Η λίστα των ανθρώπων που διώχθηκαν και πέρασαν τα πάνδεινα από τους Ναζί είναι μακρά και εξόχως τραγική.
Μόνο που όσα πέρασαν οι μαύροι Γερμανοί παραμένει μια από τις πιο άγνωστες πτυχές του διαβόητου καθεστώτος.
Και η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχαν και πολλοί μαύροι Γερμανοί στη δεκαετία του 1930. Ακόμα και σήμερα εξάλλου στην πολυσυλλεκτική Γερμανία, οι μαύροι πολίτες αντιπροσωπεύουν μόλις το 1% του πληθυσμού, κι αυτοί είναι συγκεντρωμένοι στα μεγάλα αστικά κέντρα του Βερολίνου, του Μονάχου και του Αμβούργου.
Στα χρόνια του Χίτλερ, πιστεύεται ότι υπήρχαν μερικές μόνο χιλιάδες Αφρο-Γερμανοί στη χώρα, κι αυτοί ήταν κυρίως απόγονοι των γάλλων στρατιωτών αφρικανικής καταγωγής που είχαν στρατοπεδεύσει στη δυτική Γερμανία, στο πλαίσιο των δυνάμεων κατοχής κατά μήκος του Ρήνου.
Κι αυτά τα παιδιά που μεγάλωσαν ήταν και τα πρώτα θύματα του ναζιστικού ζυγού. Τα «μπάσταρδα του Ρήνου», όπως τα αποκαλούσαν με τον γνώριμο μειωτικό τρόπο οι Ναζί, υποβλήθηκαν σε στείρωση, περιλαμβανομένων και μικρών παιδιών 10 και 11 χρονών. Στη ναζιστική ιδεολογία ήταν εξάλλου υπάνθρωποι, κι έτσι όταν εφαρμόστηκαν οι νόμοι της ευγονικής ήταν από τα πρώτα θύματα. Και μετά ξεκίνησαν οι διακρίσεις σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, από τη δουλειά και τη στέγαση μέχρι την υγεία και την εκπαίδευση.
Ο Hans Massaquoi ήταν ένας από τους Αφρο-Γερμανούς η αυτοβιογραφία του οποίου («Destined to Witness») παραμένει ακόμα και σήμερα το βασικό ιστορικό αρχείο για τις εμπειρίες των μαύρων Γερμανών. Γεννημένος στο Αμβούργο το 1926 από πατέρα Λιβεριανό και μητέρα Γερμανίδα, μας λέει τις προσπάθειές του να ενταχθεί στη χιτλερική νεολαία, όπως και κάθε άλλο παιδί της χώρας. Μόνο που η ναζιστική προπαγάνδα δεν χωρούσε εκείνον εξαιτίας της φυλής του.
Αφού πέρασε τα πάνδεινα στο σχολείο, φορώντας πάντα την καφέ καλή ναζιστική στολή του, του απαγόρευαν να συνάψει ερωτικές σχέσεις με λευκές και τον παρενοχλούσαν στον δρόμο. Κατάφερε πάντως να γλιτώσει από τη μοίρα που επεφύλαξε ο Χίτλερ σε τόσους και τόσους ανθρώπους και δεν πήγε ποτέ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
«Επιβίωσα χάρη σε ένα ‘‘παραθυράκι’’ των ρατσιστικών νόμων. Δεν είμασταν σε σημαντικούς αριθμούς ώστε να μας πάρουν χαμπάρι οι Ναζί», λέει χαρακτηριστικά. Σήμερα ξέρουμε πως ήταν ελάχιστοι οι μαύροι που μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και από αυτούς ακόμα λιγότεροι όσοι σύρθηκαν εκεί εξαιτίας του χρώματός τους.
Πολλοί συνελήφθησαν βέβαια επειδή ήταν μαύροι και κατηγορήθηκαν με εγκληματική ή εκφυλιστική συμπεριφορά, ενώ άλλοι πέρασαν χρόνια στη φυλακή μόνο και μόνο επειδή ήταν μαύροι…
