«Ζω σαν άνθρωπος ανάπηρος παρά το γεγονός ότι είμαι σωματικά υγιής», εξομολογείται μια 58χρονη γυναίκα που περνά τα τελευταία χρόνια καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Ήδη από τα 4 της ήξερε πως ήταν διαφορετική και ήθελε να ζει ως ΑΜΕΑ και στα 9 της προκάλεσε μάλιστα ένα τραύμα για να χάσει τα πόδια της. Το χόμπι της είναι το σκι, γιατί μπορεί να χτυπήσει και να μείνει ανάπηρη, όπως λέει, και βρήκε επιτέλους έναν γιατρό που προθυμοποιείται να την αφήσει ανάπηρη, μόνο που η επέμβαση είναι ιδιαιτέρως ακριβή για την τσέπη της.
Αυτός είναι ο παράξενος κόσμος μιας ερευνήτριας με πτυχίο από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ που θέλει τόσο απελπισμένα να ζήσει ως παράλυτη που είναι έτοιμη να πουλήσει τα πάντα για να υποβληθεί στην ανατριχιαστική επέμβαση.
Από παιδί εξάλλου η Αμερικανή Chloe Jennings-White έχει κάνει αρκετές απόπειρες για να χάσει ή να σακατέψει τα πόδια της και να χρειάζεται έτσι πραγματικά το αμαξίδιο. Το 2010 βρήκε επιτέλους έναν γιατρό στο εξωτερικό που έχει συμφωνήσει να της αχρηστέψει τα πόδια, μόνο που πρέπει να βρει 18.000 ευρώ για την επέμβαση, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό.
Η 58χρονη Chloe από το Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτα υποφέρει από μια σπάνια ψυχιατρική νόσο (αποτεμνοφιλία), στην οποία ο ασθενής δεν αποδέχεται τα άκρα του και ψάχνει τρόπους να απαλλαγεί από αυτά, ακρωτηριάζοντας ή αχρηστεύοντάς τα. Η επιστήμονας θεωρεί πως τα κάτω άκρα της δεν ανήκουν στο σώμα της, ή καλύτερα πως δεν πρέπει να ανήκουν, και φαντασιώνεται πως είναι ανάπηρη από τη μέση και κάτω.
«Κάτι στο κεφάλι μου λέει ότι τα πόδια μου δεν πρέπει να δουλεύουν», λέει χαρακτηριστικά, «το να έχω οποιαδήποτε αίσθηση από αυτά μοιάζει απλώς λάθος». Για χρόνια και χρόνια αυτοτραυματιζόταν μπας και μείνει παράλυτη, τώρα όμως μιλά ανοιχτά για την πάθησή της, παρά τα επικριτικά σχόλια και την κακόβουλη κριτική.
Στα 9 της έπεσε με το ποδήλατό της από έναν γκρεμό και χτύπησε σοβαρά στον αυχένα της, προσπαθώντας να μείνει παράλυτη. Έκτοτε επιδίδεται σε extreme sports με την κρυφή ελπίδα πως θα της συμβεί κάποιο τραγικό ατύχημα. «Κάνω σκι εξαιρετικά γρήγορα και το κάνω στις πιο δύσκολες και ακραίες πίστες», λέει.
Πριν από εφτά χρόνια είχε μάλιστα ένα σοβαρό ατύχημα που την άφησε με λάμες στα πόδια, κάτι που την έκανε να πιστέψει πως είχε χτυπήσει φλέβα χρυσού. Τότε ανακάλυψε για την πάθησή της και είδε πως δεν ήταν η μόνη στον κόσμο που ήθελε να απαλλαγεί από τα πόδια της.
Το 2008 πήρε μάλιστα μέρος σε μια ψυχιατρική μελέτη στη Νέα Υόρκη και ήταν ο ψυχίατρος Michael First αυτός που της πρότεινε να χρησιμοποιήσει αναπηρικό καροτσάκι, μιας και «το αναπηρικό αμαξίδιο είναι καλύτερο από την αυτοκτονία», όπως λέει ο ψυχίατρος Mark Malan που συμβουλεύεται πλέον. «Το καροτσάκι μου προσφέρει ψυχολογική εκτόνωση αντί για σωματική», λέει εκείνη, «ξέρω πως είναι δύσκολο για τους υγιείς ανθρώπους να καταλάβουν, αυτό όμως νιώθω».
Πλέον ζει σχεδόν μόνιμα στο καροτσάκι της, πρέπει όμως να κάνει τις καθημερινές δουλειές, κι έτσι είναι αναγκασμένη να σηκώνεται πιο συχνά απ’ όσο θέλει…
