Παρά το γεγονός ότι η Δύση κήρυξε τον πόλεμο στα ναρκωτικά στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο κόσμος φαινόταν αποφασισμένος να συνεχίσει παρά τις κυρώσεις.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, ο Ρίτσαρντ Νίξον κήρυξε τον ανένδοτο το 1971, αν και όπως μας λέει η αμερικανική Δίωξη Ναρκωτικών, ένας στους δέκα αμερικανούς πολίτες συνέχιζαν να κάνουν ναρκωτικά σε συχνή βάση μέχρι το 1979.
Και βέβαια την τιμητική της είχε τότε η κοκαΐνη, μέσα στο ομιχλώδες τοπίο των κρατικών φορέων και των υπηρεσιών υγείας που συνέχιζαν να μην την καταλαβαίνουν. «Η κοκαΐνη δεν είναι φυσικά εθιστική», κατέληξε το 1975 έκθεση διερευνητικής επιτροπής για λογαριασμό του προέδρου Τζέραλντ Φορντ, για να συνεχίσει: «και συνήθως δεν καταλήγει σε σοβαρές κοινωνικές συνέπειες, όπως το έγκλημα, η εισαγωγή στα επείγοντα περιστατικά του νοσοκομείου ή ο θάνατος».
Ήταν τέτοια η αφέλεια κοινωνίας και Αρχών που τα αξεσουάρ κοκαΐνης όχι μόνο έκαναν πάταγο στην αγορά, αλλά διαφημίζονταν και αβέρτα δεξιά και αριστερά με τρόπους τουλάχιστον κωμικοτραγικούς. Και αδιανόητους φυσικά για τα σημερινά δεδομένα.
Για μερικά χρονάκια πάντως οι ρεκλάμες του εξοπλισμού της κοκαΐνης κοσμούσαν ακόμα και σοβαρά περιοδικά, καθώς δεν υπήρχε προφανώς τίποτα κακό με τα μαραφέτια της.
Απολαύστε πώς ήταν ο κόσμος λίγες μόλις δεκαετίες πρωτύτερα…
