Η Ισπανία είναι η χώρα με το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής μετά την Ιαπωνία με περισσότερους από 17.000 υπεραιωνόβιους, όπως προκύπτει από την τελευταία απογραφή του πληθυσμού και από στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Τον τελευταία χρόνο η φωτοειδησεογράφος του πρακτορείου Reuters Αντρέα Κόμας πήρε συνεντεύξεις και φωτογράφισε Ισπανούς άνω των 100 ετών σε όλη τη χώρα, από τους καταπράσινους λόφους της Αστούριας στα βόρεια μέχρι τη Μινόρκα στις Βαλεαρίδες Νήσους.
Το προσδόκιμο ζωής στην Ισπανία ανέρχεται στα 83,2 χρόνια, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στατιστικά στοιχεία του ΟΟΣΑ, ελάχιστα μικρότερο δηλαδή από τα 83,4 χρόνια που προσδοκά να ζήσει ένας Ιάπωνας.
Οι περισσότεροι από τους άνδρες και τις γυναίκες που μίλησαν στην Κόμας διατηρούν ακόμη την όρεξή τους για ζωή και ασχολούνται με διάφορα χόμπι, από ερασιτεχνικό θέατρο μέχρι πιάνο. Πολλοί εξακολουθούν να εργάζονται στα χωράφια ή να φροντίζουν κάποιο ανάπηρο παιδί τους.
Ο Πέδρο Ροντρίγκεθ, 106 ετών παίζει καθημερινά πιάνο στο διαμέρισμά του στην Αστούριας όπου ζει με την 86χρονη σύζυγό του. Συχνά τους επισκέπτονται οι δύο κόρες τους. «Οι καλόγριες με έμαθαν πιάνο όταν ήμουν παιδί» είπε αφού ερμήνευσε ένα βαλς.
Σχεδόν όλοι αυτοί οι ηλικιωμένοι ζουν με τις οικογένειές τους ή δέχονται καθημερινά την επίσκεψη συγγενών τους, κάτι που αποδεικνύει ότι στην Ισπανία οι οικογενειακοί δεσμοί παραμένουν αναλλοίωτοι.
Ο Φρανθίσκο Νούνιες, 112 ετών, ήταν ο μεγαλύτερος που έδωσε συνέντευξη στην Κόμας. Ζει με την 80χρονη κόρη του στο σπίτι του στο Μπανταχόθ της νότιοδυτικής Ισπανίας.
Είπε μάλιστα ότι δεν του αρέσει καθόλου το κέντρο ημερήσιας φιλοξενίας συνταξιούχων επειδή είναι «γεμάτο με γέρους». «Δεν χρειάζεται να φύγει από το σπίτι του. Είμαι ανύπαντρη και ζω εδώ μαζί του», εξήγησε η κόρη, η Μαρία Αντόνια.
Στην ερώτηση ποιες είναι οι πιο ζωηρές αναμνήσεις τους, πολλοί δηλώνουν ότι θυμούνται τον ισπανικό εμφύλιο (1936-39) που έστρεψε τους Ισπανούς τον έναν ενάντια στον άλλο και στον οποίο έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.
Η Πιλάρ Φερνάντεθ, 101 ετών, αφηγήθηκε την πείνα και τις κακουχίες που έζησαν η ίδια και τα εννιά αδέλφια της τα χρόνια του πολέμου. Για να μην επαναληφθεί η ίδια ιστορία, εκείνη επέλεξε να κάνει μόνο ένα παιδί.
«Από φόβο και μόνο δεν απέκτησα περισσότερα» εξήγησε η δραστήρια υπεραιωνόβια που ζει με την οικογένεια της κόρης της στην Αστούριας και φροντίζει τα ζώα και τον λαχανόκηπό της.
Οι συμβουλές τους για μακροζωία, από μια κουταλιά μέλι ημερησίως μέχρι συχνή κατανάλωση γκασπάτσο, της παραδοσιακής κρύας σούπας με ντομάτες και αγγούρια.
Ο Γκουμερσίνδο Κούμπο, 101, από την Αβίλα, αποδίδει τη μακροζωία του στην παιδική του ηλικία, σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος όπου ο πατέρας του ήταν φύλακας.
«Έζησα πολύ επειδή εισέπνεα το ρετσίνι των πεύκων στο δάσος όπου έζησα μικρός», είπε, εξηγώντας ότι η μητέρα του τοποθετούσε ένα βάζο με ρετσίνι κάτω από το κρεβάτι των αρρώστων.
