Αρχίζει σήμερα, στις 9.30 το πρωί, στην ‘Αγκυρα η δίκη όπου κατηγορούνται οι δύο από τους πραξικοπηματίες, εν ζωή, του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 Κενάν Εβρέν και Ταχσίν Σαχίνκαγια, με την κατηγορία της βίαιης προσπάθειας για κατάλυση του συντάγματος και κατάργηση του κοινοβουλίου.

Η κατηγορία απευθύνεται με βάση άρθρα του πρώην ποινικού κώδικα, ο οποίος ίσχυε το 1980, αλλά έχει πάψει να έχει ισχύ από το 2005. Ο εισαγγελέας, σύμφωνα με τα δύο σχετικά άρθρα, ζητεί την ποινή της ισόβιας κάθειρξης.

Το πώς θα εξελιχθεί η ακροαματική διαδικασία η οποία εάν δεν ολοκληρωθεί σήμερα, θα συνεχιστεί για άλλες δύο μέρες είναι το μεγάλο ερώτημα. Κι αυτό με δεδομένες τις συζητήσεις που άρχισαν πριν από λίγες μέρες, όταν έγινε γνωστό το κείμενο της υπεράσπισης που κατέθεσε ο δικηγόρος των δύο κατηγορουμένων. Στο κείμενο αυτό αναφέρεται ότι δεν μπορεί να δικαστεί η «νόμιμη εξουσία», όπως χαρακτηρίζεται η στρατιωτική κυβέρνηση, αφού «εάν συμβεί αυτό, θα είναι σαν να δικάζεται μία επαναστατική εξουσία από μία άλλη επαναστατική, πράγμα που σύμφωνα με τον δικηγόρο σημαίνει ότι «στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να τεθούν εκτός ισχύος όλες οι νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές πράξεις από το 1960 μέχρι σήμερα». Κι αυτό επειδή το συνταγματικό καθεστώς που ίσχυσε από το 1960 μέχρι το 1980 ήταν προϊόν του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1960 και η περίοδος από το 1980 μέχρι σήμερα, προϊόν του πραξικοπήματος του 1980.

Η κατά τα άλλα πολιτική αυτή θεώρηση του δικηγόρου, κατά κοινή ομολογία στην Τουρκία, έχει βάση όχι μόνο από πλευράς «νομιμότητας» των πραξικοπημάτων από το 1960 μέχρι σήμερα, η οποία τεκμηριώνεται με τα συνταγματικά καθεστώτα, αλλά και από πλευράς του πολιτικού συστήματος που έχει ισχύ σήμερα στην Τουρκία και είναι κατά μεγάλο μέρος το νομικό πλαίσιο της χούντας του 1980. Εκτός από το σύνταγμα και τους νόμους, όπως ο εκλογικός και αυτός περί πολιτικών κομμάτων, μια σειρά από συνταγματικούς θεσμούς όπως το Συμβούλιο Ανώτατης Παιδείας που ελέγχει όλα τα πανεπιστήμια και επίσης μια σειρά από απαγορεύσεις και περιορισμούς σχετικά με τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, είναι η κληρονομιά του πραξικοπήματος.

Σημειωτέον, άλλη μια κληρονομιά του πραξικοπήματος είναι και η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της αυτοαποκαλούμενης “«Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου» στις 15 Νοεμβρίου 1983.