Οι παράνομοι έτρεφαν ανέκαθεν το συλλογικό μας ασυνείδητο: την ώρα που απεχθανόμαστε την ακόρεστη δίψα τους για βία και παρανομία, λιμπιζόμαστε τη ριζοσπαστική ελευθερία της ζωής τους.
Μια ζωή χωρίς νόμους και ηθικά πρέπει. Και λίγες συμμορίες «παρενοχλούν» καλύτερα το φαντασιακό μας από τους διαβόητους Hells Angels!
Στις αρχές του 1965 λοιπόν, ο φωτογράφος του περιοδικού «Life» Bill Ray πέρασε μπόλικες εβδομάδες με τη συμμορία που ενσαρκώνει μέχρι και σήμερα τη σχιζοειδή μας σχέση με τον επαναστάτη-αντάρτη: τους πολυθρύλητους Hells Angels.
Ήταν οι μέρες και κυρίως οι νύχτες που πέρασε ο Ray με τον Buzzard, τον Hambone, τον «Big D» και τους άλλους Angels, καθώς φυσικά και με τις σκληροτράχηλες «γριές» τους, σε μια εποχή που ο βρυχηθμός των Harley και η θέα των μακρυμάλληδων μηχανόβιων ήταν συνώνυμο της απόλυτης ελευθερίας, που έριξαν φως στις παράνομες δραστηριότητες και τον άνομο βίο τους.
Η καθημερινή συνύπαρξη του καθωσπρέπει φωτογράφου με τις κινούμενες αυτές συμφορές, επενδυμένες με δερμάτινα φτιασίδια, έμελλε να αποκαλύψει έναν άλλο τρόπο ζωής, που θα γινόταν αργότερα σύμβολο κάθε επαναστατημένης γενιάς.
Η νέα «ράτσα» του ρέμπελου, που φιγούραρε κάτω από το λογότυπο «Hells Angels», απεχθανόταν όσα ήταν κοινός τόπος για τον καθημερινό Δυτικό. Δεν είχαν φυσικά δουλειές και δεν τους καίγονταν καρφί για πολιτισμικές αξίες όπως η ασφάλεια και η σταθερότητα.
Καβάλαγαν αντ’ αυτού τις μηχανάρες τους, σύχναζαν ολημερίς σε μπαρ και τα έβαζαν με οποιονδήποτε έμπαινε στον δρόμο τους ή πήγαινε να χαλάσει τις έκνομες δραστηριότητές τους. Ήταν ωστόσο αυτάρκεις, με την κοινότητά τους να διέπεται από τους δικούς της κώδικες ηθικής και κανόνες αποδεκτής συμπεριφοράς.
Ο Ray πέρασε κάποιον από τον καιρό του με τους Angels πάνω στη σέλα: στη διαδρομή των 130 μιλίων από το San Bernardino (40 μίλια ανατολικά του Λος Άντζελες) στο Bakersfield της Καλιφόρνιας, όπου η συμμορία θα συμμετείχε σε ράλι μηχανών.
Το οδοιπορικό αυτό θα προσέφερε στον Ray το σπάνιο προνόμιο να ζήσει από κοντά τις στιγμές χαλάρωσης αλλά και τα βίαια ξεσπάσματα του θρυλικού κλαμπ των μηχανόβιων, σκιαγραφώντας με τη φωτογραφική του μηχανή ένα αποκαλυπτικό πορτρέτο ενός τελείως διαφορετικού τρόπου ζωής.
Έργα και Ημέρες των Hells Angels
Η συμμορία έμπαινε συχνά στα πρωτοσέλιδα του Τύπου, τρομοκρατώντας επαρχιακές πολιτείες και ξεκαθαρίζοντας λογαριασμούς με ανταγωνιστές. Η κύρια πηγή εισοδήματός τους προερχόταν από την καλλιέργεια και τη διακίνηση ινδικής κάνναβης, χωρίς να περιορίζουν τα επαγγελματικά τους σχέδια αποκλειστικά σε αυτό. Ο καλύτερος τρόπος να τους περιγράψεις θα ήταν περισσότερο ξεστρατισμένοι νομάδες παρά αληθινούς εγκληματίες…
Η συνάντηση
Ο συντάκτης του «Life» Joe Bride ήξερε κάποιον που έκανε δουλειές με τη συμμορία και του ζήτησε να κανονίσει μια συνάντηση μαζί τους. Στα τέλη του 1964, ο σύνδεσμος τηλεφώνησε στον Bride, αναφέροντάς του ότι οι Angels δέχονταν να συναντηθούν μαζί του, υπό όρους ωστόσο.
Η συνάντηση έγινε στο κατάστημα του συνδέσμου, με δύο μέλη της συμμορίας να δένουν τα μάτια του δημοσιογράφου, να τον βάζουν κακήν κακώς σε ένα αμάξι και να τον κατευθύνουν στα βουνά.
Έξω από ένα μπαρ με πάνω από 100 μηχανές παρκαρισμένες, ο Bride συνάντησε τον αρχηγό των Angels, ο οποίος και τον προσκάλεσε σε μια παρτίδα μπιλιάρδου. Χάνοντας τα δύο από τα τρία παιχνίδια, ο δημοσιογράφος διαπραγματεύτηκε την έρευνα που ήθελε να κάνει για τη συμμορία και οι Angels παραδόξως δέχτηκαν.
Αυτός και ο Bill Ray θα γίνονταν σκιά τους για λίγο χρονικό διάστημα, συμφωνία που επισφραγίστηκε με μπίρες! Όχι πολύ αργότερα, οι δύο άντρες θα λάμβαναν μέρος στα πεπραγμένα της συμμορίας…
Ο μήνας που πέρασαν οι Ray και Bride με τους Angels σημαδεύτηκε από πολυήμερα μεθύσια, διαβίωση σε μπαρ και λογής ακολασίες. Ο Ray μάλιστα ανακαλεί: «τους δέχτηκα γι’ αυτό που ήταν, με δέχτηκαν γι’ αυτό που ήμουν».
Ο ρόλος των γυναικών
Η συμμετοχή των γυναικών στη συμμορία κάθε άλλο παρά αναγκαστική ήταν. Ούτε αλυσοδεμένες τις είχαν, όπως το ήθελε ο λαϊκός μύθος, ούτε και παρέμεναν στο πλευρό των Angels παρά τη θέλησή τους. Έπρεπε μάλιστα να το θέλουν πολύ για να γίνουν δεκτές από τη συμμορία, έπρεπε να επιλέξουν συνειδητά τον παράνομο τρόπο ζωής.
Τα πράγματα ήταν απλά: οι τύποι αυτοί ήταν βασιλιάδες των δρόμων. Οι γυναίκες συνωστίζονταν γύρω τους και δεν έπρεπε να κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να βρουν γυναικεία συντροφιά. Διάλεγαν μία από τον σωρό και στη συνέχεια της έλεγαν τι έπρεπε να κάνει και πού έπρεπε να σταθεί! Απλά πράγματα…
Στις επαγγελματικές ωστόσο συναντήσεις των παράνομων, που γίνονταν πάντα σε μπαρ, οι γυναίκες δεν είχαν θέση. Κάθονταν παρακεί και άφηναν τους άντρες να κάνουν τα δικά τους. Κι όταν οι άντρες ήταν απασχολημένοι, οι γυναίκες περίμεναν να γυρίσουν, καπνίζοντας, πίνοντας και κουτσομπολεύοντας. Όσο για τις ηλικίες τους, κάποιες παραήταν νέες, στην εφηβεία τους ή τις αρχές των 20, δεν «έδειχναν ωστόσο και πολύ νέες», παρατηρεί ο Ray, ενδεχομένως λόγω του τρόπου ζωής τους…
Το σοκ της κοινωνίας
Σήμερα, με όσα είναι γνωστά για την αισθητική του μηχανόβιου-γκάγκστερ και με τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Sons of Anarchy» να κάνει προσιτό το lifestyle της βίας και της ιδιαίτερης ηθικής των Hells Angels, δεν είναι εύκολο να αναλογιστεί κανείς το σοκ που προκαλούσαν οι ρέμπελοι αυτοί στα χρηστά ήθη της εποχής κάπου 5 δεκαετίες πριν.
«Κάποιοι από αυτούς ήταν τελείως ζώα», θυμάται ο Birney Jarvis, άλλοτε μέλος των Hells Angels που έγινε αργότερα αστυνομικός συντάκτης εφημερίδων: «Θα ήταν ζώα σε κάθε κοινωνία. Αν είχαν γεννηθεί 100 χρόνια πριν, θα ήταν πιστολέρο στην Άγρια Δύση»…
Η έκνομη δράση και το ηθελημένο σκάνδαλο που προκαλούσε η συμμορία δεν είχε όμοιό του. Ήταν απρόβλεπτοι, ήταν αντισυμβατικοί και είχαν στη διάθεσή τους άπλετο χρόνο για να σκαρώνουν τα καμώματά τους. Υπήρχε η γενικευμένη αίσθηση ότι τα πάντα μπορούσαν να συμβούν οποτεδήποτε, πεποίθηση που συνήθιζαν να κάνουν πράξη οι Angels.
Τα όρια της απειθαρχίας
Ο Ray θυμάται ότι παρά τον βίαιο χαρακτήρα και τους συχνούς καυγάδες των Angels, δεν τους είχε δει ποτέ να κάνουν κάτι «βαθιά παράνομο». Οι δραστηριότητές τους χαλιναγωγούνταν από τον αυστηρό κώδικα ηθικής του κλαμπ, όσο κι αν κάποιες φορές τα πράγματα ξέφευγαν ή οι προκλήσεις που δέχονταν απαιτούσαν δριμεία μέτρα.
Κι αυτό γιατί πάντα είχαν χρήματα για ποτό και βενζίνη, τις δυο δραστηριότητες που σημάδευαν τη ζωή τους: όταν δεν περνούσαν τον χρόνο τους στο μπαρ, θα τους έβρισκες καβάλα στις μηχανές τους.
Σήμερα βέβαια το FBI αποκαλύπτει ότι οι Angels, καθώς και άλλες συμμορίτικες ομάδες της εποχής, ιδιαίτερα οι Pagans, Outlaws MC και Bandidos, ήταν βαθιά χωμένοι σε εκβιασμούς, διακίνηση ναρκωτικών, λαθρεμπορία και άλλα κακουργήματα, αφαιρώντας από τον μύθο του ρέμπελου το ρομαντικό περίβλημά του…
