα της πόλης Αϊζεναχ για να αποφύγουν τη σύλληψή τους από τους αστυνομικούς.
Η αυτοκτονία τους και η ανατίναξη του σπιτιού τους λίγο αργότερα, κατά προηγούμενη εντολή τους, από την Τσέπε έγιναν η απαρχή της αποκάλυψης των εγκλημάτων 11 χρόνια μετά τη διάπραξη του πρώτου από αυτά.
Στο ίδιο εδώλιο παίρνουν αθέατα θέση και οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες και οι αστυνομίες των κρατιδίων στις οποίες συντελέστηκαν οι δολοφονίες, καθώς κρίθηκαν ως ανίκανες.
Οι προσδοκίες για τη δίκη είναι τεράστιες, ιδίως εκ μέρους των συγγενών των θυμάτων που θέλουν να αναγνωριστούν και οι ίδιοι ως θύματα και όχι ως συγγενείς ανθρώπων του υποκόσμου. Το αν θα το πετύχουν θα φανεί στο τέλος της δίκης που υπολογίζεται να κρατήσει δυόμισι χρόνια.
