Ήταν το 1866 όταν ο Σπένσερ Κλαρκ, επικεφαλής του Εθνικού Νομισματοκοπείου της Αμερικής, αποφάσισε να τυπώσει το δικό του πρόσωπο πάνω στο χαρτονόμισμα, εκεί που κανονικά ήταν να φιγουράρει ο εξερευνητής Γουίλιαμ Κλαρκ.
Και εννοείται ότι δεν είχε καμιά εξουσιοδότηση για κάτι τέτοιο!
Μιλάμε ωστόσο για μια εποχή που οι ΗΠΑ είχαν εγκαινιάσει μόλις τα κλασματικά χαρτονομίσματα και ο Κλαρκ, λόγω της θέσης του (την οποία κράτησε από το 1862-1868), μπορούσε να έχει λόγο στον σχεδιασμό τους.
Από το 1862-1876, το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ είχε προχωρήσει στο εν λόγω κλασματικό σύστημα για να παλέψει την ολοένα και αυξανόμενη έλλειψη νομισμάτων. Στο ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου, οι πολίτες άρχισαν να αποθηκεύουν τα μεταλλικά νομίσματα, εξαιτίας των πολύτιμων υλικών από τα οποία ήταν καμωμένα, και παρατηρήθηκε μεγάλη έλλειψη στην αγορά.
Ως απάντηση, το αμερικανικό Δημόσιο υιοθέτησε ένα μέτρο κατά το οποίο μια νέα σειρά τραπεζογραμματίων αντιπροσώπευαν τώρα σεντς παρά ολόκληρα δολάρια. Τα κλασματικά αυτά χαρτονομίσματα ήταν μικρότερα σε μέγεθος από τα δολάρια και αντιπροσώπευαν αξίες 3 σεντς, 5 σεντς, 10 σεντς, 25 σεντς και 50 σεντς.
Στο τρίτο λοιπόν τύπωμα του χαρτονομίσματος των 5 σεντς μπαίνει στην ιστορία μας ο ανώτατος δημόσιος υπάλληλος. Το Κογκρέσο του είχε παραγγείλει να τιμήσει στο νέο χαρτονόμισμα τον Γουίλιαμ Κλαρκ, του γνωστού εξερευνητικού διδύμου Λιούις και Κλαρκ. Το σχετικό φιρμάνι που έφτασε στο Νομισματοκοπείο έγραφε όμως απλώς «Κλαρκ», δεν ξεκαθάριζε υποτίθεται σε ποιον Κλαρκ αναφερόταν, μια χρυσή ευκαιρία για τον ματαιόδοξο Σπένσερ Κλαρκ δηλαδή, παρά το γεγονός ότι εκείνος γνώριζε καλά ποιον Κλαρκ ήθελαν να τιμήσουν οι πολιτικοί άντρες των ΗΠΑ μιας και ήταν στο Κογκρέσο όταν είχε ληφθεί η απόφαση!
Ο «άλλος» Κλαρκ άδραξε λοιπόν την ευκαιρία και τύπωσε πράγματι τα νέα χαρτονομίσματα με το πρόσωπό του τον Φεβρουάριο του 1866, κάτι που εξαγρίωσε όσο να πεις το Κογκρέσο. Το οποίο είχε ήδη στο στόχαστρο τον δημόσιο υπάλληλο ήδη από το 1864, όταν έφτασαν επισήμως στη Βουλή των Αντιπροσώπων καταγγελίες υφισταμένων του πως είχε μετατρέψει το Νομισματοκοπείο σε «οίκο οργίων και μεθυσιών».
Οι υπάλληλοί του τον κατηγορούσαν πως τις γυναίκες που έπαιρνε στη δούλεψή του τις διάλεγε αποκλειστικά με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά παρά τις ικανότητές τους, δελεάζοντάς τες κατόπιν «με στρείδια και μπίρα και κάνοντας ανάρμοστες προτάσεις σε κείνες». Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα σκανδαλολογίας ήρθε η αχαρακτήριστη κίνηση του δημόσιου υπαλλήλου που είχε μετατρέψει το Νομισματοκοπείο σε τσιφλίκι του. Εξοργισμένοι οι γερουσιαστές, πέρασαν αμέσως (στις 7 Απριλίου 1866) ένα κατεπείγον νομοσχέδιο που απαγόρευε να απεικονίζονται πάνω στα χαρτονομίσματα της χώρας άνθρωποι εν ζωή. Ήταν μάλιστα τέτοια η οργή τους που επέκτειναν το μέτρο σε όλα, από τα κρατικά ομόλογα μέχρι και τα γραμματόσημα!
Ο γερουσιαστής της Πενσιλβάνια έβγαλε από την τσέπη του ένα τέτοιο χαρτονόμισμα των 5 σεντς στην Ολομέλεια λέγοντας πως πάνω του δεν είναι τυπωμένος ούτε ο Τζορτζ Ουάσιγκτον ούτε κάποιος άλλος μεγάλος άντρας της αμερικανικής ιστορίας, παρά ο άνθρωπος που επιβλέπει το τύπωμα των χαρτονομισμάτων!
Μόνο που σύντομα το Κογκρέσο θα συνειδητοποιούσε αποτροπιασμένο πως ο νόμος που είχε μόλις ψηφίσει δεν είχε ισχύ στα ήδη τυπωμένα τραπεζογραμμάτια. Θα χρειαζόταν μια δεύτερη και αρκούντως φωτογραφική διάταξη τον Μάιο του 1866 που απαγόρευε «την έκδοση χαρτονομισμάτων με ονομαστική αξία κάτω των 10 σεντς» ώστε να σταματήσει ο Κλαρκ να τυπώνει τη φάτσα του…
