Ο Nathan Leopold και ο Richard Loeb, ήταν δύο πλούσιοι φοιτητές από το Σικάγο. Ο Leopold προερχόταν από οικογένεια Γερμανών μεταναστών και σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο ενώ σκόπευσε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Μιλούσε πέντε γλώσσες και έκανε ταξίδια στην Ευρώπη.
Ο Richard Loeb, είχε γεννηθεί το 1905 και είχε εβραϊκή καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος. Ο Richard ήταν άριστος μαθητής και από μικρή ηλικία είχε εμμονή με τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Και οι δύο μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά αλλά έγιναν στενοί φίλοι, όταν συναντήθηκαν στο Πανεπιστήμιο, ενώ
Τότε, διάβασαν τον «Υπεράνθρωπο» του Φρίντριχ Νίτσε, το οποίο αναφέρεται στον άνθρωπο που διαθέτει εξαιρετικές ικανότητες και η ευφυΐα του του επιτρέπει να υπερβαίνει τον νόμο. Επηρεασμένοι από το βιβλίο, ξεκίνησαν να κάνουν ληστείες και μικροπαραβάσεις. Ωστόσο, αυτό δεν τους ικανοποιούσε για πολύ και κάπως έτσι αποφάσισαν να σχεδιάσουν το «τέλειο» έγκλημα το οποίο θα είχε την ανάλογη προβολή από τον Τύπο και θα τους χάριζε την δόξα που διακαώς επιθυμούσαν.
Επί εφτά μήνες σχεδίαζαν σχολαστικά το έγκλημά τους μέσα από το οποίο θα αποδείκνυαν πρωτίστως στους εαυτούς τους ότι μπορούν να γίνουν «Υπεράνθρωποι».
Το έγκλημα
Στις 21 Μαΐου 1924, οι δύο συμφοιτητές νοίκιασαν ένα αυτοκίνητο και έψαχναν στους δρόμους του Σικάγου το θύμα τους. Αφού οδηγούσαν για δύο ώρες περίπου χωρίς να βρίσκουν το υποψήφιο θύμα τους σκέφτηκαν να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους και να προσπαθήσουν άλλη μέρα. Όμως ξαφνικά ο Loeb είδε τον 14χρονο ξάδερφό του Bobby Franks, ο οποίος ήταν γιος ενός πλουσίου κατασκευαστή ρολογιών. Το θύμα τους ήταν μπροστά στα μάτια τους και τα αρρωστημένα σχέδιά τους θα έπαιρναν επιτέλους σάρκα και οστά.
Όταν τον βρήκαν να περπατά στον δρόμο, του πρότειναν να τον πάνε με το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι. Ο ανυποψίαστος Bobby μπήκε στο αυτοκίνητο και μόλις απομακρύνθηκαν του έκλεισαν με φίμωτρο το στόμα και στη συνέχεια διέλυσαν το κρανίο του χτυπώντας τον στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Ατάραχοι έκαναν μια βόλτα με το αυτοκίνητο και περίμεναν να νυχτώσει. Περιέλουσαν το πρόσωπό, τα γεννητικά όργανα και μια ουλή στην κοιλιά του με οξύ, ώστε να μην είναι δυνατόν να αναγνωριστεί και τον έκρυψαν σε έναν οχετό κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές. Αφού επέστρεψαν στο Σικάγο, καθάρισαν το αυτοκίνητο και έκαψαν τα ρούχα του.
Στη συνέχεια γιόρτασαν το κατόρθωμά τους με ποτό και χαρτιά. Στη συνέχεια τηλεφώνησαν στο σπίτι του παιδιού και ζήτησαν από τους γονείς λύτρα για να τους επιστρέψουν το παιδί σώο και αβλαβές. Αργότερα, έστειλαν στο σπίτι ένα σημείωμα, που είχαν γράψει οι ίδιοι σε μια κλεμμένη γραφομηχανή, όπου κατέγραφαν οδηγίες για την παράδοση των λύτρων. Ωστόσο, ένας άντρας βρήκε το πτώμα του παιδιού και η αστυνομία κατάλαβε ότι η απαγωγή ήταν τέχνασμα. Το σχέδιό τους είχε ναυαγήσει.
Οι δύο νεαροί εξαφάνισαν τα τελευταία στοιχεία και επέστρεψαν στην καθημερινότητά τους. Έκαψαν μια ρόμπα που είχαν χρησιμοποιήσει για να μεταφέρουν το πτώμα και πέταξαν τη γραφομηχανή, που είχαν χρησιμοποιήσει για τα απειλητικά σημειώματα.
Η σύλληψη και η δίκη
Κοντά στο πτώμα οι αστυνομικοί βρήκαν ένα ζευγάρι γυαλιών, το οποίο είχε έναν ξεχωριστό σκελετό. Σύμφωνα με την έρευνα σε καταστήματα οπτικών της πόλης, μόνο τρεις άνθρωποι είχαν αγοράσει το συγκεκριμένο ζευγάρι γυλιών. Ανάμεσά τους ήταν και ο Leopold. Η αστυνομία κάλεσε και τους δυο φοιτητές για ανάκριση. Αρχικά, υποστήριξαν ότι τη βραδιά της δολοφονίας, είχαν βγει με δύο γυναίκες με το αυτοκίνητό τους. Ωστόσο, σύμφωνα με μαρτυρίες των γειτόνων, εκείνο το βράδυ το αυτοκίνητο ήταν παρκαρισμένο στο πάρκινγκ του Leopold. Πρώτος έσπασε τη σιωπή του ο Loeb και ακολούθησε ο Leopold.
Στη δίκη ξεκίνησε ένα πινγκ πονγκ ευθυνών ανάμεσα στους δύο φοιτητές. Αρχικά ο Loeb έριξε την ευθύνη στον Leopold λέγοντας ότι αυτός είχε σχεδιάσει τα πάντα και ότι ήταν εκείνος που σκότωσε τον Bobby, ενώ ο ίδιος οδηγούσε. Ο Leopold από την άλλη υποστήριξε ότι εκείνος οδηγούσε και ότι ο Loeb ήταν ο δολοφόνος.
Η δίκη τους χαρακτηρίστηκε ως η δίκη του αιώνα και πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Η οικογένεια του Loeb προσέλαβε ως δικηγόρος υπεράσπισης, έναν από τους καλύτερους της Αμερικής, τον Clarence Darrow, ευελπιστώντας ο γιος τους να πέσει στα μαλακά.
Η δίκη διήρκεσε 32 ημέρες και κατάφεραν να γλιτώσουν τη θανατική ποινή. Καταδικάστηκαν σε 99 χρόνια φυλάκιση και μεταφέρθηκαν στις ίδιες φυλακές. Το 1936 ένας κρατούμενος σκότωσε τον Loeb στη φυλακή με ξυράφι στις τουαλέτες. Ο Leopold παρέμεινε στη φυλακή μέχρι τον Μάρτιο του 1958. Έγραψε βιβλία και μετά την αποφυλάκιση του μετακόμισε στο Πουέρτο Ρίκο όπου και έζησε μέχρι τον θάνατό του το 1971.
Ταινία εμπνευσμένη από την πραγματική ζωή
Το 1948 προβλήθηκε η ταινία «Ο βρόγχος» του Άλφρεντ Χίτσκοκ, η οποία αφορούσε ένα στυγερό έγκλημα δύο νεαρών φοιτητών. Κεντρικοί χαρακτήρες ήταν ο Μπράντον και ο Φίλιπ, δύο νέοι που συγκατοικούσαν σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Ήθελαν να αποδείξουν ότι μπορούν να διαπράξουν το τέλειο έγκλημα και αποφάσισαν να σκοτώσουν έναν συμμαθητή τους. Τον έπνιξαν με ένα σχοινί, τοποθέτησαν το σώμα του σε ένα μπαούλο και διοργάνωσαν ένα πάρτι στο διαμέρισμά τους.
Μάλιστα, καλεσμένοι στο πάρτι ήταν ο πατέρας του δολοφονημένου παιδιού, η αγαπημένη του και κοινοί τους φίλοι. Το σενάριο ήταν εμπνευσμένο από το «έγκλημα του αιώνα» που είχε πραγματοποιηθεί το 1924 στην Αμερική. Για τον λόγο αυτό, η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε σε πολλές πόλεις της Αμερικής, καθώς οι μνήμες από το έγκλημα ήταν ακόμα νωπές.
