Ξεκινώντας από το 1927, η ετήσια έκδοση του Ανθρώπου της Χρονιάς ήταν ο τρόπος του έγκριτου αμερικανικού περιοδικού να τιμήσει το πρόσωπο που είχε τον μεγαλύτερο αντίκτυπο κατά τη χρονιά που έκλεινε.
Οι επιλογές του «Time» μπήκαν βέβαια πολλές φορές στο στόχαστρο ειδικών αλλά και απλού κόσμου, προκαλώντας πύρινους διαξιφισμούς και πολεμικές που μιλούσαν ακόμα και για διαπλεκόμενα συμφέροντα του περιοδικού ή παρασκηνιακές συμφωνίες.
Η ίδια η επετειακή έκδοση ξεκίνησε εξάλλου ως τρόπος να αντισταθμιστεί το ντροπιαστικό λάθος του περιοδικού το 1927, όταν δεν φιλοξένησε στο εξώφυλλό του τον πιλότο Τσαρλς Λίντμπεργκ μετά τον εμφατικό του άθλο, την πρώτη υπερατλαντική πτήση. Στο τέλος της χρονιάς ο εκδότης αποφάσισε να τον κάνει Άνθρωπο της Χρονιάς για να αντισταθμίσει το δημοσιογραφικό ατόπημα!
Οι επιλογές του περιοδικού ωστόσο ήταν τις περισσότερες φορές σχεδόν αυταπόδεικτες, όπως οι παγκόσμιοι ηγέτες σε περιόδους κρίσης (σαν την Άνγκελα Μέρκελ το 2015 ειδικά για τους χειρισμούς της στην ελληνική κρίση), ενώ δεν έχει διστάσει να τιμήσει οργανισμούς ή ακόμα και ιδέες.
Αυτές πάντως οι βραβεύσεις δεν πέρασαν στα ψιλά…
Αδόλφος Χίτλερ – 1938
Ο άνθρωπος που ευθύνεται για τον Β’ Παγκόσμιο και τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στα μήκη και τα πλάτη της Γης φιγούραρε το 1938 ως Άνθρωπος της Χρονιάς, όταν και επιλέχθηκε για τον ρόλο του στη μεγάλη ενοποίηση της Γερμανίας με την Αυστρία και τη Σουδητία!
Στη διάσκεψη με τον Νέβιλ Τσάμπερλεϊν και τον Μπενίτο Μουσολίνι, ο Χίτλερ επισημοποίησε την ένωση των τριών εθνών, ακονίζοντας τα δόντια του για τις επόμενες επιθετικές κινήσεις του στην Πολωνία και την Τσεχοσλοβακία. Το «Time» θεώρησε την ένωση μια ειρηνική πράξη και αναγνώρισε τον καθοριστικό ρόλο του Χίτλερ στα τεκταινόμενα, όπως αποδείχτηκε όμως δεν ήταν παρά η πρώτη πράξη του ιμπεριαλιστικού του οράματος για την αύξηση του ζωτικού χώρου των Γερμανών σε βάρος όλων των υπολοίπων.
Το περιοδικό θέλησε να τιμήσει τους ειρηνικούς χειρισμούς του στην προσάρτηση των δύο εθνών και τους διπλωματικούς τακτικισμούς του με τα αντίπαλα ευρωπαϊκά έθνη…
Ιωσήφ Στάλιν – 1939 και 1942
Ο «Πατερούλης» δεν είναι ο μόνος που έχει τιμηθεί δύο φορές με τη βαρύτιμη διάκριση του περιοδικού, αν και παραμένει ο μοναδικός που έλαβε την τιμή παρά το γεγονός ότι ευθύνεται για τον θάνατο κάπου 20-40 εκατ. ανθρώπων σε καιρό ειρήνης! Η πρώτη του βράβευση το 1939 είχε να κάνει με το σύμφωνο που υπέγραψε με τη Γερμανία, που όπως ξέρουμε άλλαξε την κατανομή δυνάμεων στην Ευρώπη και επέτρεψε στον Χίτλερ να καταλάβει ανενόχλητος τη Δυτική Ευρώπη την ώρα που προετοίμαζε μυστικά το κεραυνοβόλο χτύπημά του στην ΕΣΣΔ.
Ο Στάλιν χαιρετίστηκε ξανά ως Άνθρωπος της Χρονιάς το 1942, τώρα για τον ρόλο του στην υπεράσπιση της πόλης που έφερε το όνομά του, το Στάλινγκραντ. Ένας ζωτικής σημασίας σταθμός στον δρόμο των Ναζί για τη Μόσχα που αν έπεφτε, θα γονάτιζε την Ένωση και θα την παρέδιδε πιθανότατα στον Αδόλφο. Η ηρωική αντίσταση του Κόκκινου Στρατού έγειρε την πλάστιγγα και κατέληξε τρία χρόνια αργότερα στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου…
Ο ούγγρος μαχητής της ελευθερίας – 1956
Η Ουγγρική Επανάσταση του 1956 (ή Αντεπανάσταση, κατά μερίδα ιστορικών) ήταν μια αποτυχημένη εξέγερση κατά της σοβιετικής πολιτικής που εφαρμοζόταν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Ουγγαρίας. Ήταν μάλιστα η πρώτη μεγάλη και δημόσια κατακραυγή της Ανατολικής Ευρώπης κατά του «κόκκινου» καθεστώτος της Μόσχας από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου, όταν και περιήλθαν τα εδάφη της Ουγγαρίας στα χέρια των Σοβιετικών.
Το περιοδικό αποφάσισε να αναγνωρίσει τον ρόλο των φοιτητών και του απλού λαού, εργατών και αγροτών δηλαδή, στον ιστορικό ξεσηκωμό των κατοίκων της Βουδαπέστης στις 23 Οκτωβρίου 1956, αποκαλώντας τον «ξήλωμα στο Σιδηρούν Παραπέτασμα». Τα ξημερώματα της 4ης Νοεμβρίου, τα σοβιετικά άρματα μάχης εισέβαλαν στη Βουδαπέστη και κατέπνιξαν με αιματηρό τρόπο την επανάσταση, με 2.500 ούγγρους νεκρούς, εκατοντάδες κατόπιν να στήνονται στο απόσπασμα, χιλιάδες να φυλακίζονται και δεκάδες χιλιάδες να παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Το περιοδικό κατηγορήθηκε για σφοδρή εκδήλωση της αμερικανικής αντικομουνιστικής ρητορείας, την ίδια ώρα μάλιστα που η αντίδραση της Δύσης υπήρξε χλιαρή και ο ίδιος ο αμερικανός πρόεδρος Αϊζενχάουερ αρκέστηκε σε φραστική καταδίκη της σοβιετικής εισβολής…
O ηλεκτρονικός υπολογιστής – 1982
Το κομπιούτερ επιλέχθηκε ως Μηχανή (αναγκαστικά) της Χρονιάς το 1982 για τον ρόλο του στην ανάδυση της Εποχής της Πληροφορίας. Ο ηλεκτρονικός υπολογιστής είχε γίνει λιγότερο ογκώδης και πιο προσιτός οικονομικά και έβρισκε ολοένα και περισσότερο τη θέση του στα νοικοκυριά της Δύσης, καθώς η αγορά κατακλυζόταν τώρα από έξυπνες μηχανές που μπορούσαν «να στέλνουν γράμματα με ταχύτητες φωτός, να διαγνώσουν ένα άρρωστο κουτάβι, να διαμορφώσουν ένα ασφαλιστικό πρόγραμμα σε λεπτά και να τεστάρουν συνταγές για μπίρα».
Κι αν σήμερα ο υπολογιστής είναι κοινός τόπος, το 1982 τα πράγματα ήταν σαφώς διαφορετικά, καθώς επρόκειτο για μια αναδυόμενη τεχνολογία που οι περισσότεροι μόνο να ονειρεύονταν μπορούσαν. Λίγο μετά την κυκλοφορία της επετειακής έκδοσης, η Apple άρχισε να εμπορεύεται τον Lisa, τον πρώτο οικιακό υπολογιστή με κόστος κάτω των 10.000 δολαρίων. Παρά το γεγονός ότι απέτυχε εμπορικά, δημιούργησε ένα κύμα ενδιαφέροντος που δεν θα ανακοπτόταν ποτέ…
Εσύ – 2006
Το «Time» τίμησε εσένα το 2006, τα εκατομμύρια των ανώνυμων ανθρώπων δηλαδή που συμβάλουν καθημερινά στον ηλεκτρονικό διάλογο και τα μέσα δικτύωσης, όπως το Facebook, το Myspace, το YouTube κ.λπ. Εκείνη τη χρονιά η κοινωνική δικτύωση είχε αρχίσει να καταλαμβάνει τον Παγκόσμιο Ιστό με καταιγιστικό ρυθμό, καθώς το περιεχόμενο των χρηστών μετατρεπόταν σταδιακά στο επόμενο μεγάλο ηλεκτρονικό πράγμα.
Το περιοδικό διείδε τη δυναμική του social networking και έσπευσε να τιμήσει προκαταβολικά τον αντίκτυπο του περιεχομένου του ανώνυμου χρήστη σε παγκόσμιο επίπεδο. Σήμερα ξέρουμε πως οι online κοινότητες αλλάζουν τον κόσμο μέσω της αστραπιαίας οργάνωσής τους επιφέροντας ραγδαίες κοινωνικές αλλαγές στα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Το ίντερνετ έδωσε φωνή σε όποιον έχει τη διάθεση να συνδεθεί και να παλέψει για τον σκοπό που έχει επιλέξει. Όπως το έθεσε και το ίδιο το περιοδικό, «είναι μια ευκαιρία να εγκαθιδρυθεί ένας νέος τρόπος διεθνούς κατανόησης και συνεργασίας, όχι πολιτικού προς πολιτικό ή μεγάλου άντρα προς μεγάλο άντρα, παρά πολίτη προς πολίτη, ανθρώπου προς άνθρωπο»…
