Η Suzy Favor Hamilton ήταν μια μεσαίων αποστάσεων δρομέας που εκπροσώπησε τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν όχι μόνο έκανε στροφή 180 μοιρών στην καριέρα της, αλλά χιλίων! Η 47χρονη Αμερικανίδα, έγινε συνοδός πολυτελείας, ενώ όμως σημειώνει στο BBC όπου παραχώρησε συνέντευξη, πάσχει και από διπολική διαταραχή.
«Υπάρχει ιστορικό ψυχικών ασθενειών στην οικογένεια. Ο αδελφός μου ζούσε με διπολική διαταραχή και συχνά ζούσαμε χαοτικές καταστάσεις στην οικογένειά μου. Η οικογένεια όμως ποτέ δεν το ανακάλυψε. Όσον αφορά εμένα, κοιτάζοντας πίσω, υπήρχαν κάποια σημάδια που έπρεπε να με είχαν ταρακουνήσει», λέει Hamilton στον δημοσιογράφο Stephen Nolan.
Όπως σημείωσε η ίδια, όταν ήταν σε νεαρή ηλικία έπασχε από διατροφική διαταραχή και είχε τάσεις αυτοκτονίας – στο Κολέγιο αποπειράθηκε να βάλει τέλος στη ζωή της. «Αλλά τα κρατούσα όλα μέσα μου, προσπαθώντας να συντηρήσω την εικόνα του τέλειου κοριτσιού από το Ουισκόνσιν, δυναμική και δυνατή. Το τρέξιμο, ήταν κάτι που ησύχαζε το μυαλό μου και χάρη σε αυτό, αγάπησα τον αθλητισμό και έγινε πάθος μου».
Η αθλητική της καριέρα «έκλεισε» έχοντας μια πλούσια συλλογή από μετάλλια: έχει κερδίσει, μεταξύ άλλων, 7 εθνικούς τίτλους στα 1.500 μέτρα. Πάντως η ίδια, μάλλον δεν πανηγύριζε τους τίτλους της, μιας και στην προσωπική της ζωή ζούσε μέσα σε μια κόλαση. Ο αδελφός της αυτοκτόνησε και εκείνη θεωρούσε ότι έπασχε από κάποια διαταραχή «παλεύοντας» με έντονο στρες.
«Τελικά, το 2005 έμεινα έγκυος. Ίσως το να κάνω ένα παιδί, θα ήταν κάτι που θα με έβγαλε από το διέξοδο. Πίστευα ότι αν θα γινόμουν μητέρα, αν έκανα και δεύτερο παιδί θα ζούσε την τέλεια ευτυχία. Αλλά αυτό δεν έγινε». Μετά και τη δεύτερη εγκυμοσύνη, η ίδια άρχισε να εργάζεται ως κτηματομεσίτης, αλλά η ζωή της μάλλον ολίσθαινε προς την απόλυτη δυστυχία: «οι σχέσεις μου με τα αδέλφια μου ήταν τεταμένες, ο γάμος μου παρέπαιε, είχα δυο αποβολές… Αισθανόμουν ανίκανη ως μητέρα.
«Είχα γαντζωθεί από την κόρη μου. Δεν την άφηνα. Δεν είχα κανένα κίνητρο για να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Αυτό που ήθελα ήταν να σταματήσω τον πόνο. Και τότε, αποφάσισα να τρέξω με το αυτοκίνητό μου, και να το ρίξω σε δέντρο. Ήθελα να σταματήσει ο πόνος. Ευτυχώς, σκέφτηκα την κόρη μου και γύρισα σπίτι. Ο γιατρό διέγνωσε κατάθλιψη, μου χορήγησε ειδική φαρμακευτική αγωγή και με την πάροδο των ετών, άρχισα να νιώθω καλύτερα αλλά εξαιτίας των χαπιών άρχισα να παχαίνω, να τεμπελιάζω… Σταμάτησα να παίρνω τα χάπια που με κρατούσαν σε ισορροπία».
«Πριν το καταλάβω καλά καλά άρχισα να βυθίζομαι πάλι στο σκοτάδι, και να σκέφτομαι την αυτοκτονία. Ο γάμος μου επιδεινωνόταν, η οικογένειά μου με τρέλαινε, μισούσα τη δουλειά μου… Ήθελα να δραπετεύσω. Ο γιατρός μου μου έδωσε και άλλη φαρμακευτική αγωγή. Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα. Ένιωθα υπέροχη, απίστευτα καλά, ζωντανή. Ήθελα να ζήσω. Καιρός οι φαντασιώσεις να γίνουν πραγματικότητα. Πλησίαζε η επέτειος του γάμου μου και εγώ ήθελα να ταξιδέψω στο Λας Βέγκας, να «νοικιάσω» έναν συνοδό και να κάνουμε τρίο. Κάτι που ποτέ δεν περίμενα να κάνω. Ποτέ. Το ήθελα πολύ, τώρα! Ήμουν μια νέα γυναίκα τώρα. Πόσα είχα χάσει! Ελευθερία, σεξ. Μόνο αυτό σκεφτόμουν. Ο γάμος μου έπνεε τα λοίσθια. Δοκιμάσαμε έναν ”ανοιχτό” γάμο. Το διαζύγιο δεν ήταν επιλογή, όχι για την κόρη μου. Στους επόμενους έξι μήνες, έκανα πολλά ταξίδια στο Βέγκας, μόνη μου. Έβγαινα με άντρες που έβρισκα σε καζίνο, σε διάφορα μέρη και κάναμε σεξ. Και τότε, ήρθε η επιφοίτηση: δεν ‘’νοίκιαζα’’ εγώ συνοδούς, εδώ ήμουν η συνοδός. Θα γινόμουν ιερόδουλη…. Ποτέ δεν ήμουν πιο ευτυχισμένη. Για πρώτη φορά ήμουν ανεξάρτητη…
