Μια σκληρή πραγματικότητα με θύματα χιλιάδες παιδιά που λαμβάνει χώρα στις ΗΠΑ, φέρνει στο φως εκτενές άρθρο του motherjones.
Ήταν ένα βράδυ Σαββατοκύριακου, αργά, και η Kara βαριόταν. Η μητέρα που την είχε υιοθετήσει, η Dotty, μια 70χρονη με αρθριτικά και πρόσφατα εγχειρισμένη- κοιμόταν στο επάνω δωμάτιο. Η κόρη της, εκείνη την ώρα μιλούσε στο κινητό με τον ξάδελφό της, στον οποίο έλεγε ότι ήθελε να φάει κάτι από το ταχυφαγείο που βρισκόταν λίγα τετράγωνα μακριά.
Η 12χρονη, ενημέρωνε τον συνομιλητή της, στην άλλη άκρη του ακουστικού, ότι θα έπαιρνε το αυτοκίνητο της μαμάς της, αψηφώντας την προειδοποίηση του ξαδέλφου ότι «αυτό δεν είναι καλή ιδέα».
Με ένα «θα είμαι μια χαρά», η Kara έκλεισε το ακουστικό και βρέθηκε πίσω από το τιμόνι – αφού οδήγησε μερικά τετράγωνα, πέρασε και από το σημείο όπου πριν μέρες είχε μπλέξει σε καυγά με μια συμμορία κοριτσιών γιατί είχαν επιτεθεί σε μια φίλη της. Όταν τελικά έφτασε έξω από το fast food, χτύπησε σε έναν κάδο απορριμμάτων στην προσπάθειά της να παρκάρει. Από τον πανικό της, γύρισε, πάτησε γκάζι και έφτασε πίσω στο σπίτι της.
Όταν η ανήλικη ξύπνησε το πρωί, είδε δυο αστυνομικούς να στέκονται στο κατώφλι του σπιτιού της. Η μητέρα της, αφού είδε το χτύπημα στο αυτοκίνητο, κάλεσε τους αστυνομικούς και τους ενημέρωσε ότι υποπτευόταν την απίστευτα ατίθαση κόρη της. Η Kara ομολόγησε. Σε πολύ σύντομο διάστημα, η 12χρονη κλήθηκε σε δικαστήριο ανηλίκων. Η Kara γεννήθηκε το 1991 και η βιολογική της μητέρα εξέτιε την ποινή της στη φυλακή γιατί μαχαίρωσε τον πρώην φίλο της. Η ίδια προκειμένου να την προφυλάξει από τις ανάδοχες οικογένειες, την έδωσε για υιοθεσία στο φιλικό της ζευγάρι, την Dotty και τον Ralph, και οι δυο ήταν εκείνη την περίοδο γύρω στα 60.
Η γηραιά μητέρα, μπροστά στον δικαστή, ξέσπασε: Η Kara πάντα αντιμιλούσε, πάντα ήταν ανυπάκουη, εκμεταλλευόταν τη διαφορά ηλικίας και τα προβλήματα υγείας της για να κάνει τα δικά της. Η 70χρονη εξέφρασε το φόβο της ότι η οδήγηση της ανήλικης κόρης της, θα της κόστιζε την ασφάλεια του αυτοκινήτου της. Όση ώρα η 12χρονη άκουγε την θετή μητέρα της να καταθέτει, η ίδια δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και το μόνο που έκανε ήταν να χαμογελά.
«Ο δικαστής με κοίταξε και μου είπε: “Νομίζεις πως αυτό είναι αστείο; Τι θα έλεγες να βρεθείς υπό κράτηση για 10 ημέρες; Αυτό τώρα σου φαίνεται αστείο;”», δήλωσε η 25χρονη σήμερα Kara. Η ίδια θυμάται ότι όταν ο δικαστής της ανακοίνωσε την ποινή, ένας αστυνομικός της πέρασε χειροπέδες και την οδήγησε σε ένα κέντρο κράτησης όπου έπρεπε να ξεντυθεί και να φορέσει την ομοιόμορφη στολή των κρατουμένων.
«Δε μπορούσα να το πιστέψω στην αρχή. Ήταν τόσο εξωπραγματικό», λέει και σημειώνει ότι πέρασε τις πρώτες ημέρες στο κελί της κλαίγοντας. Τα υπόλοιπα 24ωρα, γνώρισε και άλλα κορίτσια με παρόμοιες ιστορίες σαν και τη δική της. Όταν τελικά αποφυλακίστηκε, της έδωσαν σαφείς οδηγίες και κανόνες και έπρεπε να συμμορφωθεί με τα εξής: μην οδηγήσει αν δε φτάσει στην κατάλληλη ηλικία, να μη κάνει κοπάνες από το σχολείο, να μην αντιμιλά στους γονείς της και να κρατάει το δωμάτιό της καθαρό. Επιπλέον, η Kara και η Dotty θα έχουν συναντήσεις με τον δικαστικό επιμελητή ο οποίος κάθε εβδομάδα άκουγε την 70χρονη να του λέει πόσο απείθαρχη ήταν η Kara. «Η υγεία μου είναι χάλια, δεν ήξερα πού αλλού να στραφώ», δηλώνει από τη μεριά της η Dotty. Δεν αντιλαμβανόταν ότι η λίστα των παραπόνων που έβγαζε από μέσα της, αποτελούσαν «παραβιάσεις» των όρων αποφυλάκισης της Kara. Κάθε φορά που η ίδια επαναλάμβανε ότι η Kara δεν καθάριζε το δωμάτιό της, ή δεν έστρωνε το κρεβάτι της έστελναν τη μικρή πίσω στο αναμορφωτήριο. Όταν της αντιμιλούσε, πίσω ξανά. Μέχρι η Kara να γίνει 16 ετών, μπήκε και βγήκε στο αναμορφωτήριο τουλάχιστον 3 φορές.
Η Kara είναι μια από τις 50.000 περίπου έφηβες που περνούν κάθε χρόνο το κατώφλι των δικαστηρίων εξαιτίας της ποινικοποίησης «ευτελών» αδικημάτων που επιρρίπτονται κυρίως σε κορίτσια. «Το μεγαλύτερο έγκλημά μου ήταν ότι δεν έστρωνα το κρεβάτι μου. Με έκλεισαν μέσα γι’ αυτό, κάτι που είναι γελοίο», λέει η νεαρή.
Πώς ένα παιδί γίνεται να καταλήγει στη φυλακή για ένα ξέστρωτο κρεβάτι; «Ειρωνικά, η απάντηση βρίσκεται στον πρωταρχικό στόχο του συστήματος δικαιοσύνης ανηλίκων: την αναμόρφωση», σημειώνει η αρθρογράφος. Είναι ένας τρόπος οι νέοι να έχουν μια ευκαιρία να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, ενώ οι δικαστικές διαδικασίες είναι πιο ανεπίσημες από εκείνες για τους ενήλικες.
Οι ανήλικοι παραβάτες, αντί να κριθούν ένοχοι, κρίνονται ως «παραβάτες» και φυσικά μπορούν να καταλήξουν πίσω από ένα κελί, είτε γιατί το έσκασαν από την οικογένειά τους, είτε για μια απλή κοπάνα από το σχολείο.
