Ανοίγουν σε λίγες ώρες οι κάλπες στην Ιταλία, για μία εκλογική αναμέτρηση στην οποία ξεχωρίζει η επιστροφή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αλλά και η εντυπωσιακή άνοδος ενός δημοφιλούς κωμικού, το Μπέπε Γκρίλο, ο οποίος εκπροσωπεί μεγάλη μερίδα των ιταλών «αγανακτισμένων».
Το βλέμμα όλων είναι στραμμένο στο τι θα συμβεί όταν κλείσουν οι κάλπες. Τα σενάρια για τις μετεκλογικές συνεργασίες προκαλούν ήδη πονοκέφαλο στα κομματικά επιτελεία, καθώς διαφαίνεται δύσκολος ο σχηματισμός βιώσιμης κυβέρνησης.
Οι δημοσκοπήσεις είναι ευνοϊκές για τον ηγέτη της Κεντροαριστεράς, Πιερλουίτζι Μπερσάνι, αν και όπως όλα δείχνουν δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει την πλειοψηφία στη Γερουσία, η οποία είναι κρίσιμη για τη νομοθετική δυνατότητα μιας κυβέρνησης. Ο Μπερσάνι έχει δεσμευθεί να βαδίσει στα χνάρια του Μάριο Μόντι. Συμφωνεί με τις μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν επιθυμεί ριζικές αλλαγές στα εργασιακά.
Το επικρατέστερο σενάριο θέλει τον Μπερσάνι να συνεργάζεται μετεκλογικά με τον απελθόντα πρωθυπουργό Μάριο Μόντι, ο οποίος θεωρείται ένας εκ των ρυθμιστών των εκλογών. Ωστόσο, οι τριβές ανάμεσα στις δύο πλευρές είναι έντονες και αυτό αναμένεται να προκαλέσει προβλήματα στις διαπραγματεύσεις. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι αυτά που χωρίζουν τον Μόντι και τον Μπερσάνι είναι πολύ λιγότερα από αυτά που τους ενώνουν.
Ο Μάριο Μόντι θέλει να συνεχίσει το έργο που άρχισε ως πρωθυπουργός: να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να κάνει βαθιές τομές στα εργασιακά, με στόχο να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της Ιταλίας.
Όσο για τον Μπερλουσκόνι, απέδειξε ότι η έλξη που του ασκεί η εξουσία είναι πολύ δυνατή. Έτσι, ο Καβαλιέρε επιστρέφει για άλλη μία φορά στα πολιτικά πράγματα της Ιταλίας. Η προεκλογική μάχη του χαρακτηρίστηκε από κινήσεις λαϊκισμού. Δεσμεύθηκε να καταργήσει το φόρο ακίνητης περιουσίας, να μην επιβάλει φόρο στις μεγάλες περιουσίες και να διατηρήσει τον ΦΠΑ στο 21%.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση του Μπέπε Γκρίλο. Κωμικός ιδιαίτερα δημοφιλής, ο Γκρίλο είναι η φωνή που μιλά στην καρδιά πολλών Ιταλών και ιδίως στα λαϊκά στρώματα. Είναι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας και της ελευθερίας της πληροφορίας, αλλά κατά των ευρωπαϊκών επιταγών. Το «Κίνημα των πέντε αστέρων» του οποίου ηγείται, δεν έχει κυβερνητικές βλέψεις, αλλά έχει τη συμπάθεια ενός μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων. Σε κάποιες δημοσκοπήσεις πλησίασε ακόμη και το 20%. Αυτό που κάνει ουσιαστικά είναι να στερεί ψήφους από τους δύο μεγάλους συνασπισμούς και με αυτή την έννοια θεωρείται ρυθμιστής.
Με δεδομένη την κατάσταση στην Ευρώπη, οι ιταλικές εκλογές δεν αποτελούν μόνο εσωτερική υπόθεση. Η Ευρώπη παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον – έως και αγωνία – και περιμένει την επαύριο της αναμέτρησης. Οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν πολύ να δουν τον Μάριο Μόντι στην εξουσία και τρέμουν στην προοπτική μίας νέας θητείας Μπερλουσκόνι. Ο Μπερσάνι εμφανίζεται ως το μη χείρον βέλτιστον. Η πλέον ενδεδειγμένη λύση είναι μια συνεργασία Μπερσάνι-Μόντι, η οποία ούτως ή άλλως θεωρείται πιθανή.
