Την πρώτη φορά που ο αρχιτέκτονας και φωτογράφος Christopher Payne έτυχε να βρεθεί μπροστά σε ένα από τα πολλά εγκαταλελειμμένα ψυχιατρεία των ΗΠΑ, ήταν καθαρά από τύχη. Βρισκόταν εν μέσω ενός αρχιτεκτονικού προτζεκτ, όταν εντόπισε το οικόπεδο ενός τεράστιου ιδρύματος στο Λονγκ Άιλαντ, – αργότερα έμαθε ότι ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο,- από τον αυτοκινητόδρομο.
«Δεν ήταν ιδιαίτερα παλιό, αλλά έμοιαζε σαν μια μικρή πόλη», σημειώνει ο ίδιος. Ανήμπορος να αντισταθεί στον πειρασμό, πήδηξε τον φράχτη και έμεινε έκπληκτος από το μέγεθος των κτισμάτων από αρχιτεκτονικής πλευράς. «Ήταν υπέροχο. Υπήρχαν δρόμοι, δέντρα, πεζοδρόμια, είχε μέχρι και σιδηροδρομικό σταθμό… Αν δεν ήξερες τι ήταν, θα νόμιζες πως ήταν κάμπους πανεπιστημίου», εξηγεί.
Μετά την άτακτη αυτή επίσκεψη, στο μυαλό του Payne άρχισαν να στροβιλίζουν μια σειρά από ερωτήματα: «Γιατί έπρεπε να κλείσει; Γιατί το έχτισαν αρχικά;…». Σύντομα, ο αρχιτέκτονας, άρχισε να κάνει έρευνα αναφορικά με τα εγκαταλελειμμένα ψυχιατρικά ιδρύματα- «Δεν ήξερα που έμπλεκα…», δηλώνει. Τελικά, η ακόρεστη περιέργειά του, τον οδήγησε σε 70 εγκαταλελειμμένα ιδρύματα, σε 33 πολιτείες. Ένα ταξίδι που διήρκεσε έξι χρόνια…
