«Τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι πέθαναν, ότι είναι νεκροί, πώς μοιάζει ο θάνατος, τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Υπάρχει ένα άψυχο σώμα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα». Μαρτυρίες όπως η παραπάνω, φιλοξενούνται στο παρακάτω βίντεο, όπου πέντε βετεράνοι του στρατού, αποκαλύπτουν πώς είναι να σκοτώνεις για πρώτη φορά σε πόλεμο. Στο απόσπασμα, οι άντρες μιλούν για τις εμπειρίες τους στα πεδία των μαχών, εξηγούν τη ζοφερή πραγματικότητα του πολέμου καθώς και τις επιπτώσεις που είχε αυτή η εμπειρία στη ζωή τους.
«Όταν κάποιος πέθαινε, προκαλούσε τρομερό πόνο… κάποιος άνθρωπος τον είχε ανάγκη, τον είχε ανάγκη να υπάρχει στη ζωή του», λέει ο Josh, ο νεότερος από τους συνεντευξιαζόμενους. Περιγράφοντας την εμπειρία του κατά τη διάρκεια της επιχείρησης «Διαρκής Ελευθερία» στο Πακιστάν, ο πρώην ελεύθερος σκοπευτής εξηγεί: «Θυμάμαι ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια. Πώς έμοιαζε η σκόνη, πώς ένιωθα τον αέρα στο στόμα μου. Κάθε λεπτομέρεια. Γιατί είναι η πρώτη φορά που κάνεις κάτι τόσο μεγάλο». Ο Lonnie, ένας βετεράνος του Βιετνάμ, σημειώνει με τη σειρά του: «Ήμουν πεσμένος κάτω και το μόνο που μπορούσα να δω, ήταν το κεφάλι του και οι ώμοι του, φορούσε ένα καπέλο, και τότε είδα το κόκκινο έμβλημα… ήταν… και όταν μπόρεσα και είδα τη σιλουέτα του, τον πυροβόλησα. Σιλουέτες, δεν είναι αληθινοί άνθρωποι είναι απλά στόχοι», λέει και συνεχίζει «είδα το πρόσωπό του με τον φακό… μου είπε απλά “αποτελείωσε με, δεν θέλω να ζω”, οπότε τον σκότωσα. Ξέρω ότι δεν ήταν σωστό, αλλά έπρεπε να το κάνω».
Ο Don, ένας επίσης βετεράνος που πολέμησε στο Βιετνάμ, κλείνει το 8 λεπτών βίντεο, ως εξής: «Στον πόλεμο καμία από τις δυο πλευρές αξίζει να πεθάνει…».
