Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Προωρότητας και είναι πολλές οι ιστορίες παιδιών που ήρθαν στον κόσμο λίγο ή πολύ πριν το προγραμματισμένο και έδωσαν τεράστια μάχη, τα ίδια και οι γονείς τους, για να κρατηθούν στη ζωή και να διεκδικήσουν μια φυσιολογική ανάπτυξη.
Κάποιες από τις ιστορίες αυτές δεν έχουν χαρούμενο τέλος και στοιχειώνουν για πάντα όσους τις έζησαν. Άλλες είναι ιστορίες νικηφόρες με μικρούς μαχητές που έχουν πολύ μεγάλη καρδιά.
Αυτή είναι η ιστορία του μικρού Carlo Cucchi που γεννήθηκε στις 24 εβδομάδες με βάρος 620 γραμμάρια.
Οι γιατροί είπαν στους συντετριμμένους γονείς του πως είχε 20% πιθανότητες να επιβιώσει. Εκείνος έμεινε επί τέσσερις μήνες στη ΜΕΘ όπου οι ειδικοί του Arrowe Park Hospital στο Merseyside, πάλεψαν για να τον κρατήσουν ζωντανό.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του ανέπτυξε θρόμβο στο αριστερό πόδι με αποτέλεσμα το άκρο να νεκρωθεί.
Το ρίσκο της επέμβασης για τον ακρωτηριασμό του ποδιού ήταν πολύ μεγάλο κι έτσι οι γιατροί προτίμησαν να περιμένουν να νεκρωθεί πλήρως από μόνο του και μετά να επέμβουν.
Αλλά ο μικροσκοπικός Carlo ήταν προφανώς πολύ αποφασισμένος να αψηφήσει όλα τα προγνωστικά και πρόσφατα γιόρτασε τα πρώτα γενέθλιά του.
«Όταν γεννήθηκε ήταν τόσο μικρός, νομίζω το κεφάλι του έμοιαζε με μπαλάκι του γκολφ. Μας έδωσαν ένα το αρκουδάκι που έδειχνε τεράστιο δίπλα του. Λέγαμε τι ωραία που θα ήταν να γίνει κι εκείνος μεγάλος σαν το αρκουδάκι του ή έστω αρκετά μεγάλος ώστε να μπορεί να το κρατήσει. Δεν κάναμε καν τη σκέψη πως θα γίνει ενός έτους, έμοιαζε τόσο μακρινό, ήταν μια πολύ συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή για μας, ένας μεγάλος αγώνα», περιγράφει ο 33χρονος πατέρας του στη Daily Mail.
«Είναι εκπληκτικό που τον βλέπουμε τώρα να παίρνει το αρκουδάκι του παντού μαζί, το κουβαλάει στο κρεβάτι του. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ήταν κάποτε μικρότερος από αυτό».
«Ήταν μικροσκοπικός όταν γεννήθηκε, μας είπαν πως η κατάστασή του ήταν κρίσιμη και πως μπορεί να μην τα κατάφερνε τη νύχτα. Ακόμα και σήμερα είναι πολύ μικρός για την ηλικία του, είναι τέσσερις μήνες πίσω στην ανάπτυξή του. Μόλις άρχισε να κάθεται ενώ τα συνομήλικά του παιδιά αρχίζουν να περπατούν. Αλλά δεν μας νοιάζει καθόλου γιατί είναι υγιής και αυτό είναι το πιο σημαντικό», λέει η μαμά του.
