Ο Μπαράκ Ομπάμα και η Τερέζα Μέι έστειλαν αντιπροσώπους στην πολύκροτη, όπως αποδείχθηκε, κηδεία του μακροβιότερου ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο. Ο Τζάστιν Τρουντό και ο Μπόρις Τζόνσον δεν θα παρευρεθούν επίσης.
Τελικά μεγαλύτερη σημασία έχουν δώσει πολιτικοί αναλυτές και τα μίντια παγκοσμίως στους απόντες της κηδείας του Κάστρο παρά στους παρόντες. Και αυτό φυσικά έρχεται σαν απότοκο της πολιτικής που είχε ακολουθήσει ο Κουβανός ηγέτης τόσο στο εξωτερικό της χώρας του όσο και στο εσωτερικό.
Πολιτικοί σε όλο τον πλανήτη έχουν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα όσον αφορά την παρουσία τους στην Αβάνα την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου. Ο Φρανσουά Ολάντ επέλεξε να στείλει τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Ο Έλληνας πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας παρευρέθηκε στην επίσημη τελετή μνήμης, μαζί με τον πρόεδρο του ιρλανδικού κόμματος του Σιν Φέιν, Τζέρι Άνταμς καθώς και τους προέδρους της Νότιας Αφρικής, Τζέικομπ Ζουμά και της Βενεζουέλας, Νικολά Μαντούρο, αντίστοιχα. Ο Ρώσος ηγέτης Βλαντιμίρ Πούτιν δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω «φόρτου εργασίας».
Σε κάθε περίπτωση πάντως η κηδεία του Φιντέλ Κάστρο δεν είναι η μόνη που οδήγησε τον πλανήτη σε διφορούμενα συναισθήματα. Και η γραμμή που ενώνει τον τύραννο με τον δικτάτορα είναι τόσο λεπτή όσο το πολιτικό πρίσμα αυτού που παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις σε παγκόσμια κλίμακα.
«Τη μέρα της Ανάστασής του ο Ούγκο θα επιστρέψει μαζί με τον Ιησού Χριστό»
Από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του Κουβανικού πολιτικού μοντέλου, ο Ούγκο Τσάβεζ είχε και αυτός την κηδεία που θα ήθελε να έχει. Στις 8 Μαρτίου του 2013 τελέστηκε η δέηση με ένα πλήθος πολιτικών και ηγετών να παρευρίσκονται. Μεταξύ αυτών τη μεγαλύτερη εντύπωση την έκανε ο πρώην Ιρανός ηγέτης Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.
Ο Αχμαντινετζάντ έκανε μία σχεδόν «οσκαρική» εμφάνιση στην κηδεία όταν, σπάζοντας το πρωτόκολλο, άγγιξε με δάκρυα το φέρετρο του νεκρού Τσάβεζ και με στόμφο τόνισε, μεταξύ άλλων, στον επικήδειο του πως «την ημέρα της Ανάστασής του ο Ούγκο θα επιστρέψει μαζί με τον Ιησού Χριστό». Μία δήλωση η οποία προξένησε σοβαρά προβλήματα στον Ιρανό Πρόεδρο με το εγχώριο Ισλαμικό Ιερατείο.
Η κηδεία του ωστόσο είχε όντως μία λάμψη από Χόλυγουντ καθώς σε εκείνη παρευρέθηκαν και ο, βραβευμένος με όσκαρ ηθοποιός, Σον Πεν, καθώς και ο ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Τζέσε Τζάκσον.
Την ίδια ώρα στην πρωτεύουσα της χώρας, Καράκας, διαδηλώσεις υπέρ του και εναντίων του λάμβαναν χώρα με χιλιάδες συμμετέχοντες.
«Θα γελάμε όταν πεθάνει η Θάτσερ»
Το τραγούδι των Hefner «The Day That Thatcher Dies (ding dong the witch is dead)» («Η μέρα που η Θάτσερ πέθανε – ντινγκ ντονγκ η μάγισσα είναι νεκρή») έγινε αυτόματα ο ύμνος των απανταχού εχθρών της «σιδηράς κυρίας» της βρετανικής πολιτικής ιστορίας, της Μάργκαρετ Θάτσερ. Η κηδεία της τελέστηκε στις 17 Απριλίου του 2013 με χιλιάδες καλεσμένους από όλο τον κόσμο να παρευρίσκονται. Ο αριθμός ξεπέρασε τις 2000 άτομα μεταξύ των οποίων ήταν και η Άνγκελα Μέρκελ και ο Ισραηλινός Μπέντζαμιν Νετανιάχου.
Η πολιτικός που εισήγαγε στα κοινά τον νεοφιλελευθερισμό στην πιο ακραία του μορφή, καθώς όπως είχε δηλώσει η ίδια «δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο το άτομο», επέβαλε στη Βρετανία τα πλέον σκληρά αντεργατικά μέτρα που είχαν γνωρίσει μέχρι εκείνοι τη στιγμή οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους.
Σε σχέση πάντως με τα ανάμεικτα συναισθήματα που προκαλούσε η ύπαρξη της Θάτσερ όσο ζούσε καθώς και όταν πέθανε, οι αντιδράσεις τη μέρα της κηδείας της ήταν μικρότερες του αναμενομένου. Αλλά έκαναν θόρυβο.
Ανθρακωρύχοι του Χακνολ και του Ίζινγκτον οι οποίοι είχαν περάσει τα πάνδηνα επί πρωθυπουργίας Θάτσερ με ολόκληρες κοινότητες και πόλεις να ρημάζουν μετά την «επίθεση» της τελευταίας στη μεγάλη απεργία τους την διετία 1984 -1985, πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις τη μέρα που κηδευόταν η Θάτσερ. Στο νότιο Γιορκσάιρ πήγαν ένα βήμα παραπέρα καθώς την ώρα της κηδείας οι κάτοικοι έκαναν περιφορά ένα ομοίωμα της τυλιγμένο στις φλόγες.
«Ο σύντροφος Τίτο δεν ζει»
Ο στρατάρχης, Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, κυβέρνησε την ενωμένη -τότε- Γιουγκοσλαβία, υπό κομμουνιστικό καθεστώς, για 35 χρόνια. Όσο διφορούμενος είναι ο χαρακτηρισμός του ως ο «καλοσυνάτος δικτάτορας» τόσο διφορούμενη ήταν και η κηδεία του στις 8 Μαΐου του 1980.
Η κατάσταση της υγείας του Τίτο είχε χειροτερέψει κατά τη διάρκεια του 1979 και εν τέλει δεν είχε έναν εύκολο θάνατο καθώς του ακρωτηρίασαν το ένα του πόδι μετά από καρδιαγγειακά προβλήματα που αντιμετώπιζε και κατέληξε από γάγγραινα στη Λιουμπλιάνα της Σλοβενίας.
Οι μεταφορές εντός Γιουγκοσλαβικής επικράτειας γίνονταν με το προεδρικό τρένο, το «Πλάβι Βοζ» ή «Μπλε Τρένο» αλλά η κατάσταση του σώματος του Τίτο ήταν τόσο άσχημη που οι αρχές της χώρας δεν ήθελαν η τελευταία εικόνα του λαού για τον ηγέτη του να είναι άσχημη. Οπότε το Πλάβι Βοζ έκανε κανονικά το δρομολόγιο Λιουμπλιάνα – Βελιγράδι με το φέρετρο… άδειο. Η σωρός του ηγέτη μεταφέρθηκε με ελικόπτερο του στρατού.
Το μοναδικό με την τελετή του Τίτο ήταν πως κατάφερε να «ενώσει» ηγέτες και πολιτικούς και από τις δύο πλευρές του Ψυχρού πολέμου. 4 βασιλιάδες, 31 πρόεδροι, 6 πρίγκιπες, 22 πρωθυπουργοί και 47 υπουργοί εξωτερικών παρευρέθηκαν στην κηδεία του.
Πέθανε το 1989, ενταφιάστηκε 27 χρόνια αργότερα
Το βραβείο της πιο περίεργης κηδείας πολιτικού ηγέτη για την χρονιά που φεύγει σε λίγες μέρες, μάλλον κερδίζει ο διαβόητος δικτάτορας των Φιλιππίνων, Φερντινάντ Μάρκος.
Ο Μάρκος έχει πεθάνει από το 1989 αλλά δεν είχε ταφεί ακόμα στην γενέτειρά του. Παρέμενε κατεψυγμένος σε μία κρύπτη στη Χονολουλού της Χαβάι καθώς δεν είχε διευκρινιστεί για τόσα χρόνια ποια ήταν η τελευταία επιθυμία του δικτάτορα. Να ταφεί μαζί με την μητέρα του στο Μπατάκ ή όπως ισχυριζόταν η σύζυγος του, στη Μανίλα, στο νεκροταφείο των ηρώων.
Εν τέλει το ανώτατο δικαστήριο των Φιλιππίνων αποφάσισε πως η ταφή και η κηδεία του πρώην πολιτικού ηγέτη της χώρας θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί με τιμές ήρωα και να ταφεί στο αντίστοιχο κοιμητήριο.
Αυτή η απόφαση ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από επιζώντες και πρώην φυλακισθέντες του δικτατορικού καθεστώτος του Μάρκος οι οποίοι πρόσβαλαν τη συγκεκριμένη απόφαση στα πολιτικά δικαστήρια της χώρας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας κατά τη διάρκεια επιβολής του στρατιωτικού νόμου στη χώρα είχαν δολοφονηθεί 3,240 άνθρωποι, 70.000 φυλακίσθηκαν και 34.000 βασανίστηκαν.
Ο Φερντινάντ Μάρκος ενταφιάστηκε στις 18 Νοεμβρίου 2016.
«Οι πολίτες κλαίνε με δάκρυα αίματος»
Αναφέρεται από πολλούς ως η πιο εντυπωσιακή, κρατικά οργανωμένη, ταυτόχρονη έκφραση πένθους και θλίψης στον κόσμο
Πάρα πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί για το καθεστώς της Βόρειας Κορέας. Για την καταπίεση και την απομόνωση που υφίστανται οι πολίτες της χώρας. Δεν μπορούμε να ξέρουμε που ξεκινά η αλήθεια, που τελειώνει και που αρχίζει και ολοκληρώνεται η προπαγάνδα του καθεστώτος και των πολιτικών αντιπάλων του.
Η κηδεία ωστόσο του αρχηγού του κράτος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βορείου Κορέας, Κιμ Γιονγκ Ιλ, ήταν τόσο καλά στημένη που προσομοίαζε με κινηματογραφική ταινία
Μία χορογραφία πένθους όπου πολίτες, στρατιώτες και πολιτικοί έκλαιγαν μέχρι λιποθυμίας ταυτόχρονα, δείχνοντας έτσι πως η απώλεια του Κιμ Γιονγκ Ιλ ήταν ένα γεγονός που συγκλόνισε τη χώρα.
Την ίδια στιγμή, στην άλλη πλευρά των συνόρων, στη Νότιο Κορέα, διαδηλώσεις λάμβαναν χώρα ενάντια στο αυταρχικό (όπως θεωρούν εκείνοι) καθεστώς του Ιλ αλλά και του γιου του που πήρε τα ηνία στην εξουσία Κιμ Γιονγκ Ουν.
